|
| |
| |
| |
Hoe groote roeringhe was te Ghend, om eenen afgod, die stond in den
torre Blandijn, ende hoene Amand velde.
Hi, die vul ontfaermicheden was,
Trac daerwaert, gheloovet das,
Ende es te Ghend binnencomen,
Daer hi groot paerlement heeft vernomen
Van den volcke achter die poort,
Waeromme dat was, nu hoort.
Het was omme den torre Blandijn,
Daer die afgod der Sarasijn
3470[regelnummer]
In stont, die Marcurius hiet,
Die duvel, ne cesseerde niet
Van den lieden te doene quale,
Om dat si souden commen ter sale,
Daer die afgod ghemaect stoed,
Ende hem offeren alderhande goed,
Ende dan liet se de viand rusten,
Om dat hem die quaetheit soude lusten
Te bet, ooc plach hi, na minen verstane,
In de beelde binnen te gane,
3480[regelnummer]
Ende sprac jeghen die Sarasine.
Nu quam daer een die hadde pine,
Ende brochte daer sijn offerande,
Maer de viand sprac te hande
Uten afgod: ‘Laet staen mi
Dattu niet ghesciet als mi.
Ic bem ghebonden anxtelike
Van den inghel van hemelryke,
Om een mans wille, die mi plaghe
Doet, en sal sijn in corten daghe
| |
| |
3490[regelnummer]
Hier ter stede, en ghesciede dit
Noynt mi, dies biddic hu, dat ghi bidt
Hem, dat hi mi late varen.’
Om dese woorden was die mare
Achter de strate van den lieden,
Also ghi mi hoort bedieden,
Ende hi dien waeromme vernam,
Es haestelike ten afgod ghegaen,
Die hi in den torre vant staen,
3500[regelnummer]
Die men Blandijn, by namen heet;
Daer naer en letti langher niet,
Hine begonste een sermoen,
Van Jhesum Christum, onsen Heere,
Ende hi castide se harde seere
Van harer grooter twifelingen,
In 't hende brochti toe die dinghen
Van haren afgod Marcurius,
Ende seide hemlieden: ‘Dat ghi dus
3510[regelnummer]
Ghepijnt sijt, ende ghetorment,
Dat willic dat hu werde bekend,
Dat hu die duvel selve doet;
Dit moghdi merken, sidi vroet,
Want geen kerstin wijf no man
So ne comt dese quale an.
Dat willic hier voor uwen ooghen
Hem doen lyen ende hu tooghen.’
Met desen ghinghen si alle saen
Voor Marcurius, den afgod, staen,
3520[regelnummer]
Ende Amand sprac: ‘Segt, viand fel,
Ik, mane di, bi den God Emmanuel,
Te segghene, wie den lieden dit quaet
Doet.’ Hi sprac: ‘Ons meester raet,
| |
| |
Dat wi den lichamen doen verdriet,
Om dat wi de siele scaden niet
Ne moghen, voor dat si ons aenbeden,
Hier bi quellen wi se in die leden,
Dat si ons aenbeden sellen,
Ende dan sesseren wy dat quellen,
3530[regelnummer]
Dat wi se ghenesen wanen si dan.’
Doe sprac Amand den lieden an:
‘Siet an wien ghi hebt ghelooft,
Nu en sijt nemmeer soo verdooft,
Maer ghelooft an Gode, die 't maecte al,
Ende die met allen sinen willen doen sal,
Wildi, ic doe hu allen ghenesen.
Doet wech dit beelde, ende na desen
Sal ic hu doopen ende benedien.’
Die lieden liepen alle mettien,
3540[regelnummer]
Ende bonden an't beelde vele linen;
Doe trocken sy ende daden pine,
Maer dat ne mochte dieden niet.
Als die goede Amand dat siet,
Beval hi de line te doene van,
Ende hi sprac den viand dus an:
‘Gaet hute ende breect selve al ditte,
Dat di toebehoort ende in den pitte
Der hellen eewelike so vare.’
Hi brac beelde te hand aldare,
3550[regelnummer]
Ende dede af, dat in den temple
Gheven mochte quade exemple;
Doe riepen die lieden alle ghemeene:
‘Het en es maer een God alleene,
Dat es Christus, die Gods sone,
Die t'alre moghentheit es ghewone.
| |
| |
Wy willen in hem ghelooven algader,
Ende wi bidden hu, Amand, vader,
Dat ghi ons huter noot wilt bringhen,
Ende helpt ons ten kerstinen dinghen,
3560[regelnummer]
Also verre als ghi moghet.’
Amand, die vul was der dooghet,
Seide dat hijt gheerne dade,
Ende hi ghinc voort met vroeden rade,
Ende halp hem allen te kerstinhede;
Nu hoort voort wat hi noch dede!
Hi dede ghereeden harde saen
Daer die afgod hadde ghestaen
In den torre, die Blandijn hiet,
Up die Scelde, in lieghe hu niet,
3570[regelnummer]
Een nieuwe beghinsel van scoonen werke;
Het was een clooster, die harde sterke
Was, ende es nu ter stond,
Ende dien hiet hi name cond
Sente Pieterscloostre, ende hi
Heet noch also, ghelooves mi.
.xiii. moonke stelde hi daer,
Ende ghehalp hemlieden voorwaer,
Om groote aflate ende pardoene,
Ende si waren in haren doene
3580[regelnummer]
So vul van alder duechdelicheden,
Dat die goede lieden bi ootmoedicheden,
Ende bi caritaten hem so versaghen,
Dat si nu gheene armoede ne claghen
Durren, met rechter waerheden.
Amand, die hilt daer sine stede,
Als hi binnen der stede was,
Maer ghetidelic, gheloovet das,
| |
| |
Ghinc hi predicken al omtrent,
Ende visenteren, die waren ghewent
3590[regelnummer]
Ten gheloove van kerstinhede,
Dus meersde hi altoos in duechdelicheden.
|
|
Auteursrechtvrij