|
| |
| |
| |
Aen den slaep.
Elegie.
Gy, die de laetste zorg ten boezem uit doet ruimen,
Weldadigste der Goôn voor wie de sterfling bukt,
't Zy uw Cimmerisch hof u vastboei aen de pluimen,
Of ge in een zachten grond het mollig mankop plukt,
't Zy ge uit de dubble deur net droomenheir laet vliegen,
Dat trouw verdient, of niet, by 't overdwelmd verstand,
Koom; laet op donkre wiek u zachtjens nederwiegen,
En raek myne oogen aen met sluimerzwangre hand!
Wel lig ik neêr, maer blijf sints langen tijd al waken,
En wentel 't matte lijf op de ongeruste spond';
Koom, aengebeden Slaep. Wat hindert u te naken?
Ik kende de oorzaek toch, indien er een bestond;
Want om mijn kleene woon rept de Angst geen drakenvleugelen;
En voor mijn drempel zit de Zorg en Wantrouw niet.
Eöol knelt in zijn vuist onwrikbre windenteugelen:
Geen rukwind snort u toe, en stoort het nachtgebied.
Geen waekhond voor het huis, en onder 't dak geen vogel:
Reeds zwijgt de trouwe hond, het snatrig spreeuwtjen zwijgt.
De nacht spreidt over de aerd' heur natbedauwden vlogel;
En zilvrig blinkt de maen, die hoog en hooger stijgt.
Alleen het koeltjen ruischt en ritselt door de blâren,
En 't bevend beekjen mort en murmelt. ô, Dael neêr!
Ik vel een fieren haen voor uw geheime altaren,
En melk en nektar druipt op uw geliefde veêr.
Ik zal, by stille nacht, u teeder mankop zaeien,
Op dat een frissche krans uw bruine lokken sier'.
Ik zal u, zingend, zelfs den wierook tegenzwaeien;
Maer, ô! bekrachtig gy de hulde myner lier!
| |
| |
Gy schenkt de krachten weêr, en doet den arbeid tarten;
Gy droogt de tranen af, en balzemt weemoed zacht.
Wat rang, noch schat vermag op troostelooze harten,
Vermoogt gy, gy-alleen, ô zoete telg der Nacht.
Een nestlend zorgenheir bestorm' de onruste vorsten;
Zy wyken henen voor uw zachtgezetten voet.
Gy schudt de gramschap uit der felste heldenborsten;
Geen vyand grijpt, als gy, hen vast in 't woest gemoed.
De ruste, waer gy treedt, gaet zachtjens aen uw zyde,
En langs uw effen baen volgt zy u overal.
Zoo streelt ze duizenden: het geen ik niet benyde;
Maer waerom ben ik niet een uit dit duizendtal?
Of zoudt ge mooglijk meer een marmren woon beminnen,
En schamen u mijn stil- en sterkberookte haerd?
De Goden bukten vaek bemoschte daken binnen.
Er is geen twyfel aen: de hutjens zijn u waerd.
Ei, waerom (bid ik u) vergeet ge uw zoete plichten?
Waerom kruipt zonder u de doffe nachttijd voort?
Zie opwaert! zie alreeds de doover starrelichten
Aen 't struiklen, tot vermaen ter repping naer dit oord.
Boötes keerde reeds den dissel, en ter neder
Stort hy!.... Die vadzige!... gy, wyken zelfs voor hem!
Hoe! is 't bedrog? - Zong daer.... ò ja, ik hoor hem: weder
Verhief de dagheraut zijn schaterende stem.
't Oost purpert vast... wat toeft ge, ô met de hut bevriende!
ô Slaep, verhaest u; vlieg my toe!... Uw rijk vergaet.
Vergeefs! 'k verkwistte een beê by die haer nooit verdiende.
ô Slaep, nog zwarter dan de nacht die u omslaet!
ô Slaep, met zwarten mond en zwarten boezem tevens,
Hardvochte, die men niet by goede Goden telt,
Verderfelyke rust en zwaerst verlies des levens,
Die tytlen passen wie een halve wareld velt!
Neen! u verhoogen stam, oorspronkelyke waerde,
Noch zoete schoonheid, noch ontzachelyke pracht.
Zy, die de Schimmen en de Razernyen baerde,
Heeft u in 't vreeslijkst uer (beweert men) voortgebracht.
ô Dwingland, die 't heelal met yzren net omvademt,
ô Broeder van den Dood, ontwijk mijn blikken! vlied!
| |
| |
Wat 's 't lichaem dat gy drukt? Een roerloos lijk: het ademt.
Dit 's alles wat het nog van 't lieve leven biedt.
De dood verkracht den moed: wiens arm, omhoog geheven,
Bezweek niet voor uw oogbedwelmend aengezicht?
De dood ontrukt der ziel het zoet gevoel van 't leven:
Gy doet hetzelfde, gy, die lijf en ziel ontwricht.
Vaek werd een schijnbre slaep met eeuwge nacht omtogen;
De beeltenis des doods werd in der daed de dood.
De slaep sloot voor altijd eens wakers honderd oogen,
Terwijl het schuldloos bloed verplaschte in 's aerdrijks schoot.
Zag Rhesus al zijn hoop door u-alleen niet vlieden?
Verriedt gy hem niet, Snoode! als hem de wrok besprong?
En zal ik reppen van de ontaerde Danaïeden,
In wier verwaten vuist de slaep de dolken wrong?
De nacht bemint de list; de list, by 't dolkverbergen,
Wierp steden, ryken uit, trots hun verheven kruin.
Oud Troje kon tien jaer den yzren stormram tergen:
Wat anders dan de slaep vertrapte haer tot puin?
Hoe kon ik, diepverdwaelde, u, Wreedaert! zoo verheffen,
En tellen by de Goôn, wier gunstenbronwel vloeit -
U, door wiens medehulp, de spietsen zeker treffen,
En de onmoed zegepraelt op helden, vastgeboeid.
Zijn dit de weldaên in uw zwarte borst besloten?
Is dit de lieve peis, waermêe gy de aerd' bedriegt?
Is 't slechts, om beter 't stael in 't argloos hart te stooten,
Dat gy het argloos hart in logge sluimring wiegt?
En mijn verwijt won veld: een vloekzang ging me ontglippen.
De gramschap gaf my kracht, by 't glanzend zongezicht.
Dat vreesde wis de Slaep: hy sloot mijn gramme lippen,
En, met onzichtbre hand, mijn dryvende oogen dicht.
Gent, Nov. 1838.
P. VAN DUYSE.
|
|
Auteursrechtvrij