|
| |
Hoe hi 't folc van Maestricht bekeerde met sijnder heligher
predicacien.
Als dit aldus was ghesciet
Ootmoedelike hi te hemelwaert siet,
Ende slouch sijn ooghen ter lucht inne,
Ende hi si seide dus, met grooter minnen:
‘Te Deum Laudamus, ic love di seere,
Ende benedien dinen name, lieve heere.’
Ende datter toe behoort mede
Las hi al, ende doe sprac hi ter stede
Den volcke vriendelike an,
750[regelnummer]
Ende leide hem voor hooghen van
| |
| |
Dat God heerst den hemel stichte,
Ende met siere gracien verlichte,
Dat hiere in voughde vij. cooren,
Daer die inghelen in behooren
Elc na sinen staet te sine,
Maer hooveerde dede hem sulke pine
Dat si rumen moesten die stede,
Ende vallen in die allendichede
Van der doncker hellen gront.
760[regelnummer]
Doe stichte (hi), dat si hu cont,
Al die weerelt met eenen woorde,
Ende voughder toe bi acoorde
vij. planeten dat si souden
Bi natueren al staende houden
Al datter weerelt soude behooren,
Ende tempereren, weet wel te voren,
Die tijt drooghe, nat, heet ende cout,
Dat crude ende vruchten menichfout
Commen souden te haren saysoene.
770[regelnummer]
Het was hem moghelic te doene
Die 't algader heeft ghepast.
Doe hi sach sijn werc vast,
Eerde ende water onder die lucht,
Boomen ende menigherande vrucht,
Vissche, voghelen ende wilde dieren,
Seeuwen, fonteynen ende rivieren,
Coren, gras ende blommen,
So heeft hi daer naer ghenomen
Van den suversten eerderyke,
780[regelnummer]
Daer hi af maecte properlike
Den meinsche, om dat hi woude
Dat hi die stede vervullen soude,
| |
| |
De welke die d'inghelen daer te voren
Bi hooveerdyen hadden verloren.
Dit dede God ons ten vlite,
Ende den duvel ten despyte,
Vielen saen in die droefhede
Bi dat si na den duvel hoorden,
790[regelnummer]
Die se bi malicien verdoorde,
Om dat hijs nijt hadde ende envye
Dat die meinsche die singerye
Besitten soude, sijt seker das,
Daer hi hute ghesteken was,
So es hi commen toten wive
Om dat hi se crancst vant van live,
Ende riet haer dat so soude heten
Den appele, want so soude weten
Quaet ende goet al 't onderscheet,
800[regelnummer]
Ghelijc dat God selve weet.
Dit seide toot hare de viant fel;
Eve plocte den appel snel,
Ende at ende bootene Adame na dat,
Die ooc van den appel at.
Om dat si dit aneghingen,
So moeste ghevallen die dinghen
Dat si met grooter jammerheden
Rumen moesten die scone stede,
Ende die vader der drievoudicheit
810[regelnummer]
Heeft met grammen moede gheseit
Dat al ter hellen moeste varen
Dat ter weerelt quame, te waren,
Dus so ne waren sy by maten,
Maer vij. wilen in goeden state,
| |
| |
Maer vij. iij waerf ondert wilen,
Bleef die mensche, sonder ghilen,
Sonder troost ende ontfaermichede;
Doch in 'thende God onthede,
Sine hooghen ende hadde ontfaermenesse,
820[regelnummer]
Hi daelde neder, des sijt ghewesse,
Hute der moghentheit van den Vader,
Ende bi voorsienicheit algader
Des Helichs Gheests, die noynt en schiet
Van den Vader, no den Sone liet,
Maer drie persoone in eenen God
Bleven si altoos ende hebben ghebod
Over al dat was ende wesen sal.
An eene Maghet, die niet smal
Van duechden was, so quam hi mede,
830[regelnummer]
Ende wert meinsche, dies onse sede
Verandert es, bi dat hi ghebooren
Wert van Marien, dies onsen thooren
By verkeerden in blyscepen groot.
Up eerderyke dooghdi grooten noot,
Ende onweertscepe menichfout,
Nochtan waest al in sijn ghewout;
In 't hende moest also vergaen
Dat hi die doot wilde ontfaen
Ende betalen onse scout algader
840[regelnummer]
Om te vernoughene sinen Vader,
Ende liet hem alle die leden sine
Persequeren met grooter pinen.
Te vij. ghetiden wildi hi tooghen
Dat wi siere passien ghedincken moghen:
Eerst dat hi ghevanghen was
Te Mattentiden, sijt seker das,
| |
| |
Gheplact, bespuwet in 't haensichte;
Ooc hebbene die quade wichte
An eene calumme vaste ghebonden,
850[regelnummer]
Ende so ghegheeselt te dien stonden,
Dat schriftuere seit over waer
Dat hi ontfinc wonden daer
vij. m. bi gherechten ghetale;
Dit was te Priemtijt weet wale
Dat hi aldus ghegheeselt was.
Die Tierche-tijt was Messias
Ghecroont met scerpen doornen fel,
Daer hi bi wonden ontfinc wel
.lxxij. in sijn hoofd soete,
860[regelnummer]
Daer ons medecine ende boete
Bi ghevloyt es in dit leven;
Daerna was hem anghegheven
Een purpurijn cleet in mantels wise,
Ende eenen stoc in scepters prise.
Doe knielden si voor hem daer,
Ende hietene coninc, dats seker waer
Was, al ne wisten sijs niet,
Want sijt daden door sijn verdriet
Te meersene, maer hi wildet ghedooghen
870[regelnummer]
Om dat wijt souden hebben voor ooghen,
Ende kennen in grooter ootmoedicheden.
Doe leedde menne ter passien-stede,
Daer hi sijn cruce selve drouch;
Te Middaghe man an dien cruce slouch,
Ende nagheldene door hande ende door voete,
Daer hi viere wonden harde onsoete
Ontfinc, die vijfste met grooter smerte
Stac hem Longius in sijn herte,
| |
| |
Daer hute vloyen, dat's waerheit fijn
880[regelnummer]
.vij. rivieren, die nu sijn
Bekent, spreedende in kerstenhede.
Het sijn .vij. ghewerken der Ontfaermicheden,
Daer elc kerstin om moet pooghen,
Ende hem met desen beken sooghen;
Dese .vij. vloeden bedieden meere
.vij. sacramente, die onse Heere
Huute siere sijtwonden loopen liet,
Dat es ons de kennesse ende dbediet
Wie dat kerstijndom ontfaet,
890[regelnummer]
Ende ter sacramente ghebode staet,
Dat hi voor Gode es t'allen stonden
Versoent ende in payse vonden,
Ende dat Christus voor ons hallen
In beternessen es ghevallen,
Dies de vader vernoucht es wel,
Ooc gaven hem die lieden fel,
Daer hi hinc in sine pine
Gheminghet galle met aysine,
Om dat hi seide: ‘Ic hebbe dorst!’
900[regelnummer]
Te Noenen verschiet Jhesus Korst,
Die gheest voer hute lichame,
Ende ghinc ter hellen, daer hi Adame
Hute haelde ende d'andere die daer
Gheleghen hadden in pinen zwaer,
Menighen tijt in grooten mesbare.
Maer alsi sijns worden gheware
Songhen si ende dreven spel:
Benedictus Dominus, Deus Israel,
Die gheest sprac nu: ‘Sijt blyde,
910[regelnummer]
Comt met mi, ghebenedide,
| |
| |
Daer ghi sult bliven emmermeere
In eeweliker rusten sonder seere.’
Doe leedde hy se in 't hemelsche hof,
Daer si hem dienen ende singhen lof,
Te Vespertyde was af ghedaen,
Jhesus lichame, wilt verstaen,
Ghedweghen suver ende reene.
Doe was hi onder eenen steene,
Te Complien, in 't graf gheleyt,
920[regelnummer]
Daer bleef in de meinschelicheit,
Tote in der helighen Paesch-nacht,
Dat bi der Drievoudicheden cracht
Die gheest quam toten lichame,
Die welke die verlost hadde Adame,
Ende verwectene van der doot.
Die Sone tooghde dus al bloot
Ons allen dat wi souden ghedinken
Der pinen, die hi moeste drinken
Te .vij. ghetiden van den daghe,
930[regelnummer]
Om ons te lossene van der plaghe,
Daer ons Adaem ende Eva in brochten,
Dies keert hier toe uwe ghedochten,
Gode te lovene ten .vij. ghetiden,
Dat hi de pine wilde liden.
Laet uwe dolinghe ende laet hu doopen,
Ende wilt hu van den afgoden knopen,
Die no helpen en mogen no deeren,
Ende wilt volghen der saligher leeren,
Die ons die schriftuere tooghet,
940[regelnummer]
Daer wy met rechte af sijn verhooghet.
Scriftuere seit ende het es waer:
Die hem doet doopen met gheloove claer,
| |
| |
Ende hem voort wachten willen van sonden,
Hi wert voor Gode salich vonden,
Al hebdi vele sonden ghedaen.
Laet hu berouwen, God sal hu saen
Ontfanghen ende vriendelike vergheven,
Wildi voort in duechden leven.’
Hier mede so hende Sente Amand
950[regelnummer]
Sijn sermoen, ende alte hant
Riep dat volc al te gader:
‘Doet ons doopen, helich vader,
Want wi willen houden die wet,
Daer God in 't cruce om was gheset.’
Amand verblijdde van der dinc,
Ende hi seide: ‘Hemelsch coninc,
Sceppere alder creatueren,
Ghelooft, ghedanct in alder hueren
Moete sijn uwen helighen name.’
960[regelnummer]
Voort sprac hi met woorden bequame:
‘Vrienden ons Heeren, ghi sult bidden,
Van hu ne sal ic niet sceeden
Voor ghi kerstijn sijt ghedaen.’
Papen, clerken, ontboot hi saen,
Ende stichte kerken ende cappellen,
Wat soude icker vele af tellen,
't Folc wert ghedoopt binder stede,
Eene kerke dedi ghereeden,
Ende wide se in cortere tijt,
970[regelnummer]
Ende bleef daer houdende, des seker sijt,
Die stede van den bisscopdomme,
Huter scriftueren hi hem besprach;
Al omtrent die stede hi trac,
| |
| |
Ende wijsde 't folc so ende leerden
Dat si an Christuse hoorden,
Ende woorpen de afgode ter nedere;
Binnen Maestrecht keerdi weder,
Ende hilt sine siegye daer.
980[regelnummer]
Hi was recht een exemplare,
Daer men alle salicheit moocht (an) merken,
Want hi volghde met ghewerke
Die woorde, die hi den lieden leerde,
Ende al 't folc sach dat hi hem keerde
Te sulker duech, so volghden si naer
Want men gheen volc doe vant,
Dat bet gheloofde dan daer in 't lant.
|
|
Auteursrechtvrij