|
| |
Hoe Amand clusenare ghinc sitten buten Tours, ende hoe die bisscop
hem anesprac.
Ghi hooret hier voren dat Amand,
Scuwede ende vloet sijns vaders land,
530[regelnummer]
Ende es commen bi Tours, der stede,
Daer hi vant, dat es waerhede,
Eene cluse niet al te groot,
Daer niewinghe in was doot
Een sonderlinghe helich man,
Daer die lieden spraken van
| |
| |
Grooten wonder menich bediet,
Ende als dat kint dit ane siet
Eist al heymelike by nachte ghegaen
Tote den bisscop, ende dede hem verstaen
540[regelnummer]
Dat hi clusenare wilde sijn.
Die bisscop seide: ‘Lieve vrient mijn,
Daer toe sidi te jonc van daghen,
Ghi sout qualike ghedraghen
Die penitencie, die aermoede,
Al hebdijs den wille goede.’ -
‘Helich vader, men siet alle daghe,
Dat een riet ontstaet die vlaghe,
Die hem toecommen groot ende zwaer,
Ende een groot boom, die valt daer,
550[regelnummer]
Metten selven winde ter neder,
Ende ne mach niet upcommen weder.
In deser manieren, so sprac Amand,
Ben ic den riede ghelijc bicant,
Ende ic hope in Onsen heere Messias,
Dat hi sal mi ghehelpen das
Te vulcommene minen wille.’
Als dit die bisscop hoorde, niet stille
Ne zweech hi, maer sprac den jonghen man,
Met vriendeliker talen, aldus an:
560[regelnummer]
‘Lieve sone, nu laet mi hooren
Van wanen dat ghi sijt gheboren,
Ende of ghi hebt moeder ende vader,
Ende van uwen levene die sake al gader.’
Als Amand dese bede heeft ghehoort,
Sprac hi oetmoedelike dese woort:
‘Helich vader, in biechten stille
Willic vulcommen uwen wille,
Ende hi ghinc hem vertellen met allen,
| |
| |
Wat hem van joncs was ghevallen,
570[regelnummer]
Ende hoe dat sijn vader hiet Baland,
Die casteleyn was soffisant
In 't land, dat Aquitaengen hiet,
Maer nu ne noemt men 't also niet,
Want het die name heeft verloren,
Gasscoengen mach men 't nu noemen horen,
Want also heeten 't die liede al.
Nu hoort van Amande, die groot ende smal
Den bisscop vriendelike heeft gheseyt
Van dies hi hem te voren heeft gheleyt,
580[regelnummer]
Dies die goede man was zeere blyde,
Want hi hadde t'anderen tyden
Van siere dueghet hooren spreken,
Dies en wilde hi hem niet ghebreken
Laten van sinen wille goet,
Maer Amand bat hem met ootmoed
Dat hi te negheenen stonden
Ontploke huut sinen monde
Van dies hi van hem hadde ghehoort.
Die bisscop seide: ‘Nemmermeer woort
590[regelnummer]
Ne suldi dat van mi verstaen,
Want ic hebt in biechten ontfaen.’
Aldus hes hi in die cluse comen,
Daer hi penitencie heeft ghenomen,
Al ic hu mach segghen hier.
Binnen al den jare sach hi vier,
Hoe cout dat was, ende nochtan
Ne hadde hi maer twee rocx an,
Daer dien j. af was van hare,
D'ander grijs ondierbare,
600[regelnummer]
Oec bat hi so vele over sijn knien,
Dat mer ghezwel mochte sien
| |
| |
Wassen, also hert ende also dicke
Dat men 't afsniden mochte met sticken.
Borne ende broot, dat was sijn spise,
Ende dat soberlic ende bi avise;
Die coude eerde was sijn bedde,
Dit dede hi om die hooghe wedde
Te ghecrighene van Onsen Heere.
De viant, die plachene seere
610[regelnummer]
Te tempteerne in sijn ghedochte,
Maer hi wederstont al dat hi mochte,
Ende sprac sine biechte ghetidelike
Jeghen den bisscop, diene vriendelike
Quam visenteren te menigher stond.
Vele aermoeden, make ic hu cont,
Ghedooghede die jonghe man te Tours,
Ende dede sinen live cranc sarcoers.
|
|
Auteursrechtvrij