|
| |
Hier beginnen de argumenten tusschen den Jueden ende den Kerstinen.
Met desen trac die bisscop voort
2090[regelnummer]
Van Waesmens ende seide: ‘Hoort,
Ghi juedsche Heeren, ic ben comen
Ten daghe die ghi hebt ghenomen
Omme te prouvene uwe wet,
Nu tooghet uwe redene al onghelet,
Wy sullere gheerne toe verstaen.’
Mettien bereedden hem die Jueden saen
Wie daer spreken soude vooren.
Een ryke Juede ende wel ghebooren
In hare wet, sijt dies wijs,
2100[regelnummer]
Van clergyen hadde hy prijs,
Elyas was dien name sijn,
Een groot meester ende fijn,
Was hi die beste, die men vant,
Dies hadde hi die voorder hant,
Door sine heere ende door sine houde
Coos menne dat hi vooren spreken soude.
Die ander Symoen by namen hiet,
Ende wijste van vroetscepen groot bediet.
| |
| |
Den derden hiet men Abraham mede
2110[regelnummer]
Van scriftueren, dat's waerhede,
Was hi groot meester ende upgheheven.
Des vierden name hebbic bescreven,
Moyses was den name sijn,
Goet clerc ende meester fijn
Was hi, naer dat hare wet ghedrouch.
Van desen hebdi ghehoort ghenouch,
Want haren name hebdi verstaen;
Nu hoort hier die argumente saen,
Ende die prouve, die sie brochten voort,
2120[regelnummer]
Want het ons allen toebehoort.
Hier sprac Elyas, d'eerste juede.
Elyas sprac: ‘Hoort mi algader,
Ic hebbe onthouden van minen vader,
Den ouden wech te latene niet
Door den nieuwen, bi gheender saken.
Hier up willic hu een vraghen maken:
Een peelgrijm, die verre moet gaen,
Weder raeddi hem, doet mi verstaen,
Den ouden wech te latene, bidien
2130[regelnummer]
Dies men sede dat mochte ghescien
Hem eenighe vreese van den live,
So raeddi hem te gane met rive
Den nieuwen wech, die seere es smal,
Ende onbekent den volcke al? -
Dit es mijn vraghen nu ter tijt;
Nu siet dat ghi beraden sijt
Mi t'antwoordene in sulker wijs
Met sulker redenen dat ic prijs
| |
| |
Huwer wet mach gheven ende vertyen,
2140[regelnummer]
Of wilt aen ons gheloove lyen.
Amand, die de Jueden verstoet,
Ende des bediets te hands was vroet
Verandwoorde hem als die wyse,
Ende seide bi goeden avise:
‘In uwe redene sijn gheset
Twee verstannessen, want uwe wet,
Ende die onse versta icker by;
Uwe wet dien houden wech sy,
Ende dit mach men claer verstaen,
2150[regelnummer]
Want so van houden tiden ghestaen
Es, maer nu eyst so comen
Dat die nieuwe wet heeft benomen
Den ganc, die men plach te gane
Door den ouden wech, dats te verstane,
Van der niewer wet 't gheloove fijn,
Dat boven uwer wet gheprijst moet sijn,
Dies moet die oude wet achterbliven,
Ende in den niewen wech sal men bekliven
Te doene die peelgrimagye scoone,
2160[regelnummer]
Dat es, tote Gode van den troone.
Al heeft hu Moyses in de houde wet
De .x. gheboden vray gheset,
Sy sijn nu vergroeyt so seere,
Datter niement in negheenen keere,
Sonder dolen in mach gaen,
Maer hoort wat ic hu doe verstaen:
Een nieuwe ghebodt, dat's Karitate,
Brinct meer volcs ter rechter straten
| |
| |
Ende lichter in peelgrimagyen van Gode,
2170[regelnummer]
Dan alle uwe .x. gheboden,
Want sonder karitate, dat's Minne,
Nu ne comt niement ten hemel inne.’
Elyas seide: ‘Ic hebbe hu gheprouft,
Ende mi dincke wel dats ons behouft
Meerdere vroetscip dan ons dochte,
Maer seker ic mi scamen mochte,
Soudic aldus verwonnen lyen,
Dies willic om een andere redene sien,
Ende vraghen hu in corter woort
2180[regelnummer]
Van dies onsen gheloove toebehoort. -
Noch spreect Elyas, d'eerste Juede.
Nu berecht mi oft ghijs sijt vroet,
Waer toe hu gheloove es goet,
Want wy hebben wel vernomen
Dat uwe wet eerst es commen
Van eenen man, die wilen heere
Onse voorders pijnden seere,
Ende bi passien brochten ter doot,
Die ooc hadde aermoede groot,
In sinen tijt, want moeder ende vader
2190[regelnummer]
Waren aerme liede algader,
Dus es hu gheloove niet dan spel
In vroescepen te rekene, dijnct mi wel.’
Amand seide: Nu dooldi zeere
Dat ghi blasfameert onsen Heere,
Ende het is ooc ieghen uwe wet,
Die hu van Moyses es gheset,
| |
| |
Want ghy leest dat Abraham
Bi bevelenessen sinen sone nam,
Ende wilde offerande hebben ghedaen.
2200[regelnummer]
Dat heeft die inghele wederstaen,
Dit es beteekenesse bi gheliken
Dat die vader van hemelryke
Hier beneden sende sijn kint
Hadde, als moeder haren sone,
Maer Joseph en was niet de gone,
Die vader van hem mochte wesen,
Want Maria ontfinckene bi desen
Door dat so so ootmoedich was,
2210[regelnummer]
Met eenen woorde, gheloovet das,
Ende bleef suver boven allen wiven;
Ooc vindi lesende, also ic scrive
Dat Abraham sach hanghen in die doornen
Eenen Ram, verweernet met hoornen,
Dit was teeken dat God woude
Exemple gheven dat hi soude
Hanghen in der crucen hout
Properlike, door onse scout,
Ende offerande daer mede ontfaen
2220[regelnummer]
Over dat die menscheit hadde mesdaen
By Ysaacke, die es der doot ontcomen,
Mach men Christus godheit nomen,
Want dat hi van den vader ontfinc
Ne ghevoelde gheene dinc,
Maer sine menscheit bediet den Ram,
Die door ons de passie annam.
Wildi hier ieghen segghen yet,
So loochende uwer scriftueren, siet.’
| |
| |
Als Helyas dit hadde verstaen
2230[regelnummer]
Ne wisti wat bi redenen anvaen,
Daer bleef hy zwyghende in dit doen,
Dies scaltene sijn gheselle Symoen,
Hier Spreect Symoen, d'ander Juede.
Ende seide: ‘Hier mach men wonder sien
Dat ghi hier moet verwonnen lien,
Ende ne cont andwoorden recht no crom,
Meester Helyas, al sidi stom
Ghemaect van eenen aermen knecht,
Ic segt hu in worden slecht
Dat ic niet verwonnen en sal lien,
2240[regelnummer]
Ghi moghet hu scamen uwer clergien
Dat ghi hu ne cont verweeren niet,
Daer 't so menich man hoort ende siet.’
Hier spreect de bisscop van Waesmens.
Meester, al sydi vroet ende wijs,
Vele beroemens en es gheen prijs,
Maer tooghet ende prouvet uwe saken,
Moghdi onse redene te nieute maken,
Ende uwe redene claer doen blyken,
So eyst wel recht dat wy hu wiken.
Noch spreect Symoen, d'ander Juede.
Ghi segghet waer, sijt seker das,
2250[regelnummer]
Hu gheloove es al ghedwas,
Ghi segt daer eene vremde dinc,
Dat Maria Jhesumme ontfinc
| |
| |
Bi den vader van hier boven,
Dit en willic altoos niet loven,
Ende dat so Maghet bleef mede,
Dit ware ieghen natuerlichede,
Want noynt ghescien was no ghehoort
Maghet kint te bringhene voort.
2260[regelnummer]
Andwoorde hi, met sinne vroet:
‘Vindi niet selve lesende dat
Dat Moyses quam t'eere stat,
Die Ons Heeren herberghe gheheeten sy
Onder hu lieden ende ook Synay,
Daer sach hi Onsen Heere staen
In eenen doorne, die bevaen
Was met viere, also hem dochte,
Ende dat den doorne niet scaden en mochte,
Dat hi dit sach bediet Marie,
2270[regelnummer]
Die van alder smette bleef vrye;
Ooc was so van den Jueden ghebooren,
Die wy bedieden bi den Dooren,
Die hert scaerp es ende fel;
Bi redenen mooghdi gheliken wel
Den dooren, ghi Jueden, t'elker huere,
Ghi sijt vul van alder scriftueren,
Nochtan en wildi bekennen niet
Van uwer scriftuere 't ware bediet,
Die wilen uwe voorders screven,
2280[regelnummer]
Dus dooldi in hu herde leven,
Ende moghet den doorne gheliken wel,
Die hart wederwaerdich es ende fel.
| |
| |
Dat Vier beteekent ons de Helighe Gheest,
Die haer hulpe gaf ende vulleest
Te blivene in hare suverhede,
Ende onbesmet van uwer sede,
Daer so niet na en wilde hooren,
Al was so van uwen gheslachte gheboren,
So bleef ootmoedich, in deuchden ghestade,
2290[regelnummer]
T'allen tiden vrouch ende spade,
Ende om hare ootmoedicheit groot
Ontfinc die Gods sone, verstaet al bloot,
Menschelic lijf in haren lichame,
Altoos blivende sonder blame.
In een ander poeint mooghdi verstaen,
Wildi der waerheit lien saen,
Dat ne was gheen onmoghelic dinc,
Marien dat so een kint ontfinc
Ende suver bleef, want wonders meer
2300[regelnummer]
Gheviel Sarra, wilen eer,
Want ghi vint lesende dat so louch
Als haer d'inghel seide in 't ghevouch
Dat so soude draghen een kint,
Dies so woude ghelooven twint,
Bi dat so hout was .xc. jaer,
Ende haer ghebrac, weet voorwaer,
Dat gheenen vrouwen ghebreken en mach,
Die kint sal draghen up eenighen dach.
Dese Sarra was Abrahams wijf,
2310[regelnummer]
Ysaac 't kint dat so drouch in 't lijf,
Wat moghdi hier in bescouwen
Dan dat Maria, onse vrouwe,
Boven alder natueren drouch
Jhesumme, daer so omme louch,
| |
| |
Sonder smette ende sonder wonde,
Sonder smette ende sonder sonde
Van haren reynen maghdomme;
Jhesus was die vrucht ende so was die blomme,
Die spruutte huter reeden van Jesse daer,
2320[regelnummer]
Ghi ooc af hebt scriftuere maer.
Nu ne twifelt hier in nemmeere,
Maer kent dat God nu ende heere
Was ende es heven machtich,
Ende boven der natueren crachtich,
Want Sarra ghebrac het bider houden,
Dies sout niet wel ghelooven en woude,
Want so verloren hadde hare juecht,
Maer Maria want bider duecht,
Ende bider Gods moghenthede,
2330[regelnummer]
Die se vercoos bider suverhede,
Daer so haer selven in verclaerde,
Ende hare inghedinc verzwaerde,
Daer bi wert Christus, als ghi mooght hooren,
Menschelike van haer ghebooren,
T'onser blyscip ende te onser joye,
Want hi ons loste huter vernoye,
Ende heeft ons verlost met ghewelt
Van den bande, daer ons die quade in helt.’
Symoen seide sonder waen:
2340[regelnummer]
‘Hi doet ons so proper verstaen
Van der scriftueren dat bediet,
Dat icker ieghen can ghesegghen niet.’
Hier spreect Abraham, die derde Juede.
Als Abraham heeft ghehoort
Dese redene, so quam hi voort,
| |
| |
Ende scalt sine ghesellen seere,
Ende hi seide: ‘Groote onheere
Hebdi ontfaen, sijt seker das,
Beede Symoen ende ghi Elyas!
Dat ghi aldus liet verwonnen,
2350[regelnummer]
Ic waende men niet en soude hebben gheconnen
Vinden man, so hoghe gheleert,
Die ieghen hu ghedisputeert
Soude hebben, mi duncke ic was bedroghen,
Nochtanne sal ic mijn vermoghen
Doen te blivene in onse heere,
Up dat ic mach by eenighen keere.’.
Hier spreect die bisscop Arnoud.
Nu vraghet ende doet dat ghi wilt,
Ic hope ghi wert ghestilt,
Ende met redenen afgeleyt,
2360[regelnummer]
Want die hedele menschelicheit,
Die door ons smaecte die bitter doot
Sal ons helpen in elcker noot,
Ende 't gheloove sal boven bliven,
Daer hi hem omme liet ontliven.
Noch spreect hier Ahraham, de derde Juede.
Ghi kerstine, maect vele prologhen.
Nu wilt ons segghen ende tooghen
In welker wijs dat ghi hulieden
Doopen doet, wilt ons bedieden,
Ende van den Sacramente mede,
2370[regelnummer]
Wat machten dat heeft t'elker stede.
Up dese twee pointe, sonder waen,
Es meest hu gheloove ghestaen,
| |
| |
Daer ghi ons dinct in dolende seere,
Ende doet contrarie den grooten heeren
Gode, die eerst de weerelt stichte,
Ende met siere vroetscip verlichte
Dat hi maecte hemel ende eerderyke,
Ende den mensche properlike,
Om dat hine anbeden soude,
2380[regelnummer]
Ende anders niewers an ghelooven woude,
Also men verstaet die dinc
An Moysesse, die 't gheloove ontfinc.
Nu seghdi, kerstin volc algader,
Dat hu gheloove es an den Vader,
Ende an sinen Sone scoone
Ja, an den Helighen Gheest, die in den troone
Die over alle saken heeft ghebodt.
Dus es hu gheloove alle twifelinghe,
2390[regelnummer]
Ende niet waerachtich in negheenen dinghen.
Als Amand dese redene hoort
Van Abrahame, sprac hi dit woort:
‘Ghi Jueden, die hebt den name
Dat ghy vroet sijt, dies moghdi scame
In hu hebben, dat ghi niet ne verstaet
Der scriftueren leeringhe, die hu angaet,
Want ghi se proper vint bescreven
Van den propheten, die se hu ghegheven
Hebben, omme dat te bet soudi
2400[regelnummer]
Van alre dolinghe bliven vry,
Maer die donkerheit is in hu ghewassen
So seere, dat ghi niet ghepassen
| |
| |
Cont de verstannesse noch bedieden,
Dies willic prouven voor hulieden,
By huwes zelfs scriftuere vray,
Dat kerstin gheloove, sonder delay
Beter es ende waerachtiger mede
Dan uwe wet na der godlicheden,
Want wi vinden lesende das
2410[regelnummer]
In de scriftuere van Sakaryas,
Die leereere was in 't houde testament,
Ende ons nochtanne doet bekent
Dat God van nieute maecte in 't begin
Den hemel ende die inghelen daer in,
Ende die viere elementen mede,
Ja, ende die eerde dat so haer stede
Metten water hilt ghemeene,
Onbesmet, suver ende reene,
Ende was met deemsterheden bedect,
2420[regelnummer]
Dit seghet scriftuere, die 't vertrect,
Dat daer dien helighen wille Ons Heeren,
Dat's Gods Gheest, dus sal men 't keeren
Up dat water wert ghedraghen,
Dies woorts mach ons wel behaghen,
Want het beteekent ende 't bediet
Dat doopsel, dat men nu pliet
In 't kerstin gheloove waerachtich.
Voort leert ons van duchten crachtich
Sente Jan Baptiste die helighen man,
2430[regelnummer]
Die ons eerst doopsel bracht an
In 't Nieuwe Testament ghegheven,
Daer hi exemple heeft ghegheven,
Also men alle daghe mach hooren
Lesen in d'Ewangelie, die voren
| |
| |
Beghint: In principio erat verbum.
Nu verstaet dit wel ende ne weest niet dom
Dat hi seghet: In 't beghinsel was dwoort.
Et verbum erat apud Deum. Nu seghet hi voord:
Dat dit woort eerst quam hute Gode,
2440[regelnummer]
Seegt Sente Jan, als een minlic bode.
Verstaet wat dit Woort bediet,
Daer hi seegt, een Woord ende anders niet,
Ende dat Woort van Gode eerst quam,
Beteekent Christus, die van den Vader eerst clam
Van daer boven, ende daelde beneden
Omme dat hi ons wilde leeden
Den rechten wech te hemelwaert,
Dit es rechte voort gheopenbaert,
Ende dat dit Woort verkeerde mede
2450[regelnummer]
In eene lucht der salicheden.
Die Lucht beteekent, si hu bekent,
Van den Doopsele 't helich sacrament
Daer wi alle verlicht sijn mede,
Ende ghebrocht huter deemsterhede
Bi den woorde, dat's te verstane,
Bi Christus, die de doot ghinc ane,
Ende door ons sturte sijn bloet,
Dat ons was eene salighe vloet,
Want wi kerstine van gheloove fijn
2460[regelnummer]
In dat bloet suver ghepuergeert sijn;
Dit bloet es ooc beteekenesse
Van onsen doopsel behoudenesse,
Dies wilt hu voughen te verstane
Twi wy doopsel nemen ane,
Ende neemt exemple der waerheden,
Dat wiere behouden bliven mede.
| |
| |
Dit was 't eerste point dat ghi
Ons te voren leyt, ende daer by
Vraeghdi mede, te welken atente
2470[regelnummer]
Men so heerde den sacramente,
Dat wy Gods lichame nomen,
Ende te wat profijtte dat ons mach comen? -
Dit sal ic hu voort doen verstaen
Bi uwer wet leeringhe sonder waen;
Segghen niet uwe boucke, sonder lem,
Van der Scriftueren dat was Sem,
Des goeds Noë oudste soone,
Ende dat hi levede de gone
Tote dat Ysaac was gheboren,
2480[regelnummer]
Ende dat hi Abrahame brochte te voren,
Dit was bediedenesse groot,
Up dat men 't onder hu merken woude
Die rechte priester, Marien sone,
Ende dat hi offeren soude de ghone
Sijn vleeschs, dat wy verstaen bi den broode,
Al wildijs ghelooven noode,
Ende bi den wine es ons bediet
2490[regelnummer]
Sijn helich bloet ende anders niet,
Noch alle weghe up den outaer
Dient mer mede al openbaer;
Want die wijn wert dat selve bloet,
Dat Christus huter siden woet,
Ende broot wert dat selve dinc,
Dat door ons an den cruce hinc.
Ja, dat selve vleesch, sijts onversaghet,
Dat Maria drouch, die reyne maghet.
| |
| |
Dus es redene, wildijt verstaen,
2500[regelnummer]
Dat wi hem bliven onderdaen,
Want wy daer by moghen comen
Ter salicheit, die ons was benomen.
Een derde clause so vraghde di:
In drien persoonen ende segghen dat
Sy een God sijn t'elker stat? -
Dit willic hu bi redenen prouven
Up dat ghi hu wilt laten ghenoughen
Metter scriftueren van der waerheden
2510[regelnummer]
Daer uwe leerers vooren af seiden.
Eerst bi dat God maecte in 't beghin
Den hemele ende die inghelen daer in,
In eene stede, die men Empiereus noemt,
Daer was dat Lucifer, ic wille ghijt ghoomt,
Verbrac 't ghebod van onsen Heere.
Voort stichte God met grooter eeren
Die Elemente alle viere daer:
Lucht, eerde, vier ende water claer;
Dit stichte hi by sinen doene,
2520[regelnummer]
Daer wy kerstine up moghen sijn coene,
Maer ten mensche properlike
Daer riep hi toe voorsienichlike
Hulpe an die Drievoudichede,
Want ghi vint selve dat hi seide
In die scriftuere, eyst niet waer,
Dat God sprac tote hem selven daer:
Faciamus hominem ad ymaginem,
Ad nostram similitudinem,
Es dat niet te segghene properlike:
2530[regelnummer]
Maken wy den mensche na onse ghelike. -
| |
| |
Daer hi dus seide: Maken wie,
Verstaen wy der persoonen drie.
Elkerlijc die vroetscepe can
Macher properlike merken an
Dat die Vader was dbegin,
Ende dat die Sone hadde wijsheit in;
Dies de Vader an hem versochte,
Mids den Helighen Gheest, die 't vulbrochte.
Dus so tooghic hu drie persoone
2540[regelnummer]
In eenen God, vulmaect ende scoone.
Die vader es daer ghi an ghelooft,
Maer an den Sone ghi seere dooft,
Want ghine ghelooft niet dat hi quam
Van den Vader ende menscheit nam an
An Marien, sijnder moeder soete,
Seker hi dede, want ons boete
Daer af quam van der helscher pine,
Alsoo 't voor ooghen es ende an schine,
Want ware hi niet neder comen,
2550[regelnummer]
Adam ende Eva hadde benomen
Bi den verbuerne van den fruute
Al onse joye ende dedute,
Ende souden moeten hebben ontfaen
Wrake van dies hadde mesdaen
Die menschelicheit ieghen Gode
Bi den verbrekene van sinen ghebode;
Hier kendi den Vader ende den Sone.
Nu merct den Helighen gheest, die ghewoonc,
Es te wesene middele altoes,
2560[regelnummer]
Want hi es van den Vader den voos,
Ende die vroetscip van den Sone mede
Blivende in een eenparicheden
| |
| |
Alle drie houdende te samen,
Hier af hebdi groote blamen,
Dat ghijs hebt scriftuere so goet,
Ende ghi meer twivelt in den moet.’
Als Abraham Amande hoorde spreken
Ne conste hiere niet ieghen ghesteken,
Dies sprac die coninc Daghebaert:
2570[regelnummer]
‘Hoe ghi Jueden, sidi vervaert,
Weder sidi al t'henden den rade?
Ic duchte ghi sult al te spade
Hu bedincken ende bekeeren
An 't gheloove ons liefs Heeren
Jhesus Christus, die ons cochte
Ende ter ghenaden sijns vaders brochte.
Wilt vaderlike omme tiden,
Ende met desen helighen man lien,
Want hi prouvet so properlike
2580[regelnummer]
Dat ghi de waerheit moghet sien bliken.’
Die vierde juede, die dat vernam,
Voor den coninc, ende hi bat hem seere
Door ootmoedicheit ende door sijn heere
Dat hi hem een deel hooren woude,
Want hi gheerne vraghen soude.
Die coninc sprac: ‘Nu vraghet saen,
Ic hope het sal met hu vergaen
Als 't den anderen es ghesciet,
2590[regelnummer]
Die hem ne connen verweeren niet.
Hier spreect Moyses, de .iiij. Juede.
Moyses begonste vraghen dus:
‘Ghi segghet vele van uwen Jhesus,
| |
| |
Twy liet hi danne ghescien das,
Dat hi ter weerelt wert ghevanghen,
Ghepijnt ende an een cruce ghehanghen,
Want ons gheloove es van dien
Dat hijt niet hadde laten ghescien
Hadde hy Gods sone gheweest
2600[regelnummer]
Van der doot ware hi ghenesen
Bleven, ende hadde met eenen woorde
Al 't folc brocht te sinen accoorde.’
Amand, die hevet aldus gheseit:
‘Te anderen tiden hebbic voor ooghen gheleyt,
Noch sal ic 't bi uwen propheten
Hu prouven dat dus was beheten,
Dat eene Maghet soude dragen,
Dit hoorde di Ysayen ghewaghen,
Een kint dat dalen soude huten troone,
2610[regelnummer]
Dat spreken sine boucken scoone
Dat hi onder 't folc soude wanderen
Voorseide Baruch metten anderen,
Ende ootmoedicheit tooghen groot,
Dit vindi in scriftueren al bloot.
Dattene de viand prouven soude
Voorsprac Sakaryas, die oude,
Ende overwonnen soude wesen,
Dit moghdi proper selve lesen.
Dat menne verraden soude ende vaen
2620[regelnummer]
Voorseide hu Salmoen sonder waen,
Ende dat door onsen wille moeste sijn,
Dit tooght hy mede by redenen fijn.
| |
| |
Dat het bi Judace soude ghescien,
Ende dat menne ontcleeden soude nadien,
Ende dattene de valsche souden bedraghen,
Dit hoordi wel Davitte ghewaghen.
Dat menne bespotten soude onscoone,
Ende ooc van der doornine croone,
Ja, van der calumme, wildijs lyen,
2630[regelnummer]
Dit vindi in boucken Jeremien;
Van der crucen, daer hi an hinc,
Ende van dat hy ter hellen ghinc,
Ende sine vrienden loste daer huut
Maken Abrahams boucken gheluut;
Van dat hi ten derden daghe es verresen,
Ende wandelde .xl. daghe na desen
Met sinen jonghers up eerderyke
Seghet hu Josophus properlike;
Dat hi ten .xl.sten daghe upvoer
2640[regelnummer]
In midden staende up den berch van Thaboer
Van sinen discipulen menich een
Voorwijst ons Baruch ende Ysaac onder hem tween;
Dat hi den Helighen Gheest sende neder
Tote sinen jonghers voort ende weder
Predickende ende gaven ghesonde,
Dat voorseide hu David te menigher stonde.
Mooghdi hier ieghen redene gheven
Dat uwe propheten niet en screven,
So segghet ende moghdijt niet vulbringen,
2650[regelnummer]
So ghelooft doch waerachteghe dinghen.’
Noch spreect hier Moyses.
Moyses seide: ‘Dattu segghes dat's waer,
Maer du ne tooghes ons niet claer
| |
| |
Up dat die selve wesen woude
Christus die ghedooghen soude.’
Doe seide Amant: ‘Tooght eenen anderen
Maeghden-Sone, die wilde wanderen,
Ende die de pine hevet leden,
Na dat die prophelen vorseiden.’
Moyses ne conste niet ghedoen;
2660[regelnummer]
Dies heeft hi an sine ghesellen gheploen
Te biddene met grooter ootmoedicheden
Te gader t'ontfane kerstinhede.
Die coninc werd dies herde blyde,
Ende bat Amande up dien tide
Dat hi den Jueden door sine lieve
Helpen bringhen huten meskieve,
Dies waren die andere al bereet,
Ende ghinghen voor den coninc ghereet,
Ende baden hem ende Amande mede
2670[regelnummer]
Om hulpe te haren kerstinhede.
Amand die was saen beraden,
Ende seide dat hijt gheerne dade,
Ende ghereedder toe so hi eerst mochte,
So dat hiere vele ten doopsel brochte,
Maer som waren si so hert
Dat Amande seere te suer wart
Heer hi se daer toe mochte ghebringhen,
Gheloovende in waerachtighe dinghen.
Doch so vele pinen hi dede
2680[regelnummer]
Dat alle die Jueden van der stede
Ghedoopt worden ende stichten schiere
Eene kerke van goeder maniere,
| |
| |
Daer Amamt af maecte naer
Een clooster, die nu es maer,
Want hiere nu begraven leyt
Selve die men haer prijs gheeft.
Van desen cloostere, maer vooren
Moetic hu andere redene segghen,
2690[regelnummer]
Dies willic nu dit nederlegghen.
|
|
Auteursrechtvrij