Henry en Louize

Tweede deel

[p. 183]

Negen-enveertigste brief.
De Baron Van Westerland aan de Freule Van Spaanendonk.

Hoog Edel Geboren Freule!

Ik kan u niet beschrijven, beminnelijke henriette! hoe zeer mij uw vertrek getroffen heeft. - Meermaalen zeidet gij mij, bekoorelijk Meisjen! dat mijne liefde u bekend was; ja, somtijds gaaft gij uwen minnaar gelegenheid, van zich te mogen verbeelden, dat zijne liefde eenigen indruk op u maakte; en echter, wreede Schoone! een oogenblik daarna, even of gij u bedacht hadt, en berouw over uwe goedgunstigheid gevoeldet, waart gij veel achterhoudender. - Welke is toch, schoone henriette! de reden van dit uw gedrag? - Er moeten, zoo het mij voorkomt, duchtige oorzaaken zijn, waarom mijne Freule, anders zoo redelijk, hierin zoo weinig aan zich zelve gelijk is. - Er is maar één geval te bedenken, waarom uw getrouwe minnaar van de hoop afstand wil doen; en dit is, indien hij u mishaagt; anders, mijne hooggeschatte henriette! kan de dood alleen mij van u afscheiden. - Indien gij eenige reden van kwelling ontwaart, ach! stort die in dat hart uit,

[p. 184]

't welk zoo zeer aan u verbonden is. - Ofschoon ik minnaar ben, moet mijne liefde altijd met eene gezonde Philosophie gepaard gaan; en op deezen grond wil ik blijven voordgaan. - Wij, stervelingen, zijn aan zwakheden en dwaalingen onderhevig - misschien is er zoo iets van dien aart dat u kwelt - vergeef mij deeze veronderstelling! maar zoo gij mij niet in uw vertrouwen laat deelen, zoude ik ligt nog dwaazer kunnen redenen. - Soms denk ik, zou henriette ook eene ongelukkige keuze gedaan hebben? - Heeft zij zich misschien aan een ander verbonden? - Met één woord, mijne Dierbaare! uwe, voor mij wreede, stilzwijgendheid, boezemt mij eene menigte dwaaze denkbeelden in. - Spreek toch - uw minnaar is te wel overtuigd, dat geene wandaaden ooit uwen boezem konden beroeren. - Wel nu, welke oorzaaken kunnen u dan beletten een teder minnaar gelukkig te maaken; ten zij alleen uwe onverscheeligheid? - En al ware dit eens zoo, tot mijne smerte, waarom dan niet openhartig tot mij gezegd: ‘westerland! ik kan uwe Gemalin niet worden; want ik bemin u niet?’ - Ik zoude mij dan met uwe vriendschap vergenoegen; - maar helaas! uwe edele ziel tracht iets voor mij te verbergen. -

Hier, in Nymegen, zijnde, heb ik een oud vriend van mij, den Heer Generaal, Graaf van koningstein, helpen ter aarde brengen; bij die gelegenheid maakte ik kennis met zijn Erfgenaam, den Majoor van het Regiment dat te A. Guarnizoen houdt. - Deeze nieuwe vriend is de

[p. 185]

edelmoedigste mensch dien ik ooit kende: hij zegt, en dit luidt wonderlijk, ook met u in gezelschap te zijn geweest - is dit waar? Immers hij zal de gelukkige man niet zijn? -

Ik moet eindigen, opdat ik u niet verveele; - gun mij slechts 't genoegen nog, u te mogen betuigen, dat mijne liefde, voor u, niet zal eindigen dan met mijn leven. - Gij zult begrijpen, dat ik eenig antwoord van u wachte, ten zij ge mij overtuigen wildet van uwe onverscheeligheid - dit is het eenigste dat u van mijne beden verschoonen kan, anders zal ik altijd roem stellen in mij te noemen,

Hoogedele Freule!

Uw getrouwe Minnaar,

l. baron van westerland.