|
| |
Hoe Bave toebrochte dat Sente Amand bekeerde Sente Gheertruuden.
Salmoen seit: ‘Casteit den vroeden,
So sal hi di draghen minne goede,
4680[regelnummer]
Maer wachti te sceldene den dullaert,
Want hi soude hem niden te di waert.’
Elc mach dit prouven, dat dit waer es
Bi redenen; exemplen nemet des
In Amande, die Baven scalt seere,
Ende brochter hem bi in grooter leere,
So dat hi werty, behouden daer inne,
Maer hi was so vroet van sinne,
| |
| |
Dat hiere hem bi wert minnende so
Seere, dat hi nemmeer en was vroo,
4690[regelnummer]
Hine moeste bi Amande wesen,
Den dullen en slacht hi niet in desen,
Die mer nu vele vinden mach,
Als men se castiet nacht no dach
Ne moghen si in rusten leven,
Maer in nyde si hem gheven,
Dat siere in 't hende by met allen,
In den grond van der hellen vallen.
Elc onthoude dit, ende wilt hooren,
Van Baven, den hedelen man vercoren,
4700[regelnummer]
Hadde eender jonfvrouw minne ghegheven,
Heer hi quam in kerstinhede.
Dese maghet was van hooghen gheslachte
Eens graven dochter van grooter machte,
't Graefscip, maer het ne was niet
So moghende, no so ryke mede
Als Baven landscip ende sijn stede,
Maer om dat so was so scoone een wijf
Minde se Bave in ziele ende in lijf,
4710[regelnummer]
Als ghi hi heer moghet werden gheware,
Gheertruut so hiet dese maghet care,
Ende hets een segghen sekerlike
Onder de lieden dat negheene breke,
So en es van mi, daer mijn vrient es,
Des sijt seker ende ghewes.
Dese exposicie versta elc wale;
Ende onthoude wel mine tale,
Waer bi dat ic dit hebbe beghonnen.
Ic segghe dat si twee wel jonnen
4720[regelnummer]
D'een den anderen ende minnen,
Dat mach men altoos bekinnen,
| |
| |
Want so waer die eene sy,
Des anders herte esser by,
Ende deser ghelike so es ghesciet
Baven, door al dat hi sine wet liet,
So ne mochte hi niet vergeten al
Der grafenede, die niet was smal
Van duechden ende van scoonheden,
Maer hi sende haer an met beden,
4730[regelnummer]
Ende met letteren ghescreven sinen staed,
Ende dat so wilde den selven graed
Volghen, dien hi hadde begonnen.
Die maghet Gheertruut wilde jonnen,
Dat so den grave dede lieve,
Ende sende hem weder dese brieve:
‘Edel grave van grooter machte,
Ryke ende hedel van gheslachte,
Weet dat ic hebbe ontfaen
Uwe letteren, daer ic in verstaen
4740[regelnummer]
Hebbe een deel van uwen wille,
Ende ic doe hu weten dat die sille
Boven allen berghen hooghest sy,
't Beghinsel hardst mach wesen,
Dies biddic hu dat ghi te desen
Souken wilt al sulken raet,
Die orboorlic sy dat staed,
Ende ic sal werken na uwen rade
Beede vrouch ende spade.’
4750[regelnummer]
Als Bave dese letteren ontfinc,
Was hi so blyde dat hi ghinc
Tote Amande, den helighen vader,
| |
| |
Van der grafenede Gheertruut,
Ende harer beeder leven huut ende huut;
Hoe si beede in grooter minnen
Beseten waren, ende hare sinne
Ne consten wel verscheeden niet,
Voort hi hem daer weten liet
4760[regelnummer]
Wat dat hi hare hadde ondboden,
Dat so wilde haer afgode,
Laten ende voughen ten kerstinhede.
Daer tooghde hi de letter mede,
Die hi van hare hadde ontfaen,
Ende Amand, die 't wel heeft verstaen,
Las die letteren, ende als hi vand,
Watter in stond, wert hi te hand
Seere verblijt in sinen sinne,
Ende seide: ‘Bave, door de minne,
4770[regelnummer]
Van Jhesus Kerste, die fondament sy
Van minnen, so willic mi,
Pinen tote Niveles der stede,
Met hu ter hedelre grafenede,
Ende besien of so wille comen
Ter saligher wet, die haer vromen
Mach, ende daer so mede sal
Ontfanghen loon, die niet es smal,
Ten hutersten, daer God gheven
|
|
Auteursrechtvrij