Leven van Sinte Amand, patroon der Nederlanden. Dichtstuk der XIVe eeuw

Exemple hoe wi souden begheren alle hemelsche dinghen ende erdsche dinghen.

Sente Pauwels seghet dus:

‘Broeders, die sijt met Jhesus
Verresen, souct alle dinghen
Van daer boven sonderlinghe,
Daer Christus sit ter rechter hand
Van sinen vader moghende becant.

[p. 45]

 

Ghi sult kennen dat Messias,

 

Die onser alder behouder was,

 

Niewers omme daelde beneden,

 

Dan om onser alder salichede

 

Te verkeerne, in blyscepen mede,

 

Ende wilder omme smaken die doot,

 

Om ons, bi der minnen scout,

 

Weder te bringhene in ons behout,

1350

Ende paeys te makene jeghen sinen vader,

 

Daer wi verstekene af waren alle gader.’

 

Dese epistele heeft Amand vonden,

 

Ende wert an meer t'allen stonden

 

Wert hi ter weerelt levende doot,

 

Ende anesochte die blyscip groot

 

Van daer boven van hemelryke,

 

Met al siere herten berrendelike.

 

Dat vier der minnen van Onsen Heere

 

Begonste hem te wassen so seere

1360

Dat hi veronweerdde alle dinc,

 

Dies de weerelt noynt bevinc,

 

Ende scheen recht in sine ghebare,

 

Als oft niet en twint en ware

 

Gheacht, no gheprijst in sine ghedochte.

 

Ay lacen! oft elc meinsche mochte

 

Hem selven ghebreken in dien,

 

Dat hi deser minnen wilde plien.

 

Hoe cleyne soude der weerelt scat

 

Gheprijst sijn door dat,

1370

Maer Gods rijcheit van daer boven

 

Souddi begheeren ende loven,

 

Ghelijc dat Sente Amand dede,

 

Also ic hier te voren seide.

 

Ic bidde hem allen, die dit ghedichte

 

Lesen hooren, dat si niet lichte

[p. 46]

 

Mi begripen in der saken,

 

Al can ic niet wel mine sprake

 

Vulbringhen in haren wille,

 

Want ic kenne beede lude ende stille,

1380

Dat ic ben een jonc man,

 

Ende ne soucker gheen winninghe an

 

Van gelde noch van mieden mede,

 

Maer dien loon der moghenthede

 

Gods van hemelryke, sonder waen,

 

Hopic dat ic sal ontfaen,

 

Ende oec dien waeromme ic dichte meest,

 

Es bi dat mine herte ghevreest

 

Van haer selven es, dat so mochte

 

Vallen in eenich quaet ghedochte,

1390

Huter ledicheit, daer ic in ware,

 

Ende commen in der duvelen scare,

 

Dies mi moete verden God,

 

Die in allen saken doet sijn ghebod.