Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 2

[p. 172]

Proeven van Belgisch-Nederduitsche dialecten.
VI. Dialect van Kessel, by Venloo.

Ein mensch had twië zuen, en de jongste van hen sprôk tege si vader: gef mich, vader, het deïl van het gôt dat mich gehuert. En hei deilde hun¹ het gôt. En nit lang dorop pakde de jongste zoon alles bei ein, en trok weit eweg in e vremd land, en da mokde hei al zi geld op dor e pleserig leven. As hei nou zi geld opgemokt had, kwom ene grote hongersnod dor 't zelve gansche land, en hei begos nod te lijen, en hei ging en hing zich on enen burger van 't zelve land; dé stuerde hem op het velt, om de verkes te hujen. En ger had hei do zinen buik mit zeud gevuld, welke de verkes vreten, mor niemes gaf z'em. En do ging hei in zich en sprok: ‘Wie veel daghuerders hêd mi vader, die brod in overvlod hebben, en ik verderf hier in honger; ik wil mich vortmoken, en no mi vader gôn en em zekken: vader, 'k heb gezondigd tege den hemel en vor oe, en bin van nou of on nit meer werd dat ik oe zoon heit, mok me geleik on eine van uw daghuerders. En hei mokte zich vort, en kwom bei zi vader. As hei nog weit van het huis af wor, zêg hem zi vader en had metlijen met em, liëp em tege en viel em om den hals en kusd em. Mor de zon sprok

1 De u als in une.

[p. 173]

tottem vader: ik heb gezondigd tegen den hemel en vor oe, en ben van nou of on niet miër werd, dat ik oe zoon heit. Mor de vader sprok tegen zein knechts: ‘bringt 't beste kleid heruit en trekt et em on, en geeft em einen ring on zin hand en schôn on zin vuet; en brengt e gemast kalf hei, en slacht et; loten wei aten en vrolik zijn; dan dieze mine zoon wor dod en is weer levendig geworen: he wor verloren en is weer gevongen woren.’ En zei begosten vrolik te zein.

Môr de alste zoon was op het veld, en as hei kort bei zin huis kwom, hoerde hei het zingen en 't dansen, en riep tot einen van de knechs, en vrôgde wat dat wêr. Dé evel zeêt em: ‘oe broer is gekomen en oe vader hêt e gemast kalf geslacht, om dat hei em gezond weer hêt.’ Do wordt hei kwoden, hei woi nit binne gôn, en dorop ging zi vader buiten en verzocht em van binnen te komen. Hei evel antworde en sprok tegen zi vader: ‘zuch, zo veel jeêr dien ik oe, en heb oe gebod noch noit overtrejen, en gei hebt mei noit enen boek gegeven, op dat ik met min vrinden vrolik kos zein, mor nou, do dese dei zoon gekomen is, dé zi geld met hoëren opgemokt hêt, hebg' em e gemast kalf geslacht.’ De vader evel zeêt tegen em: ‘meine zoon, dou bis altois be mich, en al al wat mein is, is ook dein: dou soist evel vrolik en vergenoegd zein; dan deze deim broer weêr dod, en is levendig geworen: hei weêr verloren en is wer gevongen.’

Volgens Mone's Quellen und Forschungen zur Geschichte der Teutschen Litteratur und Sprache, I, bl. 479; doch gewyzigd in de spelling, die aldaer naer de hoogduitsche uitspraek was ingericht. Vermoedelyk zal onze overbrenging nog wel iets te wenschen laten: het eigenaerdige van een dialect kan nooit volkomen uitgedrukt worden.