Henry en Louize

Tweede deel

[p. 358]

Vijf-ennegentigste brief.
Henry aan Lord N.

Edele Lord!

Spa. -

Het ongeluk volgt mij overal. - Eergisteren ben ik hier aangekomen, en bevond, dat louize, den dag voor mijne aankomst, reeds vertrokken was. - Had ik niet in mijn hoofd gekreegen, om alvoorens de vesting Luxemburg te bezichtigen, zouden wij elkander welligt ontmoet hebben. - Nu kan ik niet anders vermoeden, dan dat louize mij ontvlugt; want is het niet zonderling, hier te komen in het midden van den brontijd - apartementen te bespreeken voor vier weeken, en twee dagen daarna weêr te vertrekken? - Het is al te zichtbaar, dat ik door haar veroordeeld ben tot eene eeuwige straf! - welaan ik wil die lijden; want ik heb die verdiend! - -

Vrolijke dagen mijner jeugd! waar heen zijt gij gevlooden? - en hoe rasch verdweenen! - Laaten mijne Natuurgenooten van mij leeren, dat ééne misstap genoegzaam is, om onzen geheelen leeftijd met gal en alsem te vervullen. -

Ach! dat louize wist, hoe zeer ik door het

[p. 359]

berouw verteerd worde, omdat ik haar één oogenblik heb kunnen vergeeten, zij zou niet wreed tegen mij kunnen wezen. - Maar waarom vermijdt zij mij? - Gaf haare goedheid mij, nog kort geleeden, geen hoop? - En wat is er gebeurd? - ik weet het. - Men heeft haar onderwege valsche denkbeelden tegen mij ingeboezemd. - Misschien houdt zij mij wel op nieuw aan verraad schuldig; - maar laaten zij beeven, die mij bij louize poogen verdacht te maaken!

Och! vergeef deeze drift, mijn vriend! - De liefde verscheurt mijn hart, en doet mij raaskallen. - Laat ik mijn lot geduldig draagen - ik wil een plekjen gronds tot mijn verblijf zoeken - dáár treuren en sterven; - echter zal ik haar nooit vergeeten - met beevende lippen zal ik haar naam uitstamelen, tot ik in het graf rust vinde!

In welk eene verwarring van gedachten heb ik het bovenstaande geschreeven! - Ik ben van eene wandeling teruggekeerd, en zal met meer bedaarde zinnen deezen vervolgen. -

Van Spa zal ik niet veel zeggen, voor zoo verre de gewoone aanmerkingen der Reizigers betreffen. - De vier voornaame Fonteinen, Poulon, Gevonsterre, Sauviniere en Tonnelet, zijn ieder bekend. - Niet minder weet men algemeen, dat Spa tusschen naakte rotsen ligt, en dat er dus, om zoo te spreeken, boom noch struik te vinden is; ook is dit alles door anderen

[p. 360]

reeds beschreeven; maar liever iets van de spelers, hier te Spa, ter nederstellen.

Voor eerst heb ik vernomen, dat de Souverain zelf in de bank geïnteresseerd is - waarover ik u zelf aanmerkingen laat maaken. - Onder de zonderlinge gevallen, hier gebeurd, zal ik er slechts één uitkippen. - Het minste dat men pleeg te mogen inzetten, was één Ecu; maar thans staat dit alleen aan de Dames vrij - mans moeten tegenwoordig goud waagen. - Eenige jaaren geleeden, was er een man, naar gissing van omtrent vijftig jaaren, die elk saisoen te Spa kwam - hij brilleerde niet - zijne kleeding was ook staatig, en hij behandelde elk even vriendlijk. - Deeze man had de gewoonte om dagelijks met het spel één Ecu te waagen, en het zij hij aan de winst of aan het verlies was, zich daarbij te bepaalen, en den tijd voords met toezien doortebrengen. - Dit had reeds jaaren achter den anderen geduurd. - Eindelijk komt hij op zekeren dag, als naar gewoonte, juist op een oogenblik dat de Bankier ongelukkig speelde en zeer knorrig was, 't geen hem aan den onbekenden deed zeggen, die hem één Ecu toewierp: ‘Het is niet noodig te speelen, mijn Heer! - daar is uw Ecu terug.’ - ‘Neen’, antwoordde de ander, ‘ik behoef van u geen brutaliteit aftewachten - Banco.’ - ‘Mijn Heer!’ graauwde de Bankier hem toe, ‘stel mij borg.’ - (want de bank beloopt soms wel eenige millioenen.) ‘Dat wil ik doen,’ zei de oude man, en haalde tevens uit zijn brie-

[p. 361]

ventas eenige wissels voor het beloop der groote somme, op Bankiers in alle Rijkssteden; - elk zag hem met verwondering aan, en nog meer toen hij de bank won, en het zilver, dat al eenige duizenden beliep, aan de knechts gaf, waarna hij het goud liet wegdraagen en Spa verliet. - Elk was nieuwsgierig om een man van zoo veel vermogen te kennen, doch hij is nimmer bekend geworden. -

Het grove speelen is hier zeer in zwang, het welk dikwijls zoo verre gaat, dat veelen zich dood-arm speelen. - Ik ben, mijn vriend! geen vijand van 't spel - ik kan, na eenig werk verricht te hebben, met vermaak een jeu de Commerce, à l'Ombre of Whist speelen: - men moet ook eenig belang in het spel stellen, daarom dient er zekeren prijs bepaald te worden; dan, dit moet zoo veel niet bedraagen, dat men schroomen zou dit te verliezen, of de winst eene te sterke begeerte zou veroorzaaken tot het spel. - Het schaaken alleen kan zonder premie bestaan; doch op de overigen behoort men eene kleinigheid te waagen. -

Nu, mijn vriend! ik wacht eerlang tijding van u. - Maak mijn compliment aan fitz morris, en geloof dat ik met achting ben,

Uw getrouwe Vriend,

henry.