|
| |
| |
| |
Hoe Amand sine bedinghe dede in Sente Pieters kerke ende hoene die
costre meshandelde.
Het es een teekin der wijsheden,
Dat een si van sulker sede,
Dat sine gheweerke ende sine woorde
Altoos sijn van eenen acoorde;
Dit doen ons die vroede verstaen.
Nu laet ons up Amande gaen,
1910[regelnummer]
Ende merken wel ende besien
Oft hi yewers falt in dien,
Dat sine woorde ende sine daden
Niet en sijn heven ghestade.
Seker ja sy, in allen keere,
Dies es hi te prisene seere,
Want hine predicte noynt dat woort,
Hine settet in ghewerke voort,
Als men van hem heeft vernomen.
Nu es hi te hoghen Roome comen,
1920[regelnummer]
Omme penitencie te doene daer,
Ende in peelgrimagyen vorwaer.
Hi es rechte voort ghegaen
Te Sente Pieters, hebbic verstaen,
In de kerke met devoticheden,
Daer viel hi in sine ghebede,
Met neerensticheden also groot,
Dat hi hem vergadt al bloot,
Ende mids ghedochten in sinen sinnen,
Want hi wert ontsteken van minnen
1930[regelnummer]
Van Gode, onsen lieven Heere,
So dat hi recht in allen keere
Alle eerdsche dinc daer bi vergadt.
Hoort een deel hoe ende wat
| |
| |
Desen helighen vader ghesciede;
Die kerke rumeden alle die lieden,
Ende de costre, die es comen,
Ende hevet sine slotele ghenomen,
Om de kerke te slutene vaste,
Als die en begheerde gheene gaste,
1940[regelnummer]
Ende clopte lude ende riep mede:
‘Esser yement in, ga huut met vreden.’
Daer ne heeft hi niemende ghesien,
Ende hi sloot die duere met dien
Vaste toe, ende daer naer
Ghinc hi al omme souken voorwaer
In allen houcken, ende hevet vonden
Sente Amande, die noch ten stonden
Van hemselven niet ne weet,
Want hi lach in sine bedinghe so heet,
1950[regelnummer]
Als ic hu seide hier te voren,
Dat hi sine sinne hadde verloren.
Die costre wert verwoet van sinne,
Ende seide: ‘Dief, waendy hier inne
Hebben ghebleven desen nacht,
Ende uwen tijt te stelene ghewacht,
Dies moetti hebben quaden dach.’
Amand, die in bedinghen lach,
Die en verporrede een let niet,
Dies die costre hadde zwaer verdriet,
1960[regelnummer]
Ende peinsde quaet in sinen moet,
Ende wert slaende den man goed
So seere over al sinen lichame,
Dat hi hem dede groote mesquame,
Ende emmer riep: ‘Dief! truwant!
Het was gracie dat ic hu vand,
Maer ghi sullet ontghelden seere.’
Ootmoedelike sprac die heere,
| |
| |
Ende boot sine onsculden groot,
Maer die costre door dat hi bloot,
1970[regelnummer]
Van cleederen stont ende naect,
Heeft hi hem pijnlic ghemaect,
Ende slouchene langhe ende onsochte,
Dat hine bi der duere brochte,
Ende stackene daer hute onwaerde,
So dat hi viel up d'aerde,
Ende quetste hem sonderlinghe,
Maer danckende Gode alle dinghen
Es hi ghereet upghestaen,
Ende sinen wech och ghegaen,
1980[regelnummer]
Ende die costre riep na hem altoos:
‘Hoordijt, truwant, dief ende loos,
Valsch cuerliaen, hoe gheerne souddi
Dieftelic hebben bedroghen mi.’
Menighe groote onweerdichede
Dat hi tote den helighen man seide,
Ende daer naer keerdi in de duere,
Ende wildese sluten, maer up die huere
Ghemoette hi Sente Pieteren saen,
Die hem vraghede twi hi ghedaen
1990[regelnummer]
Hadde sulke overdaet ende last,
Die Gods vrient was vercoren vast.
Voort so seidi hem al bloot
Up hem soude vallen schiere,
Of hine vonde den goedertieren
Man, ende bade hem ghenade,
Ende hijt ooc wilde ghestaden
Te verghevene met ootmoede.
Die costre seide: ‘Ay, heere goede,
| |
| |
2000[regelnummer]
Waer soude ickene moghen vinden,
Of ickene te soukene wilde bewinden?’
Sente Pieter seide met dien:
‘Ic ga toot hem, volghet mien,
Dat es die helighe Amand,
Die met Gode meer es ghemint,
Dan yement die men nu levende kint.’
Aldus sprekende, hebbic vernomen,
Sijn si tote Amande comen,
2010[regelnummer]
Daer sprac Sente Pieter dus:
‘Amand, broeder, die soete Jhesus
Moet hu ghestarken in die duecht,
Met rechte ben ic zeere verhuecht,
Dat ghi mi doet so groote heere,
Ende hu ghemoyt hebt so seere,
Om te visenteerne mine kerke.
God, die loon es van goeden ghewerken,
Sal hu wel ghelden daer 't hu bedaerft.
Nu biddic hu, broeder, dese waerf
2020[regelnummer]
Dat ghi wilt hooren mine bede,
Ende desen costere, die hu mesdede,
Wilt vergheven sine mesdaet,
Want hine kende niet uwen staet.’
Amand, diene sach bekende,
Also hem de Helighe Gheest insende,
Viel neder over sine knien,
Ende hi seide aldus mettien:
‘o Prince der apostelen allen,
Hoe mach dese sake ghevallen,
2030[regelnummer]
Dat ghi hu vernedert so seere
Mi te biddene, lieve heere.
| |
| |
Beveelt ende ghebiet over mi,
Dat ne moet in mi niet bliven.’
Vele woorden mochtic scriven,
Beede van talen ende wedertalen,
Maer hoort dien slotele altemale,
Gracie ende ootmoedicheit vulcomen
Mochte men in hem beeden nomen,
2040[regelnummer]
Maer die costre badt ghenade
Amande, van allen sinen mesdaden,
Dat hi hem vergaf vriendelike,
Door den Heere van Hemelryke,
Ende door Sente Pieters bede,
Diene bi der hand nam te diere stede,
Ende leedene in de kerke weder;
Ende bleef met hem hier neder,
Troostende vriendelike toten daghe,
Ende Onse Heere, al sonder saghe,
2050[regelnummer]
Sende hem manna, hemelsch broot,
Mede te blusschene sinen noot,
Ende vele inghelen quamen daer,
Ende brochten licht scoone ende claer,
Ende songhen ende dreven melodie,
Dus daden sy solaes ende vye,
Tote dat die dach up quam.
Mettien Sente Pieter orlof nam,
Ende ooc alle de inghelen mede
Voeren met hem ter heliger stede,
2060[regelnummer]
Daer boven in 't soete hemelryke,
Maer eerst bevolene sine heghelike.
In deser manieren es Amand bleven
In Roome, ende heeft hem ghegheven
Te behalene alle die pardoene,
Entie aflate om rechte soene
| |
| |
Te ghecrighene van moeder ende vader,
Ende hi, die vul minnen was al gader,
Ende van alder duecht fondament,
Wart bi den costre daer bekend,
2070[regelnummer]
Want hijt huut jonsten dede al,
Hi sach die maeltiden smal,
Ende die groote aermoede mede,
Die hi ghedoghede in de stede.
|
|
Auteursrechtvrij