Den echo des weerelds. Deel 1

Het Karakter van Frans Waanwys.

Frans is een bepaalt verstant, die al over lang in zyn eygen Opinie den Lauwertak van Apol verdiende, of schoon de Fortuyn hem tot nog toe niet anders heeft vereert als een Koolblad den een Berkenbezem; uyt dien hoofde werpt hy zig nu op tot een Wykmeester der Zanggodinnen, al zyn Vermaak bestaat in het opharken van de Feylen der Tydgenooten, en als die Mesthoop tot een bekwaame Hoogte is gebrogt, koegelt hy ze met hun ey gen Puyn en Lompen. Zyn Breyn is t' zedert vier maal ses Jaaren met een Monster-Berispschrift, genaamt Den Toet steen der Hedendaagsche Dichtkunde bezwangert geweest, in welk Vertoog hy poogt te beweeren; dat alle hedendaagsche Vaerzen, de zyne uytgezondert, van een slegt

[p. 68]

Alloy zyn, doch als 'er hier of daar een Gedichtje van Frans in de wyde Weerelt komt te kruypen, is 's Volks Verlangen uyt, den Leviathan verdwynt tot een Sprot, het Verhaal eyndigt in een Witte en in een Zwarte, en zyn Poesy verwekt Gelacgh, in stê van Verwondering. Doorgaans is hy ten eynde bot eer hy eens ter deege begint, zo dat zyn Studeersaal ten deele egaal is aan de Schilderkamer van een Conterfyter, alwaar men zelden iets ziet als begonnen Conterfytsels. Hy is zeer gezien by den Adel en geliefkoost by de Grooten, doch zyn grootste Eer bestaat in langs de Straat te draaven op zyn Voeten, terwyl zy over de Keyen rollen in hun Koetsen. Hy is de lonterste Momus van en na by den Amstel, want hy schept grooter Vermaak, onder het leezen van eens anders heerlyk Treurspel, in de Vond van een Faut, als in de Ontdekking van hondert Schoonheden. Vorders is hy zo verwaant in 't Praaten, zo bitter in 't Schryven, zo ydel van Humeur, en zo wys in zyn Gedachten, dat hy in alles trekt op een Schoolvos, op een Hondsfilosoof, op een Botterik, en op een Zinryk Man; een heerlyk 't Zamenmengel voor een Muggenzifters Model! roept den Echo des Weerelds.