Alaaf Kirchroa

Ing nui zamloeng i Kirchröatsjer sjproach

Jos. Wetzels
Mie Kefs-je

Et Sjtiena woar ing trui auw sjwaad;

Et woar al zessieg joar.

Mer loeter vrundliech woar zieng aad,

Zieng ooge woare kloar.

Va mansluu moeët et nie jet han:

Et hauw ing sjwatse kats,

Doa hool et jants bezóngesj van,

Die loog hem a jen hats.

Wen et dat deer nit zoog,

Et jidderinne vroog:

[p. 95]

 

Woa is da mer mie kets-je?

 

Mie kets-je, kóm doch jauw,

 

Kóm doch ins a mie hets-je....

 

Miejauw, miejauw, miejauw! (bis)

 

 

 

Der noabersj Frents, inne doevejek,

 

Deë koeët dat deer nit zieë.

 

Heë sjloog er mit der bessemsjtek,

 

Doe leëvet ze nit mieë.

 

Et Sjtiena hat doe lang jezoeët,

 

Vroaget Mam en kink en vrauw:

 

‘Hat ier nuus van mieng kats jehoeët,

 

Da zaat et miech doch jauw.’

 

En wie me dökker hat,

 

Zóng bauw de jantse sjtad:

 

 

 

Woa is da mer mie kets-je?

 

Mie kets-je, kóm doch jauw,

 

Kóm doch ins a mie hets-je....

 

Miejauw, miejauw, miejauw! (bis)

 

 

 

En wie drij wèche woare langs,

 

Doe woar et Sjtiena krank.

 

Et loog in loeter leed en angs,

 

Noom mennieje bittere drank.

 

Der dokter wós nit, wat tse doeë,

 

Heë kreeg 'm nit jezónk.

 

Mer het loog doa in fieëber roeë

 

En zaat 'm noe der jrónk.

 

Et zaat: ‘Och leeve heër,

 

Iech hai mie miemsje jeër!’