Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 2

[p. 265]

Christelyke liefdadigheid.

O pronksieraed van groote waerde,

Geschapen naer het beeld van God,

Gy, edelst schepsel op deze aerde!

Hoe yslyk was weleer uw lot!

Gy wierd - en reeds dit enkel worden

Perste u een vloed van tranen af;

Ondraegbre pyn wist u te omgorden

En stortte u hulploos neêr in 't graf.

Het avondkoeltje kon de bloemen

Verkwikken voor den morgenstond,

En 't nachtviooltje mogt zich roemen,

Daer 't s'ochtens weêr in frischheid stond;

Maer gy, gy had geen blyde dagen,

Geen vreugdedauw verkwikte uw hert,

Uw morgenstond was louter klagen,

Uw avond niet dan enkel smert.

Liefdadigheid werd allerwegen

Verbannen uit der menschen kring,

En op een steile rots gestegen

Beweende zy den sterveling.

De zee ontving haer bystre klagte,

De woesteny gaf haer geloof,

Maer 't menschdom, dat om 't kermen lachtte,

Bleef voor de stem dier eedle doof.

Zoo moest ze een reeks van eeuwen duchten;

Geen vonk van hoop blonk in 't verschiet.

Wat heil! de godsdienst heelt haer zuchten,

Daer hy zich tot haer leidsman biedt.

‘Ga heen (sprak de Almagt) spreid uw gaven

Als zonnelicht van oord tot oord!

Ga heen, ik zal uw invloed staven.’

Zy ging, zy sprak, zy werd verhoord.

[p. 266]

 

Waerom die traentjes in uwe oogen,

 

Daer thans uw pyn vergaet als rook?

 

Arm weesje, wil uw wangjes droogen!

 

Liefdadigheid bemint u ook.

 

Haer tederheid slaet vriendenblikken

 

Op 't ouderlooze kind ter neêr:

 

Arm weesje, wil voor niets meer schrikken!

 

Uw vader, moeder schenkt ze u weêr.

 

 

 

Den christen zwicht voor pest noch wonden,

 

Maer helpt en redt zyn lotgenoot.

 

Treed toe dan, by der zieken sponden,

 

En laef den stervende in zyn nood!

 

Een woord van troost dael' van uw lippen!

 

Een heilzaem teugje smoor de pyn!

 

Laet u een balsemdropje ontglippen:

 

Dat dropje zal u zalig zyn.

 

 

 

Voorby zyn nu die yzren tyden,

 

Die wet, die 't kind aen 's moeders borst

 

Ontrukte, en, ondanks 's moeders lyden,

 

Ter dood (ter dood!) bestemmen dorst.

 

Verachting hem, wiens rotsen herte

 

Nog doof blyft voor een jammerkreet;

 

Maer heil aen hem, die 's lyders smerte

 

Door hulpbetoon te leen'gen weet!

 

 

 

Thans klimt uit de ondermaensche perken

 

Als wierookgeur tot voor Gods troon

 

Een eindloos tal van liefdewerken;

 

Elk liefdewerk ontvangt zyn loon.

 

Ziet gy die kroon van diamanten

 

Die zich by Jesus troon bevindt?

 

Een seraf schreef op hare kanten:

 

Voor hem die 't lydend menschdom mint.

Kortryk.

E.J. D'HAENE.