|
| |
| |
| |
Hoe Sente Arnoud orlof badt den coninc Daghobeert ende daer naer
t'Oudenbuerch quam.
Als bisscop Arnoud dit verstoet
3260[regelnummer]
Onthilt hijt wel in sinen moet,
Ende danctes Amande zeere,
Orlof nam hi an die heeren,
Ende sciet ter selver tijt.
Met scoonen woorden, des seker sijt,
Bevallene die helighe Amand te Gode.
Die bisscop Arnoud soude noode
Langhe beiden, des sijt vroet,
Ten coninc ghinc hi metter spoet
Te wien hi sprac ootmoedelike:
3270[regelnummer]
‘Ic bidde hu, hedel coninc ryke,
Dat ghi mi orlof ghevet nu,
Want ic moet, dat segghic hu,
Ic ne mach hier niet langher sparen,
Want ic hebbe elder te doene.’
Daer naer sprac die coninc coene:
‘Heere bisscop, mi es huter maten
Leet dat ghi mi dus laten
Wilt, ende van mi dus scheeden.
3280[regelnummer]
Ic bidde Gode dat hi gheleeden
Hu moete waerwaert dat ghy sijt
Jeghen uwen wille te deser tijt
Ne willic hu altoos houden niet.’
Aldus die bisscop Arnoud schiet
Van den coninc van Vrankeryke
Ende liet varen gheheellike
Ondiere cleederen, die waren quaet
| |
| |
Dede hi an, des sijt wijs,
3290[regelnummer]
Ende schiet heymelike huut Parijs,
Onbekent van allen lieden.
Up eenen esel, verstaet bedieden,
So reet hi, dat wilt verstaen,
Want hi mochte qualike gaen
Van oudden, ende ooc leedde die heere
Scaerp leven, dattene crancte seere.
Die helighe man nam sine vaert
Den wech die lach te Vlaenderen waert
So langhe voer hi dat hi es comen
3300[regelnummer]
Buten Houdenbuerch, hebbic vernomen,
So moede was hi in sijn lede
Dat hi hem ruste ter selver stede,
Daer noch die .vij. boomen staen
In lijcteekine, sonder waen,
Dat Sente Arnoud eerst sijn ruste nam
Als hi te Houdenbuerch eerst quam;
Daeromme waren die .vij. boomen
Daer gheset, des nemet goome.
Binder tijt dat ruste die heere
3310[regelnummer]
Begonsten alle die clocken seere
Te ludene, die waren binder stede
Datter niement hant toe dede,
Dies hadden die lieden wonder groot,
Ende liepen ter kerken waert, verstaet al bloot,
Dat die clocken luudden alleene
Sonder hulpe groot of cleene,
Hadden sijs groote vremthede,
3320[regelnummer]
Men trac haestelike huter stede,
| |
| |
T'allen siden, t'allen gaten;
Wonder hadden sy huter maten
Twy sulc wonder mochte ghescien,
Niement so ne hebben si ghesien
Die quade cleederen hadde an,
Ende sinen esel by hem staen.
Te hem so sijn si ghegaen,
Ende baden hem in rechter beden
3330[regelnummer]
Dat hi commen wilde binder stede,
Ende houden wilde daer sijn ghemac.
Die man ootmoedelike sprac:
‘Ic sal gheerne met hu gaen.’
Mettien es hi upghestaen,
Ende trac in die stede binnen,
Daer hi ontfaen was met minnen
Van den volcke datter was;
Daer bleef hy, sijt seker das,
Ende predicte den volcke alle daghe
3340[regelnummer]
Ter duecht so ne was hi niet traghe;
Clusenare wert die helighe man,
Die sulke gracie van Gode ghewan,
Mids penitencien ende weldaden,
Daer hi altoos in bleef ghestade,
Ende vele temptacien, die hi ontstoet
Met sinen gheloove vray ende goet
Dat God menighe miracle daer
Ende noch alle daghe doet,
3350[regelnummer]
Wand dit es Sente Arnoud, des sijt vroet,
Die daer noch begraven leghet
In die abdye, ende die men pleghet
| |
| |
Beede vrouwen, die kindere draghen,
Ende ander lieden jonc ende hout,
Die God vertroost menichfout,
Door die heere van den helighen sint,
Die met Gode so es ghemint
Dattene God heeft vercoren
3360[regelnummer]
Metten helighen confessooren.
Van hem ghewaghic hier nemmeer,
Maer ic wille doen wederkeer
Te Parijs, daer Amand binnen
Was, die vul godliker minnen
Vloyede, also het was an schine.
In sine herte dooghdi pine
Dat hem 't folc so vele heeren dede,
Gheerne ware hi huter stede,
Dies sijt seker ende wijs
3370[regelnummer]
Hi hadde onweert lof ende prijs,
Der weerelt achte hi noch min no meere,
Ende peinsde sonder letten meere
Te Pevele te treckene, alsi eerst mochte,
Want hi hadde al sijn ghedochte
Daer te blivene alle sijn daghen,
Nu hoort wies ic hu ghewaghe.
|
|
Auteursrechtvrij