De Rotterdamsche Hermes

[p. *4]

De titel en titelprent tot den Hermeslezer.

DIe spade komt komt ook; zegt zeker spreekwoort: en 't geen zich eenmaal zien laat toont dat het 'er is: zoo is 't mede met ons gelegen, die eindelyk, na verzoek en aanzoek van dezen en genen, uit de gevangkenis, waarin wy dus lange gezucht hebben, als een Klaas Klomp en Filippyn by de Quakzalvers, of Harlequin en Politionelle by de Goochelaars en Koordedanssers voor den dag komen, om 't volk by den anderen te lokken, en bekent te maken wat waren daar te vinden zyn en geveilt worden: en fin wyreprezenteeren tegenwoordig ('t geen noch wel 't beste zal klinken) en uithangbort van den ROTTERDAMSCHEN HERMES. Het stont byna gezien dat men ons ten eenemale der eeuwige vergetenheit zoude hebben te bewaren gegeven, had het medogende gemeen zich onzer niet aangetrokken, alzoo wy geen kleetje voor onze naaktheit (of, om duidelyker te spreken, geen letter schrifts tot ons geleide) van onzen Meester kon-

[p. *5]

den obtineeren; 'tzy dat hy ons als aterlingen van zyn' stam aangemerkt, of dat geringe medelyden niet waerdig geoordeelt heeft. Nu is een ieder t' over bekent wat een afschuwelyk gedrocht de Armoede is. Ze is als een schip met enkel buskruit bevracht; niemant wil 'er graag mede te doen hebben, en waar ze zich wend besmet ze de lucht, zoo dat 'er ieder een afgryzen van heeft. Dus werden we genootzaakt, wilden we niet naakt, gezegt schaamteloos, in de waerelt herom dolen, de goede luiden lastig te vallen; door welkers milddadigheit men ons dus opgetralyt ziet verschynen. Die 't goede met den onderdrukten voor heeft is lof waerdig, en de geredde behoeftige wort een schuldenaar van de Dankbaarheit. Nu zouden we ons ter nauwer noodt, zonder veel opspraaks te vreezen, mede op een boere kermis konnen laten vinden. Komen we niet zoo rykelyk uitgedoscht te voorschyn als onze Ybuurman, men neme in aanmerking, dat Roome 't hooft verre boven 't geringe Mantua verheft, en Jupyns gewyde eik boven de lage waterwilgen uitsteekt: doch de verhevenste daken hebben wederom de zwaarste buijen af te kaatzen. Die zich met zyn' staat weet te vreden te houden zal den Nydt het minste in 't ooge loopen. Altoos wy achten ons nu dermate toegerust dat we een degelyk mensch mogen onder 't gezicht komen, en durven ons vleien dat we van velen noch al met eenige toegenegenheit zullen ontfangen worden.

Dit meenden we met onze intrede in de waerelt den Hermeslezer te moeten berichten, zonder echter te weten of we te veel of te weinig gezegt hebben, dewyl het onweer gewoon is den rampzaligen op 't hooft te storten. Hy vare intusschen wel en gunne, indien 't hem belieft, ons 't zelve.