Leven van Sinte Amand, patroon der Nederlanden. Dichtstuk der XIVe eeuw

[p. 74]

Hoe God Amande ontboet daer hi messe dede voor den Paeus dat hi campioen soude sijn voor 't gheloove.

T'eenen tide soudi gaen doen an

Die ghewade Ons Heeren ende messe plien,
Daer die Paeus toe soude sien,
Ende hooren met grooter devoticheden,
Maer als Amand in sine ghebede
Stont ende voor dat Sacrament,
Ende hi sijn secrete hadde ghehend,
Was daer ghehoort Ons Heeren bode,
Die sprac: ‘Amand, ghemint van Gode
Bestu, boven vele creatueren.
God ontbiet hu, te deser hueren
Dattu moets campioen sijn
Om te meersene de wet fijn,
Daer hi om sturte sijn bloet,
Ende starken 't gheloove helich ende goed
Van kerstinhede, dat binnen uwer tijt,
Mids uwer hulpen wert ghewijt.’
Met desen liet vallen de bode ryke
Eenen brief, ende voer in hemelryke,
Ende Amand, die helighe vader
Vulhende sijn messe algader,
Ende daer hi hem ontgheerwen soude
Quam die Paeus also houde,
Ende knielde ootmoedelike voor hem,
Hi seide: ‘Helich man, sonder lem,
Ic hebbe verstaen die boodscip scoone,
Die hu brochte van den troone
Die inghel, Ons Heeren bode;
Ghi sijt seere ghemint van Gode,

[p. 75]

 

Dat es hier voor hoghen ende anscijn;

 

Ic gheve hu up die macht mijn,

 

Want ghijt bedt waerdich sijt

 

Dan yement in de weerelt wijt.’

2280

Amand was verdroevet seere,

 

Als hi den Paeus, den goeden heere,

 

Sach knielen voor hem ende hoorden spreken,

 

Van dooghene dochte hem 't herte breken,

 

Dies seide hi, met eenen moede bedroeft:

 

‘Helich vader, het niet behouft

 

Dat die heere knielt voor den knecht,’

 

Dies toghede hi hier wel groot recht,

 

‘Staet up, vader, ende ghebied mi,

 

Ic saelt doen, die hu knecht si,

2290

Uwen wille.’ Ende mettien

 

Liet hi Urbanus den brief sien,

 

Diene las ende verstond wel die woort,

 

Als ic se segghen sal, nu hoort: