Leven van Sinte Amand, patroon der Nederlanden. Dichtstuk der XIVe eeuw

Hoe de viant lien moeste wie hi was, ende waeromme datti die Kerstine so gheerne tempteerde.

Als dit verhoorde die goede Amand,

Besach hi zeere den viand,
Ende mercte wel an sijn wesen,
Ende Jhesus Christus sende hem te desen
Sulc lijcteeken, daer hi mede
Den viant kende te dier stede.
Daer scoet hi hem an metter spoet,
Ende heeftene gheworpen onder voet,
Ende slouchene so zeere ende dwanc,
Dat hi moeste sonder danc
Lien selve, metter mont,
Twi hi ghereet es t'aller stont
Te bedrieghene de Kerstine.
Hi seide: ‘Hets die natuere mine,
Dat ic verhate alle duecht,
Die redene waer bi ghi kennen muecht,
Het es om dat mi God verstac
Also ic hu hier voren vertrac,

[p. 42]

1250

Ende warp mi in grooter aermoeden,

 

Enten Kerstinen menschen goede

 

Heeft hi ter salicheit vercoren,

 

Die ic bi hoveerden hebbe verloren.

 

Hieromme so es altoos lieghen

 

Mine natuere ende bedrieghen,

 

In hopen, of ic, t'eenighen stonden,

 

Eenighen mensche bedrieghen conde,

 

Die helich ware ende vercoren dan,

 

Ende ter blyscip gheroupen an,

1260

Daer ic hute ben ghesteken,

 

Nochtan so moet mi ghebreken

 

Dat ic nemmermeer mach comen

 

Ter bliscip, die mi es ghenomen.

 

Voort bi dat ic kende hu leven,

 

Haddic gheerne an hu bedreven

 

Dat ghi sout sijn te onsen ghebode,

 

Ende veronweert van uwen Gode,

 

Ende verloren hadt die scoen stede,

 

Daer ic wilen was in de moghenthede.’

1270

Hoe hi dit seide ende ander dinghen,

 

Bat hi daer naer sonderlinghe

 

Amande, dat hine varen liete,

 

Want hi laghe in zwaren verdriete.

 

Die helighe man heeft hem bevolen

 

Dat sijn gaen ware in de colen

 

Van der hellen, ende nemmeer

 

Faelgieren soude sijn bitter seer,

 

Ende hier mede heeft hine ghelaten

 

Henen loopen siere straten.

1280

Dusdanige temptacien, sonder waen,

 

Heeft hi vele wederstaen,

 

In die wostine, daer hi in ghinc,

 

Met duechden, die hi anevinc.