|
| |
Hoe Amand ghinc visenteren in Vlaenderen al dat hi bekeert hadde.
Overmoet maect dicwile dinne
Betrouwen, in vrienden ende minnen,
Daer ootmoedicheit dwinct den man
Te minnene, ende te betrouwen dan.
Exemple mach men hier af verstaen,
Die Amands leven wille anegaen,
Ende merken hoe hi hem minnen dede,
5810[regelnummer]
Bi siere groote ootmoedichede,
Waer hi ghinc ende waer hi quam,
Al 't folc groote minne annam,
Ende betrouden so wel dat si alle
Haren wille in hem lieten vallen.
Met dusgedanigher betrouwenessen
Brocht hi die lieden in sulker kennessen
Te Ghend, binder stede goed,
Dat si met allen in rechter ootmoet
| |
| |
Bequamen, ende kerstijn leven
5820[regelnummer]
So ghestadelike hebben upgheheven,
Dats Amand wel woort gheware,
Ende wert een sermoen doende dare,
Ende seide hem allen grooten lof,
Ende bat hemlieden in grooter beden
Te blivene in ghestadicheden.
Daer riepen si huut eenen monde ghemeene:
‘Helich vader, ne laet ons niet alleene,
Want wy bleven aerme weesen,
5830[regelnummer]
Ende souden sijn in grooter vreesen.’
Amand seide: ‘Kindere,’ tote hem allen,
‘Gods gracie, die sal up hu vallen,
Want hi hu in hoeden heeft ontfaen,
Ende ic sal keeren harde saen,
Haddic uwe broeders overghesien,
Ende ghemerct ofte hem hiet messcien
Mach, dies ic beletten conste,
Dan makic weder mine woenste,
Bi hu lieden ende bliven vast
5840[regelnummer]
Tote mi Christus hier maect gast.’
Hier mede trooste hi 't folc seere,
Ende ghinc huter stede die heere,
Metgaders eenen gheselle goed,
Die in helicheden stelde sinen moet.
Nu verstaet waer dat hi ghinc,
Den selven wech hi anevinc,
Daer hi te voren 't folc hadde bekeert,
Ende die salighe wet gheleert
Al Vlaenderen duere van steden te steden,
5850[regelnummer]
En in elc doorp, also wel mede,
| |
| |
Dies de lieden waren vro,
Dat die lieden worden vast
In 't gheloove ende groot last
Eer souden hebben willen liden,
Dan si ghetwifelt te eenighen tiden
Hadden, in 't gheloove goed.
Dus quam Amand van sinne vroet
Te Thoorout, als hi hadde ghesijn,
5860[regelnummer]
Dland alomme dat woorden was fijn,
In 't gheloove van kerstinhede,
Ende als hi quam binder stede
Van Thoorout, en't Dommelijn vernam,
Weet dat hi haestelike tote hem quam,
Ende viel hem saen up die voete,
Daer seide hi die rechte boete:
‘Vader sidi ende medicine,
Ende blusschere van der helscher pine,
Gode ende ons sijt willecome,
5870[regelnummer]
Hier es hu vrient, haddijt vernomen,
Bave die heere, Hi woorde verblijt
Om uwe comste, want hi langhen tijt
Naer hu ghevraecht heeft oft ghi niet
Hier soud comen. Heere, nu siet,
Ende weet wel dat up den dach van heden
Gheen heligher leeft van siere seden.’
Als Amand dit hadde verstaen,
Es hi met Dommeline ghegaen
Toter cluse, daer Bave in was.
5880[regelnummer]
Doe hi daer quam, gheloovet das,
Dat dat ontfaen was lievelic seere,
Ende danckelic Gode, onsen Heere.
| |
| |
Voort verstond Amand na desen
Baves leven, ende sijn wesen,
Dies hem verwonderde in 't ghedochte,
Hoe hi die gracie vulbringhen mochte,
Ende die penitencie al ghedooghen,
Na dat hi van joncs hadde voor oghen.
Daer heeft Amand so vele ghebeden
5890[regelnummer]
Baven, ende bi onderhooricheden
Bevolen dat hi moeste gaen
Huter cluse, ende laten staen
Dat leven, maer dat hi soude
Bi rade een ander reghele houden,
Ende ware monc, also ic hu sal
Hier namaels vertrecken al.
Ende Amant hebbic vernomen,
Wart visenterende die lieden goet,
5900[regelnummer]
Die hi seer wel vand behoed,
Bi den prochipape Dommelijn,
Die se met predicacien fijn
Hilt, ende brochte in goeden levene,
Ende wel wachte van quaden snevene,
Dies dancte Amand onsen heere
Hertelike, ende huterlic, ende seere,
Ende nam orlof an den goeden man,
Ende an al den volke, daer hi van
Schiet, met grooter ootmoedicheden,
5910[regelnummer]
Ende ghinc so verre dat hi ter stede
Van Ghend naecte harde naer,
Midsgaders Baven, die mede daer
Quam, ende wilde vulcomen al
Amands wille groot ende smal.
| |
| |
Dus quamen si te Ghend binnen,
Daer si ontfaen waren met minnen,
Ende Amand leedde boven saen
T'sente Pieters clooster, daer si ontfaen
5920[regelnummer]
Ende si bleven paysivelike,
Hem daer rustende eenen tijt.
Daer dede Bave an 't abijt
Van der ordenen des cloosters goed,
Ende stelde voordan sinen moed
Om een leven, in sulker wise
Te leedene, daer hi ten paradyse
Christuse by anescouwen mochte;
Vul penitencien niet sochte
Was sijn staet, die hi uphief.
5930[regelnummer]
Met allen lieden wert hi so lief,
Beede huter oordenen ende daer inne,
Dat hijs bedroeft wert in den sinne,
Want si hem so vele reverencien daden,
Dats hem vernoyde vrouch ende spade,
Ende hadde liever ghehadt te sine
In eenicheden in die wostine,
Dan in sulker heeren ghehadt te levene.
Hier af eyst tijt te beghevene
Die sprake, ende nu voort an
5940[regelnummer]
Te sprekene van den helighen man
Amande, maer ic sal hier naer
Te deser tuemen keeren weder voorwaer.
|
|
Auteursrechtvrij