Henry en Louize

Eerste deel

[p. 358]

Drie-entagtigste brief.
Louize aan de Freule van Spaanendonk.

Hartlijk beminde emilia!

Ondankbaare! - Foei, emilia! - Laat uwe louize meer recht wedervaaren. - Ik zoude kunnen vergeeten aan u te denken, daar gij gestaadig voor mijnen geest zweeft? - Neen, dan kent gij uwe louize niet. -

Ja, dierbaare vriendin! hij is gekomen! - De edelaartigste der mannen is tegenwoordig altijd bij zijne louize. - Ach! hoe bemind hij mij! - De vreugde is op ons beider gelaat te leezen. - Cecilia is ook geheel en al met hem ingenomen - Zij zegt nooit zoo een man gezien te hebben, sedert haar ferdinand, die zoo met haar instemde als mijn henry. - ô! Die goedkeuring mijner vriendin is zoo aangenaam en streelend voor 't hart van uwe louize. -

Gister avond heb ik met mijnen henry eene wandeling gedaan, terwijl mijne cecilia, ter verrichting van huislijke zaaken, t'huis moest blijven; het was een overheerlijke schoone avondstond, die ons, wegens de drukkende warmte van

[p. 359]

dien dag, eene frissche verkoelende lucht deed inademen. - Wij wandelden de plaats op, en sloegen een slingerboschjen in, 't welk door de maan, bij kleene plekjens, verlicht werd - en bij deeze gelegenheid had ik het volgend onderhoud met mijnen henry.

Hij. ‘Dierbaare louize! gij hebt niet dan waarheid gesproken, toen gij mij verhaaldet, dat cecilia een allerbeminnelijkst meisjen was; - ik acht haar ook als mijne zuster.’

Ik. ‘Ja henry! gij zijt nog te kort hier geweest, om haare volle waerde te kunnen beöordeelen. - Gij zijt aan haar ook mede gevallen - zij acht u als haar broeder.’ -

Hij. ‘Ik eerbiedig haar verstand en schoone talenten - het is waarlijk een meisjen van veele verdiensten. - Ik wensch u van harte geluk met deeze vrouwlijke vriendschap! - Ik zal naar dat zelfde genot streeven - mijne louize zal immers niet jaloers worden, als ik haar mijne vriendschap vereer?’ -

Ik. ‘Hoe weinig kent gij nog het hart van uw meisjen - de jalouzij, dat schadelijk monster, zal of kan op louize geen vat hebben, ten zij henry duidlijke reden gaf, om mijn minnenijd optewekken - en zoude ik mijn henry en cecilia niet verdenken als ik dit vreesde?’ -

Hij. ‘Neen, - louize! uw henry zal nooit zijn Waerdste reden tot dit vermoeden geeven; - en wanneer wantrouwen uwen boe-

[p. 360]

zem mogt ontvonken, ô! zeg mij dan alles, en henry zal u gerust stellen.’ -

Ik. ‘Niets zal mij aangenaamer zijn, dan dat cecilia door u, als broeder, bemind word - het zal haare eigen liefde streelen, wanneer gij haar deeze ontdekking in persoon doet.’ -

Hij. ‘De eerste gelegenheid de beste zal ik waarneemen, om haar mijne vriendschap te openbaaren, en haare wederachting te verzoeken. - Lieve louize! willen wij in dat gindsche Prieeltjen wat rusten? - ô! daar zal zich een aangenaam gezicht aan onze bespiegeling voordoen.’

Ik. ‘Als mijn henry zulks goed vindt - zeer gaerne beschouw ik de schoone gezichten welk dat groot licht ons voorstelt. - ô! die gevoelopwekkende Maan was dikwijls mijn medgezelin, toen gij afwezig waart - geheele gesprekken kon ik met haar, in het eenzaame, voeren. - Nu - ik zal mijne dwaasheid niet verder bloot leggen, wijl mijn henry reden zou hebben mij uittelagchen.’

Hij. ‘Zoude ik uw gedrag kunnen bespotten, daar elk woord de grootheid - de zuiverheid uwer liefde aankondigt? - Neen! dan was henry het bezit it van zoo een bekoorlijk meisjen onwaerdig.’

Intusschen hadden wij het geliefkoosde Prieeltjen bereikt, waar een aantal aangenaamheden onze aandacht bezig hielden - onze ooren werden gestreeld door het lieflijk gezang der nachtegaalen, die de aannaderende nacht aankondigden. - Wij

[p. 361]

waren met het vallen van den avond uitgegaan, en de tijd, die ongevoelig verloopen was, herinnerde ons het terugkeeren, daar het reeds laat genoeg was. - Thuis komende vonden wij de vrienden ook reeds op ons wachtende met een soupé. - 't Gesprek was algemeen. - Mijn henry keerde daarna weder naar het dorp en wij naar onze slaapkamers.

Uw lieve inneemende brief heeft mij zeer gesmaakt; behalven één gedeelte van den zelven; waaruit ik met smarten zie, dat een geest van zwaarmoedigheid u bezielt. - Zeg mij toch, mijne lieve vriendin! wat deert u? - Betreurt gij eene ongelukkige liefde? - Ben ik dan uwe vriendin niet? - Staat mijn boezem niet voor u open? - Waarom verbergt gij den worm voor mij die aan uw hart knaagt? - Geef u toch, mijne Beste! niet over aan eene droefgeestigheid, die uwe dagen verbittert - men sterft zoo langzaam, wanneer men van verdriet wil sterven. - De Melancolie is een gedrocht dat uwe gezondheid aantast - ondermijnt, ja, duizend dooden doet sterven. - Verouderde wonden kunnen niet wel geneezen worden - waartoe die dan verder open te rijten? - Konden wij al het voorbij zijnde herroepen- ô! wij hadden onophoudenlijk werk. -

henry verwacht daaglijks den Americaan, dan zal het gezelschap voltallig zijn - jammer dat de Paerel, emilia, ontbreekt, gij schitterdet anders aan onze kroon. - Nu, mijne lieve vriendin! laaten wij geene onmogelijke zaaken wenschen. - Ik hoop de eerste brief de beste mij zal aantoonen, dat gij de kalmte uwer ziele hebt weder-

[p. 362]

gevonden, en niemand zal zich meerder in uwe rust verheugen, dan

Uwe altijd getrouwe Vriendin,

louize.