|
| |
Hoe Amand wederkeerde te Roome bi bevelenessen van den inghele, met
's Paeus bode.
Amand andwoorde met woorden snel,
Als die oetmoedich was ende niet fel:
‘Bode, ic ga metti vriendelike,
Want jeghen Gode van hemelryke,
Noch jeghen den wille, wats ghesciet,
Van den Paeus sette ic mi niet,
Maer ghebiede mi te haren ghebode,
Dies gaen wy in de bewaernesse van Gode.’
2170[regelnummer]
Dus keerden sy te Roome waert;
Wat ghesciede up die vaert,
Ende onlanghe dat siere up ghinghen,
Ne maghic niet te voren bringhen,
Want de langhe tale ne voughet niet,
Maer als Gods wille es, hets ghesciet,
Dat sy te Roome binnen quamen,
Daer si den goeden Paeus vernamen
Urbanus, den helighem man,
Die den bode aldus sprac an:
2180[regelnummer]
‘Vrient, es dit die helighe goede,
Daer mi soo toe draghen die moede?’ -
‘Jaet, helich vader, sonder waen.’
Sprac die bode, ende dede hem verstaen
Ende wat hi sprac groot ende smal.
| |
| |
Daer nam die Paeus, met grooter ootmoet,
Bi der hand den helighen Amand goet,
Ende bad hem met grooter neerenstichede,
Dat hi hem dade sine bede,
2190[regelnummer]
Wat die bede was, moghedi hooren.
Hi leyde hem eerstwaerven te voren,
Sijn leven te wetene, ende wie hi ware;
Dat berechte hi hem aldare,
Vriendelike ende met ootmoede,
Ende als 't verstaen hadde die Paeus goede
Danctijs Gode ende bat seere
Amande, den helighen heere,
Dat hi hem wilde bliven by,
Ende wat hi heeft, dat ghemeene sy.
2200[regelnummer]
Amand andwoorde met ootmoedicheden:
‘Helich vader, behouden uwer bede,
Biddic hu dat ghi mi verlaed,
Want het ne ware niet mijn staed
Te sine in sulker moghentheit groot,
Maer mi ghenoughet toter doot
Gode te dienene, met siele, met live,
Ende dat ic daer in ghestadich blive.’
Urbanus sprac: ‘Seker nemmermeere,
Ne twifelic in negheenen keere,
2210[regelnummer]
Ghine soud Gode dienen wel bequame,
Ende spreeden ende meersen sinen name,
Al waerdi in meerderen state,
Want al hu leven sie ic in maten
Ootmoedich ende goedertiere,
Ende ic hope hu in der gracien siere
Ghenaden, Christus te bewaerne hevet.’
Die helighe Amand stond ende bevet,
Daer hi verstond dese woorde,
Maer vriendelike hi andwoorde:
| |
| |
2220[regelnummer]
‘Helich vader, ende erdsch God,
Over al kertisnhede gaet hu ghebod,
Dies ne twifelic in negheenen keere,
Maer ic bidde hu, door Onsen Heere,
Dat ghi hu meer relaxeert te mi
Te biddene niet meer dat niet ne sy
Bate miere sielen noch der werelt ghemeene,
Want die hoocheit acht ich cleene,
Die men hier in dit leven heeft
Jeghen 't goet dat Christus gheeft.’
2230[regelnummer]
Dusghedane tale, helich ende vroet,
Spraken sy vele, maer die Paeus goed
Leyde hem voor oghen bisscop te sine,
Maer het was verloren pine,
Doch bat hi hem een bede,
Die hi hem in 't hende dede,
Dat was om te blivene daer,
Doch te minsten een half jaer.
Dat willecuerdi vriendelike,
Maer Ons Heere van hemelryke
2240[regelnummer]
Verlichtene so met siere godheit,
Dat al de weerelt van siere duechdelicheit
Verblijdde, ende die Paeus boven al,
Want sonder grond ende sonder ghetal
Was sijn leven t'allen stonden;
Nu hoort wat ic voort hebbe bevonden
Van dat ghesciede desen helighen man.
|
|
Auteursrechtvrij