Leven van Sinte Amand, patroon der Nederlanden. Dichtstuk der XIVe eeuw

Hoe die duvel Amante tempteerde ende hoene Amand wederstont.

Hier naer gheviel Amande dat

Daer hi in sine selle sad,
Ende van zwaren temptacien
Ghedooghede hi vele tribulacien,
Maer hi verwan al openbare,
Ende veronweerde die duvele scare,
So dat si an hem en vonden el niet,
Dan gracie ende duecht, wats ghesciet.
Dies waren si seere buten keere,
Ende pogheden nouwe ende seere
Hoe sine ghebrochten te sijnder hand,
Ende hoe siere toeghinghen wert hu becant.
Een duvel quam tote hem openbare,

[p. 22]

 

Ghelijc of hi Christus ware,

 

Maer Amand verkendene saen,

 

Want hem die Helighe Gheest dede verstaen,

 

Dies looc hi sine ooghen toe,

 

Entie duvel sprac tote hem doe:

 

‘Amant, ic ben Christus, waer bi

 

Luucstu dijn hooghen?’ Doe seide hi:

 

‘Ic ne wille Gode hier beneven

 

Niet sien, maer in 't ander leven.’

640

Als die viant dat verstoet,

 

Vloot hi henen metter spoet,

 

Ende ne dorste nemmermeere

 

Te hem doen weder ghekeere.

 

Also houde als hi wech was

 

Viel de helighe man, gheloovet das,

 

In bedinghen neerenstelike,

 

Ende dancte Gode van hemelryke

 

Dat hi hem der heeren jonste,

 

Voort hy dese bedinghe begonste.