|
| |
Hoe Amand quam te Wasmens, ende hoe hi den bisscop seide wie hi was,
ende dat hi wilde gaen in Vlaenderen.
Doe nam hi orlof ende es comen
So verre ghegaen, hebbic vernomen,
Dat hi te Wasmens, in de stat quam,
Daer hi den goeden bisscop vernam,
Diene vriendelike ontfinc,
Want hine kende sonderlinc
2380[regelnummer]
In weldaden ende in duechden mede.
Nu mooghdi hooren wat hi seide:
‘Vrient, Ons Heeren huutvercoren,
Boven alle die nu sijn gheboren,
Helich, simple ende ghestade,
Ic bedancke nu uwer ghenaden,
Dat ghi uwe oetmoedichede doet,
Daer ghi mi in verblijt den moet
So seere, dat ic niet ne can
Hu vuldancken, helich man,
2390[regelnummer]
Dit es in dat ghi hier sijt comen,
Hebdi eenighe saken vernomen,
Die ghi weet ende begeert,
Ofte hebdi yet dat hu deert,
Dat laet mi weten, helich vader,
Ic bem de gone, die algader
| |
| |
Mi sal voughen te uwen wille,
Beede lude ende daer toe stille.’
Amand dies bedancti hem seere,
Ende bleef een stic bi den heere,
2400[regelnummer]
Den bisscop, dien hi ondersochte
Vriendelike hoe dat hi mochte
Ende vertrac hem die redene fijn.
Hi toochde hem die lettere mede,
Daer ic hu hier te voren afseide,
Die hem ghesend was van Gode,
Bi den inghel, sinen bode.
Die bisscop, die dit wel verstoet,
Wert seere verblijt in den moet,
2410[regelnummer]
Ende sprac, met eenen bliden sinne:
‘Helich man, te desen tide
So leveric mine macht al hu,
Doet er mede, dies biddic hu,
Al hu ghebod ende uwen wille.’
Amand, die ne sweech niet stille,
Maer hi dancte den bisscop seere,
Ende seide: ‘Helich vader, Heere,
Dies hebbic noot, dies moghdi weten,
Want dit volc is hier bi gheseten,
2420[regelnummer]
Vul van ongheloove quaet,
Daer mi die sin so seere toe staed,
Omme te bringhene huten dole,
Ende te leedene ter saligher scole,
Van kerstinen ghelove goed.
Priesters, clerken, die sijn vroet,
Biddic hu dat ghi mi send,
Als ghi dien tijt so verre bekend,
| |
| |
Ende God so vele heeft ghewrocht
Datter een deel te gheloove es brocht.’
2430[regelnummer]
Die bisscop seide: ‘Ne twifeles niet,
Ic werde ghereet als ghijt ghebiet,
Met miere macht te uwen ghebode,
In onderdanigheden van Gode.’
Dus bleef daer rustende Amand
Eenen tijt, si hu becand,
Ende daer naer sciet hi van daer,
Ende quam hier in 't land voorwaer
Predickende den lieden ende castien,
Daer hi vand vele quadyen,
2440[regelnummer]
Vul ongheloovicheden putertiere,
Maer hi die was so goedertiere
Verwandt algader met hootmoede.
Nu verstaed van den vader goede;
Hoe hi bekeerde Vlaenderenland
Sal ic hu wel doen becand,
Up dat ghiere na wilt hooren,
Elc die levere sin ende hooren,
Ende versta wat ic bediede.
Het es een segghen onder de liede,
2450[regelnummer]
Dat die goede Sente Amand
Eerst bekeerde Vlaenderenland.
Het was waer mooghdi hooren,
Maer die van der Maghet was gheboren,
Christus, onser alder behoeder,
Was beleedere ende stierroeder
Van der gracien ende van den ghesciene,
Dies radic wel dat hem elc diene
Met algader siere herten,
Ende bekenne der grooter smerten,
2460[regelnummer]
Die hi door onse sonden leet.
Nu verstaed voort 't onderscheet
| |
| |
Van beghinsel sonder hende,
Hoe men eerst in Vlaenderen bekende,
Kerstin gheloove goed ende vray,
Ic saelt hu segghen, sonder delay,
Ende scriven de waerheit sonder sy,
Nu hoore elc, ende versta na mi.
|
|
Auteursrechtvrij