|
| |
Hoe de viant Amande tempteerde in de ghelike van eenen man.
1110[regelnummer]
Eens an eene morghenstont,
Es de helighe Amand name cont,
Ghegaen lesende sijn ghetiden,
In die wostine an eene side,
Ende de duvel, die dit kende,
Quam hem bi, ende ghehende
Recht in eens mans ghedane,
Ende sprac hem deser ghelijc ane:
‘Helich vader, goeden troost
Haddic te doene, want mi noost
1120[regelnummer]
Groote saken in dit leven,
Mochtijs mi goeden raet gheven,
| |
| |
Ic souds hu dancken sonder waen,
Ende altoos te uwen ghebode staen.’
Die helighe Amand waende ghesien
Hebben eenen man, ende bi dien
Sprac hi vriendelike: ‘Lieve sone,
Van wat mesquamen bestu ghewone
Te sine ghemoyt, doet mi weten.’
Die viant es by hem gheseten,
1130[regelnummer]
Ende sprac, met eenen valschen keere:
‘Ic diende met eenen grooten heere
Hier voormaels in mine juecht,
Die mi hoocheit ende alle duecht
Dede, huut ziere goedertierhede.
Eens voer hi huut ziere stede
In anderen lande, omme sine bederve,
Ende ic bleef t'huus in sijn erve,
Ende betrouwet van allen goede.
Dies wert ic so groot in minen moede,
1140[regelnummer]
Ende met hooveerden so bevaen
Dat ic gonen dede verstaen,
Die dienden minen heere ryke,
Ende met ghelooften, die ic dierghelike
Hem gheloofde, dat si mi souden
Over haren meester houden.
Ende mijn meester hevet verstaen
In den lande, al daer hi was,
Ende es t'siere stede commen door das,
1150[regelnummer]
Ende heeft mi, met grammen moede,
Ghesteken huut sinen goede,
Ende alle sijn knapen daer toe,
Die mi ghevolghet hadden doe.
Nu ben ic in allenden commen groot,
| |
| |
Bi miere hooveerden, sonder ghenoot,
Ende in aermoeden, dat ic ne weet
Van levene of stervene onderscheet;
Hieromme biddic hu, goede vrient,
Dat ghi mi mine saken sient,
1160[regelnummer]
Ende sulken raet gheeft dat ic mach
Noch ghesien den blyden dach,
Waer bi ic comme jeghen minen heere
Te paeyse, dies ic begheere seere.’
Amand hevet wel ghehoort,
Ende verstaen des duvels woort,
Maer altoos waendi nochtan
Dattet hadde ghesijn een man.
Dies sprac hi hem toe ende seide:
‘Mensche, es di dine hooveerdichede
1170[regelnummer]
Berouwen, ende du wils ontfaen
Penitencie, ende met ootmoeden gaen
Tote dinen heere, ende voor hem vallen
In sine ghenadicheit met allen,
Ende voortan wachten t'aller stont,
Dat hoveerdicheit niet en comt in dinen gront.
Ic segdi seker, sonder waen,
Dat di dijn meester sal ontfaen,
Ende di vergheven dine mesdaden,
Bi der moghentheit der ghenaden,
1180[regelnummer]
Sprutende huten penitencien goet,
Bi den verzouke van der ootmoet.’
Als die duvel dit verhoorde
Gaf hi anderwaerf andwoorde:
‘Neen, goetman, dat en mach niet sijn,
Dat mijn heere de mesdaden mijn
Soude vergheven, om eenighe sake,
Wat laghe hem an mine oomoedeghe sprake,
| |
| |
Of dat ic mi soude verslaen
Met penitencien, die ic soude aengaen.
1190[regelnummer]
Desen raet is min dan niet,
Want men aldus ghescreven siet
In die boucke van divine,
Dat die mensche, die mesdaden sine,
Ja, ende van moeder ende van vader
In 't ende van sinen levene algader
Sal moeten bringhen ten ordeele,
Ende niet ontsteken eenighe percheele.
Wat mach dan eenighe penitencie doghen,
Of si die sonden niet decken en moghen,
1200[regelnummer]
Entie ootmoedicheit wat soude so mi
Ghedaen; ic segghe di redene twi
Ic sal moeten, ten hutersten daghe,
Van minen sonden liden die plaghe,
Ende na dat ic dit voor weet wel,
Prijs ic der weerelt ghenouchte ende spel
Also langhe, alse mi mach ghebueren
Voor die penitencie hardt ende stuere;
Ende wie es ooc gheboren dan
Ter weerelt, wijf ofte man,
1210[regelnummer]
Hine es van sonden seere besmit,
In di selven verneme dit,
Moesten rumen die scone stede,
Bi verbuerten van haren sonden,
Ende al dat leeft up ter stonden,
Ende dat meinscheit heeft ontfaen
Moet van der sonden, wilt verstaen,
Loon hebben ende sijn besmet.
Hier bi soudic hu raden bet,
1220[regelnummer]
Beede hu ende uwen ghesellen,
| |
| |
Die hem in aermoeden dus quellen,
Ende penitencie doet so groot,
Dat ghi haedt ghenoughelic broot,
Ende gaet met mi, ic sal hu gheven
Goeds ghenouch, daer ghi dit leven
Mede met vruechden liden sult,
Dus so ne wordi niet verdult.’
Deser ghelike van deser sprake,
Seide de viand vele, omme die sake,
1230[regelnummer]
Dat hi Amande wilde bedrieghen,
Hem was lettel om een lieghen.
|
|
Auteursrechtvrij