Leven van Sinte Amand, patroon der Nederlanden. Dichtstuk der XIVe eeuw

Hoe Sente Amand bleef te Ghend eenen tijt.

Dus bleef Amand te Ghend binnen,

Leerende 't folc, met grooter minnen,
Als dat die kerstindom ontfinghen,
Begheerden voor alle dinghen
Sijn gheselscip ende sijn bewisen.
Dus bleef hi daer langhe in desen,
Ende wiede papen ende clercken,
Mids den bisscop, die ten werke
Van allen duechden was bereet,
Maer meer heydene, verstaed dbescheed,
Blever noch doe in de stede,
Dan her quam an kerstinhede
Maer emmer wiest in lanc so bed,
Ende emmer dween die heydene wet.

[p. 100]

 

Dies hadde de viand grooten thooren,

 

Ende brochte die Sarasine te voren

 

Sulc ghedochte in nidicheden,

 

Dat si besochten met valscheden

 

Van den vercoornen helighen man,

 

Hoe sine ghebrochten des levens van.

 

Maer God, die alle dinc voorsiet,

3060

Ne wilde dies ghedoghen niet,

 

Ende liet hem weten, sonder waen,

 

Datti huter stede soude gaen,

 

Ende predicken in een ander jeghennoode.

 

Hi die was een minlic bode,

 

Ende wilde Christuse verhooren niet.

 

Maer hi nam orlof an 't kerstine diet,

 

Die drouve waren van den ghesceede,

 

Dus ghinc hi wech wel ghereede.