Leven van Sinte Amand, patroon der Nederlanden. Dichtstuk der XIVe eeuw
(1842-1843)–Gillis de Wevel–
Auteursrechtvrij
[pagina 51]
| |
Draghen wilde, ende ontfaen
Penitencie, van dat si hadden mesdaen,
1530[regelnummer]
Ende es met desen ghepeinse comen,
Daer hi sine broeders heeft vernomen,
Alle sevene van helighen levene goed.
Amand, die vul was der oetmoet
Sprac: ‘Jhesus Christus ontfaermichede
Moete met ons sijn te deser stede!’ -
‘Amen,’ seiden si alle gader,
‘Mescomt hu hiet, lieve vader,
Dat laet ons wesen bekent,
Want menne an huwe ghedane vent,
1540[regelnummer]
Dat ghi hiet hebt in den sin.’ -
‘Ic ne doe meer no min
Anders dan alle goede saken,
Maer ic wille hu allen vroet maken,
Wat ic hebbe in mijn ghedochte.
Ic bem die gheerne salicheit sochte,
Ende behoudenesse van den ghonen,
Die mi te helpene waren ghewone,
Ende te voedene in mine jonchede,
Ende voort met grooten aerbeide,
1550[regelnummer]
Met pinen ende met sorghen ghemanc,
Upbrochten mine juecht cranc.
Omme die duecht, die si mi daden,
So bem ic worden so beraden,
Up dat uwer alder consent sy
In penitencien te voughene mi,
Ende dat wert in deser maniere
Dat Jhesus Christus, die goedertiere,
In de Ewangelie heeft ghegheven,
Die Sente Matheus heeft bescreven,
1560[regelnummer]
Van eenen scoonen jonghelinc,
Die voor hem knielde omme eene dinc,
| |
[pagina 52]
| |
Ende vraghede hem om eewelike
Te bezittene hemelryke,
Ende Christus seide: ‘“Hout die ghebode,
Die de wet ghebiet van Gode.”’;
Hi seide: ‘“Heere, ic ne bracker noynt gheen.”’
Jhesus Christus seide: ‘“Doe een;
Verloochene dijns selves, dijn cruce ontfa,
Aldus moghestu mi volghen na,
1570[regelnummer]
Ende winnen dat eewelike leven,
Dat den salighen wert ghegheven.”’
Dat cruce soudic gheerne ontfaen,
Ende in peelgrimagien gaen
Ten hoghen Rome, over vader ende moeder,
Om dat si waren mijn behoeder,
In mine jonghe kintschede,
Ende bringhen haer siele ter salichede,
Want ic hebbe aldus verstaen
Dat elc mensche, die daer mach gaen
1580[regelnummer]
Met berouwenessen, met goeden ghedochten,
Dat hi drie sielen quiten mochte,
Ende daer toe alle sonden betalen,
Die de weerelt mach verhalen,
Daer toe die somme es sonder ghetal
Van den paerdoene, dat nu ligghen sal,
In dit jaer vul van gracien.’
Sente Lieven sprac: ‘Van condampnacien
Moete hu behoeden Onse Heere God,
Want men hoort dus sijn ghebod:
1590[regelnummer]
‘“Mensche belove ende vuldoe.”’
Lieve broeder, dies raetter toe,
Ende hebt voor hooghen huwe ordene,
Die ghi belovet, als 't es anscine,
| |
[pagina 53]
| |
Met herten, met siele, ende met live,
Ende wacht hu dat hu niet en bedrive,
Die duvel, no leede ten sotten hone.’
Amand seide: ‘God van den troone
Moet mi wachten van mesdoene,
Maer helpt mi bidden in orisoene,
1600[regelnummer]
Ende souken an Gode, Onsen Heere,
Door sine ootmoedicheit ende door sijn heere,
Datti mi wille laten verstaen
Wat saken dat ic mach angaen,
So henen gaen, so hier bliven.’
Wat soude icker vele af scriven,
Si hebben sine bede ghehoort,
Ende worden biddende rechte voort,
Met herteliker oetmoedichede.
Nu hoort wat Onse Heere dede,
1610[regelnummer]
Die sinen inghel sende daer,
Die aldus sprac al openbaer:
‘Ghi, helighe broeders, met Gode vercoren,
God ontbiet hu, nu wilt hooren
Dat elc sal laten dese wostine,
Ende gaen prediken den volken sine,
Ende leeren hem die salighe wet,
Daer hi in 't cruce om was ghesed,
Ende ghi, Amand, t'Ons Heeren vrome,
Gaet den wech ten hooghen Roome,
1620[regelnummer]
Ende als ghi wederkeert voorwaer
Sal hu God senden daer
Ghi huut zwaren dolinghen
Vele volcs sult moeten bringhen;
Pays blive met hu algader,
Doet dat hu heet God, ons vader.’
|
|