Die miracle van Sente Amands boorne te Gend.
Want binnen so staet een fonteyne,
Die heet Sente Amands-boorne reene,
Waer bi so desen name ontfinc,
Willic hu segghen, ende ware dinc.
Hi plach tsnuchtens up te stane,
Ende up dien borne te sitten te gane;
Daer so las hi sine ghetiden,
5670[regelnummer]
Want het her scoone was an elcke side,
Ende groene van boomen menighertiere.
Daer quamen voghelen van alre manieren,
Ende hilden daer haer deduut,
Maer alsi maecten groot gheluut,
Dat Amante yet beletten mochte,
Sprac hi dus vriendelike ende sochte:
‘Hout silencie, ghi broeders mijn,
Tote mine ghebede vulcomen sijn,
Ende dan merghet hu ghenouch,
5680[regelnummer]
Dies biddic hu door mijn ghevouch.’
Die voghelkine, bi Gods gracie,
Verstonden 't wel, ende hilden spacie
Van sanghe, ende van lude mede,
Tote hi hende sine ghebede,
Ende dan volghden si haer natuere.
Dit gheviel te menigher huere;
Voort gheviel van den boorne daer,
Dat vrouwen, die ghinghen zwaer
Met kinde, ter fonteyne quamen,
5690[regelnummer]
Ende dwater met vullen gheloove namen,
Ende droughen't t'huus toter stont,
Dat hem aerbeyt van pinen was cont,
Ende dronken't dan in haer ghedochte,
Dat hem niet messchien en mochte,
| |
Om datter so dickent Amant
Of dranc, ende in stac sijn hand,
Ende ooc so waest wel bevonden
Datter vele te menigher stonden
Mede triveleerden blidelike,
5700[regelnummer]
Dien't stont ghescepen campelike.
Ooc quamer sieken menicheen,
Ende droncken daer of, maer negheen
Ne bleef besmet van der mesquame,
Up dat hijt nutte in Amands name.
Dit tooghde Christus, door sijn heere,
Als diene in minnen hadde seere.
|
|
Auteursrechtvrij