Alaaf Kirchroa

(ca. 1948)–Jos. Weyden– rechtenstatus


Martin Hermans Ee ónjeluk ónger ing bruk Der Pitter jing óp zichere daag Ins sjpatseere mit zieng vrauw, Die e da loeter i-jen-erm 'n hauw, Va Kirchroa de Wienjraat aaf. En ieër ze woare in der Bril, Koame diech doa autoos jevaare, Jroeësse en klinge va zón kaare En ummer zieër, jinne ins sjtil. Der Pitter doog ummer umkiekke. Allemóments koame nui-je Entwidder eraaf of eróp jedui-je. Drum mint zieng vrauw, 't Mieke: ‘De fuurer hant der kop nit kloar, Went ze zoe eraa kómme jejaage; Dunt ze nit 't leëve dóp waage, Zoeë langs-ee tse renne óp e hoar!’ En of ze dermit vaare kót of wiet, 't Tuute weëde ze jaar nit mui; Mitónger meent me, 't wuuëre kui; En allemoal hant ze jing tsiet. Woa autoos loofe, doa is jevoar! Da heesjt 't mar ópjepaast; Hinger ós kunt wieër inne jeraast! Went 't trotwaar 'ns nit woar!’
[pagina 106]
‘Witste,’ zaat heë, ‘wie der tsóg Miech ins jants uvvervaare hat; En doch woar 'ch dervan nit plat; En deë vieërt wal flotter nog!’ ‘Da hauts doe el doe ee jeluk! Leeve man, woa woar dat dan?’ Doaróp zeët der Pitter: ‘In de Ham, Wie 'ch 'ns doa jing durch de bruk!’ De vrauw vingt aan et laache En joof 'm ne sjtoeës i-jen ruk. ‘Jóng’, zeët ze, ‘wat bis doe ee sjtuk, Tse sjpasse mit onjeluk-zaache.’