Leven van Sinte Amand, patroon der Nederlanden. Dichtstuk der XIVe eeuw

Hoe Sente Amand quam te Winendale, ende sadt in den bosch.

Dese helighe man, die es comen

So verre dat hi heeft vernomen
Dat hi quam in eene stede,
Die men Winendale heet heden;
Daer vant hijt woeste ende wilt,
Sine woenste hi daer hilt
Om dat hijt vand, sonder ghenoot,
Van wildernessen also groot,
Maer alle daghe was sijn gaen
Daerne vele volcs mochte verstaen,
Ende predicte dan een sermoen,
Begripende gracieus ende coen
Was Amand up die heydine.
Hine liet door vreese no door pine,
Hine seide der Ewangelien woort
In doorpen, in weghen, ende in poort,
Waer hi quam ende ghesach
Dat eene vergaderinghe lach
Van den volcke, daer wildi sijn,
Dies hi ghedooghde menich ghepijn,
Somtijt zuut ende noort mede,
West oft oost, in elcke stede;

[p. 82]

2490

Waer hi quam hine spaerde niet,

 

Hine seide van Christus dbediet,

 

Maer crancken spoet hadde hi daer in,

 

Dies was hi drouve in sinen sin,

 

Ende claghedet Gode te velen stonden,

 

Maer het es een segghen, ende het es vonden

 

Dat als God wille, so heeft hi schiere

 

Ghemaect een lammekin goedertiere

 

Van den wulve quaet ende fel,

 

Ende deser ghelike tooghdi wel,

2500

Want hi maecte van wulven menich lam,

 

Heer Vlaenderen in kerstin gheloove quam.