Leven van Sinte Amand, patroon der Nederlanden. Dichtstuk der XIVe eeuw
(1842-1843)–Gillis de Wevel–
Auteursrechtvrij
[pagina 55]
| |
Van sinen dachvaerden ic niet ne scrive,
Maer bi den grosse dat ic blive,
Als ic bescreven hebbe vonden
In die matrilagye, die t'allen stonden
Waerachtich es, ende sonder froude.
Hi ghinc so verre met grooter laude,
Dat hi in eene stede es comen,
Daer hi die lieden heeft vernomen
1660[regelnummer]
Vul van quader afgoderyen,
Ende hi die se gheerne soude vryen,
Wert hem doende een sermoen,
Dies ic niet al verstaen mach doen,
Maer 't grosse mach ic hu bedieden
Van dies hi leerde den heydenen lieden.
Hi seide aldus in sine sprake:
‘Ghi wanet hebben helighe saken,
Onstervelic ende onbesmet,
In onreyne dijnc, die ghi ghesed
1670[regelnummer]
Hebt, ende ghegheven meinsche voormen,
Of dieren, of beesten, ja woormen.
Dese wildi over Gode minghen,
Ende houdet over helighe dinghen;
Waert dat sake dat het hadde leven,
Ende beroeren mochte gheven,
Ghi soudet houden over wonder,
Ende hebben vaer daer af besonder.
o Broeders, staed deser dolinghen of,
Ende gheeft den almachteghen Gode lof,
1680[regelnummer]
Die hu van nieute heeft ghemaect,
Ende kent dat die dach noch naect,
Daer af dat predicte Sente Jan,
In die wostine voor menighen man,
Ende seide dus, des nemet gome:
An den wortele van den boome,
| |
[pagina 56]
| |
Es die haecx ghesed al nu,
Om te vellene, segghic hu,
Die niet draghet goet fruut,
Die sal men saen houwen huut,
1690[regelnummer]
Ende werpene in den viere.’
In deser wijs sprac die goedertiere
Menich bediet van goeden woorden,
Daer die heydene som na hoorden,
Ende verstonden wel dbediet;
Ende som, so waest so quaet diet,
Dat sijt niet verstaen ne conden.
Doch gheviel daer up die stonde,
Dat daer wàs een ryke man,
Daer groote moghentheit lach an,
1700[regelnummer]
Ende was die meeste van der stede.
Hi hadde langhe in sine lede
Lam ghesijn ende onvermoghen.
Hi sprac: ‘Soude mi niet helpen moghen
Dijn God, daer du ons af wijs,
Ende dien du gheefs so grooten prijs.’
Amand, die dit heeft ghehoort,
Begonste aldus dese woort:
‘Sy twee ne moghen niet van eender stede
Heere sijn, ende dat met vreden,
1710[regelnummer]
Want elc wille wesen boven.
Nu merct dat die duvel verscoven,
Meester van deser stede es,
Ende hoe soud moghen wesen des,
Dat mijn God, die groote heere,
Hem vernederen soude so seere,
Dat hy soude helpen huter noode,
Die hem houden an anderen afgoden,
Ende daer sijn quade vule viant,
Hover heere bekent es in dit land;
| |
[pagina 57]
| |
1720[regelnummer]
Dese sake ware onbequame,
Maer wildi bekennen de Gods name
Ende heeren ende benedien
Jhesum, den Gods sone, die in Marien
Daelde huut des vaders scoot,
Omme te beterene onsen noot,
Ende te brekene den fellen band,
Die up ons hadde die viant;
Sijn macht wort hu anscijn,
Mids den doopsele goed ende fijn,
1730[regelnummer]
Ende mids dat ghi d'afgoderye
Te nieuten doed ende sijt kerstin vrye.’
Die man seide, sonder waen:
‘Ic wille kerstindom ontfaen,
Ende belien des Heeren name,
Up dat hi betert mine mesquame.’
|
|