|
| |
Hoe dat d'inghel van hemelryke destrueerde bi Amands bede den tempel
ende hoe 't folc bekeerde ten gheloove.
Hi hevet sinen inghel ghesent,
Die den temple tote up 't fundament
1800[regelnummer]
Destrueerde, ende te nieute dede,
Maer si 't folc niet en scaden,
Doe sprac Amand: ‘Ghi lieden alle,
Elc Gode te ghenaden valle,
Ende wilt kerstijndom ontfaen,
Ic sal hu vriendelike ontfaen.
Laten ende bringhen huut al der noot,
Want hiere omme ontfinc de doot,
Om dat hi ons wilde bringhen
Gheloovende aen waerachtighe dinghen.’
| |
| |
1810[regelnummer]
Als die heydene ane saghen
Dat die steene den tempel laghen
Ghevellet overhoop ghinder,
Seiden si meerder ende minder
Dat si kerstin wilden sijn
Ende ontfanghen 't doopsel fijn,
Want si saghen wel al bloot,
Dat het was miracule groot,
Dat daer baerde door den sand,
Ende die goede Sente Amand
1820[regelnummer]
Hevet die heydene dus bekeert,
Papen ende clerken ghewiet.
Dus wies Gods wet ghebenediet,
Wie dat hadde eenighe mesquame
Ende ghedoopt wart in Christus name,
Die wart van alder saken ghesond,
Entie ryke man, als ic verstond,
Die lam was in alle sijn leden,
Ghecreech sine ghesondichede,
1830[regelnummer]
Dies gaf hi sine woenste daer,
Die kerke af te makene voorwaer,
Ende daer toe vele van sinen goede,
Bi rade van Amande, vul der ootmoeden,
Dus so meersde daer kerstinhede;
Up dien tijt, maer ic ne weet
In wat namen dat so nu steet,
Maer goede kerstinen lieden
Sijn si bleven, hoordic bedieden,
1840[regelnummer]
Ende dese vercoorne helighe man
Ghinc hem up eenen tijt an
Met predicatien, om orlof
| |
| |
Waren verdroeft vele van dien,
Die dat sceeden noode wilden sien,
Maer hi dede hem te verstane
Dat hi gheporret ware omme te gane
In peelgrimagyen, ten hooghen Roome,
Ende voort seide hi, na dat ik gome,
1850[regelnummer]
Die aflaten ende die pardoene,
Ende dat hi niet ware so coene,
Dat hi den wech achter liete.
Dies waren die goede in verdriete,
Ende baden hem dat hi in 't keeren,
Daer te commene niet wilde ontbeeren;
Dies heeft hi hem belof ghedaen,
Up dattene God laet vulstaen,
In ghesonden live, hi seide.
In desen wijs es hi huter stede
Tote Rome, als ic versta,
Maer dat hem daer tusschen ghevel,
Dat ne mach ic niet vertrecken wel,
Want altoos pijndi hoe hi mochte
Den volke prediken, dat elc sochte
Eenighe namen 't in vriendelicheden,
Ende sijnre saen bi bekeert,
Ende hi vant se som so ongheleert
1870[regelnummer]
Dat si, in haer haercheit groot,
Stonden om hem te bringhene ter doot,
Maer sulke gracie was in Amande,
Dat als die lieden quaderhande
Hiet wilden mesdoen te hemwaert,
Worden si so seere vervaert
| |
| |
Dat si ghenade sochte te hant,
Of vloon van den helighen sand.
Ghi goede lieden wildijt hooren,
Ic doe hu weten dat hier te voren
1880[regelnummer]
Kerstinhede was seere smal,
Maer heyden volc was overal
Machtich ende moghende seere,
Maer God, onse lieve Heere,
Sturtede sine ontfaermichede,
Meersde altoos in allen landen,
Met helighen lieden, die hi daer sande
Te predickene, als Amand dede.
Nu hoort, als ic hu hier te voren seide,
1890[regelnummer]
Van desen vercoornen helighen man,
Die te Roome es commen an.
- ‘Ay Maria, vercoorne juecht,
Ic bedancke uw van al der duecht,
Fonteyne der ontfaermicheden,
Als ic by rechte ben sculdich mede,
Want ghi mi helpt in den sin,
Van dat ic hu riep an in 't beghin,
Ende ic kenne mi so broosch diet,
1900[regelnummer]
Ne mochtic vulbringhen de sake,
Die ic gheerne soude vulmaken,
Dies biddic hu, Maria, vrouwe goede,
Dat ghi mi voort helpt door hu ootmoede.’
|
|
Auteursrechtvrij