Leven van Sinte Amand, patroon der Nederlanden. Dichtstuk der XIVe eeuw

Hoe Amand wert scuwende die hoochheit der werelt, ende hem gaf ter aermoede ende ter penitencien.

Broeders, d'Ewangelie wildijd weten,

Sijn commen van hoghen hute decreten,
Al hebben se bescreven de Euwangelisten,
Si commen huten monde van Jhesum Christe,
Want hi se selve sprac of dede,
Eer men se in ghescrifte lede.
Hieromme soude elc kerstin poghen,
Hoe hi se soude achtervolghen moghen,
Ghelijc dat Sente Amand dede,
Als ghi moghet hooren te deser stede.
Het gheviel up eenen dach,
Also ic hu vertellen mach,
Dat dese jonghe man Amand
Dese Euwangelie gheschreven vand,
Daer Onse Heere seghet aldus,
Bi den Euwangeliste Matheus:
‘Dat es dat die lieden heeten hooch,

[p. 11]

 

Dat het voor Gode niet en dooch.’

 

Oec spreect hi in een ander stede,

 

Dat der weerelt groote hoochede,

 

In droefhede nemet hende,

 

Ende valter by in meswende.

 

Als hi dit al hadde verstaen,

 

Wert hi peinsende harde saen,

 

Hoe hi de hoocheit scuwen mochte,

 

Ende setter toe al sijn ghedochte,

300

Om te volbringhen die woorde,

 

Die hi in d'Ewangelie hoorde,

 

So datti niet vinden en conste

 

Up datti bleve in 's vaders woenste,

 

Hine soude de hoocheit anevaen

 

Moeten, ende ten dienste staen

 

Der weerelt fel ende loos,

 

Die den mensche bedrieghet altoos;

 

Als dit ansach die jonghe man,

 

Vinc hi dese bedinghe an:

310

‘Ave vinculum caritatis,

 

Et in judicio equitatis, et cetera.’