Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 2
(1838)–J.F. Willems, [tijdschrift] Belgisch Museum–
Auteursrechtvrij
[pagina 412]
| |
Aen de leden van het tael- en letterlievend genootschap te Leuven.
Hoe klopt me, o Broeders, hier het hert!
En hoe vergeet ik druk en smert,
Als ik uw vriendenkring mag naedren,
Waerin wy, door het naeuwst verband,
En 't hert van vuerge liefde in brand
Met ware broedermin vergaedren!
Nu komen hoop en moed my weêr;
O neen, ik schrik, ik bloos niet meer,
By d'aenblik van ontaerde zonen,
Die Moedertael en Vaderland
Den eerkrans rooven met hun hand,
En d'eedlen naem van Belgen honen.
Vaek deed de dolle zegenprael
Van 't spotten met ons dierbre tael
Me een' bittren traen uit de oogen vagen;
En sprak ik dan een woord uit 't hert,
Men lachte om de onbegrepen smert;
Niet een verstond myn bitter klagen!
Dan dwaelde ik op der vaedren grond
Als vreemdeling, als balling rond; -
Te regt, want gy, gy waert gebannen,
Myn Moedertael, uit eigen land;
Slechts wilde een Duitsche of Britsche hand
In woester oord een tent u spannenGa naar voetnoot1.
Maer nu koomt weêr een vriendenstoet,
Met heil'gen drift in 't tint'lend bloed,
| |
[pagina 413]
| |
My 't hoofd uit diepe weedom beuren:
Wy waken saem by d'eedlen pand,
En treurden we eer, tot broed'ren schand,
Niet eind'loos blyven wy aen 't treuren.
O neen! de kreet is opgegaen,
En Belgie hoort hem juichend aen.
O, waerom zou men 't doel niet treffen?
En waerom zoude ons dierb're tael
Niet weêr, in vollen zegeprael,
Tot d'ouden trap van roem zich heffen?
't Is waer, gering is onze kracht,
Maer Eendragt, Broeders, maekt ons magt,
En ginds ook werken grooter mannen:
Die gaen met moed en kunde ons voor;
Wy volgen hen op t'gloriespoor.
Het paste ons niet de kroon te spannen.
Welaen! met onverpoosde vlyt
Uwe offers aen de tael gewyd!
En gloeit het dichtvuer in uwe aedren,
Zingt dan op hoogverheven toon
Den Gallo-Belg tot schand en hoon!
O zingt dan in de tael der vaedren.
Wee hem, die in zyn laffen zang
De knie nog buigt voor taelbedwang,
En zich in vreemden dos blyft toeijen!
Maer wee ook hem, wiens giftig lied
Het schoon der zuiverheid verstiet,
En Belgies tael aen schand dorst boeijen!
Neen, 't heilig vuer, dat in ons brandt,
Ontvlamm' voor deugd en Vaderland.
God! schenk dien reinen gloed uw' zegen!
Zoo slagen we in 't verheven werk; -
Zoo treden wy met moed in 't perk,
En zien vol hoop de toekomst tegen.
Leuven, 1837.
C.J. BOGAERTS, Priester. |
|