|
| |
| |
| |
Hoe Amant te Roome trac, ende daer was bisscop ghemaect van
Maestricht.
David leert menich ghebede goede,
Die se met ootmoedigheit verstoede,
Also men in den souter mach lesen;
Een veersekin hebbic bi desen
Ghenomen ter tueme van mi dus:
Cor mundum crea in me, Deus!
Ende om dat alle lieden niet verstaen
't Latijn, so willic 't in 't vlaemsche anegaen
Te prononchiere 't rechte dbediet;
270[regelnummer]
Nu verstaet elc, ende ne begrype mi niet:
Maect mijn herte suver, soete God!
Ende verniewe in mi dijn rechte ghebod,
So dat dijn gheest helich ende bequame
In mine aderen sine woonste name.
Nu willic Davitte volghen mede,
Ende bidden Christuse te deser stede
Om sinen gheest, die in mi vervulle
Den sin, so dat ic niet en verdulle
Mi selven, mine herte mi si
280[regelnummer]
Suver, ende van quaetheden vry,
Ende sine gratie blive in mi vast,
So dat ic ontstaen moghe 't last,
Dies ic hier an hebbe ghenomen,
Want ic ne doet door negheene vrome
Van mieden, no van erdschen goede,
Maer om te stellene mine moede
In cortinghen van der Scriftueren,
Ende dat hem niement t'eenigher huere,
Daer bi exemple nemen mochte
290[regelnummer]
Die 't eewelike leven daer bi sochte,
| |
| |
Dies ons God jonne te samen
Die 't leest ende hooren te gader; amen.
Nu willic te mijnder materien gaen
Van Amande, die wel verstaen
Heeft die boden, ende ghelesen
Die bullen daer ghi of van desen
Hoordet dat die paeus sende
An hem, ende als hi bekende
Den wille van den helighen vader,
300[regelnummer]
So ne lette hi niet al gader,
Hine voorsach al met voorsienicheden
Die ghebrekenessen van der stede,
Ende bestelde 't al in sulker wyse
Dat menne met rechte wel mag prisen,
Ende als hijt al hadde voorsien,
An Baven voren ende daer naer mede
Jeghen al 't ghemeene van der stede,
Die seere droufden omme 't scheeden,
310[regelnummer]
Ende wildene een stic gheleeden
Dat hi noode ghedooghen woude.
Wat ware te beter dat ic soude
Hu vertrecken die weghen al,
Sine ruste was dickent smal,
Ende sine maeltiden waren cranc,
Doch al was dien wech wel lanc
Gods gracie was hem so by
Dat hi te Roome quam sonder sy
Voor den paeus diene wel ontfinc,
320[regelnummer]
Ende vertrac hem alle dinc,
Waeromme hine hadde ontboden daer,
Ende bat hem om Gode daer naer
| |
| |
Dat hi de pine wilde anegaen,
Ende van Maestricht daer ontfaen
't Bisscopdom, want hiere mede
Meersen soude dat kerstinhede,
Ende seere starken die salighe wet,
Daer God in 't cruse om was gheset.
Voort so liet hi Amande hooren
330[regelnummer]
Hoe hijt ghebeden hadde te voren
Menighen prelaet, maer dat si daer
Niet dorsten commen, so grooten vaer
Hadden si van haren live.
Amandt seide: ‘So ne sal 't niet bliven,
Helich vader, ic ne sal vulbringhen
Uwe begheerte van desen dinghen,
Ende dat wert in hopen groot
Dat mi Christus voor mine doot
Die croone van martelien scoone
340[regelnummer]
Sal laten verdienen, ende ic ten troone
Winnen sal moghen bi dien doene;
Hier up so willic wesen coene,
Ende angaen al hu ghebod.’
Urbanus sprac: ‘Die moghende God,
Dien kenlic es uwer herten grond,
Bevele ic hu voortan t'alre stont.’
Wat soude ghequist vele spraken,
Urbanus wijddene in waren saken
Amande selve, ende gaf hem daer
350[regelnummer]
Dat eenen bisscop toehoort voorwaer,
Ende deden een stic bliven mede
By hem te Roome binder stede,
So dat kardinale ende legate,
Bisscoppen ende vele prelaten
| |
| |
Namen exempele in sijn leven,
Ende hebben hem te meer ghegheven
Ter ootmoedicheden ende ter duecht,
Daer sy mede bleven verhuecht,
Ende woorden vonden ten hutersten daghe
360[regelnummer]
Wel bescud van 's duvels plaghe.
|
|
Auteursrechtvrij