Leven van Sinte Amand, patroon der Nederlanden. Dichtstuk der XIVe eeuw

Hoe Amand huut Roome ghinc, ende hoe die Paeus boden huutsende, omme hem te soukene.

Als Amand dus den lieden omtrent

Sine duecht ende aermoede, wert bekent,
Poghede elc om hem te doene lieve,
Dies wert hi in swaren grieve,
Ende es heymelic huut Roome ghegaen,
Maer als die goede lieden hebben verstaen,
Waren si droeve ende claeghden 't seere,
So dat die Paeus, onser alder heere,
Verstond van der grooter duecht,
Ende werter seere met verhuecht,
Die hinc an den goeden Amand,
Ende sochte raet, dien hi vand,
Waer hi den goeden man mochte vinden.
Men riet hem dat hi soude sinden
Boden huut om t'soukene den man,
Daer so vele duechden lach an,
Dien dedi souken al omme saen.
Maer van den bode late ic nu staen
Te scrivene, ende segghe hu voort
Van Amande, die t'eere poort,

[p. 69]

 

Die men Sans hiet voorwaer

 

Quam, ende doe vant hi daer

 

Vele kerstine in bedwanghe,

 

Ende een deel ooc ghevanghen

 

Om dat men se soude ontliven.

 

Hi peinsde dat het soude bliven,

2100

Up dat hem God wilde helpen;

 

Nu hoort hoe hijt mochte stelpen.