Gedichten

Het dertiende kusje van Janus Secundusaant.

Ik lag heel afgesloft, zieltogend, uitgerekt

- mijn Rosemond, mijn leven -

[p. 17]

 

gelijk een visje, dat zijn vinnen van zich strekt

 

als het de geest wil geven.

5

Mijn mond was uitgedroogd, mijn keel versmacht van dorst,

 

mijn long en kon niet blazen,

 

noch met een kleine koelt' in mijn benauwde borst

 

mijn flauwe zieltjen azen.

 

Ik zag het duist're rijk en in de trage poel

10

de grijze veerman roeien,

 

ik zag die grage baas met wonderlijk gewoel

 

zich naar de oever spoeien,

 

toen ik een vochte kus van uw bedauwde mond

 

kreeg aan mijn droge lippen,

15

een kus, die in mijn borst weer nieuwe adem zond

 

en mij ne long deed rippen.

 

Een kusje, dat mijn ziel weer in mijn lichaam bracht

 

om op een nieuw te paren,

 

en dat de oude knecht, bedrogen zonder vracht,

20

weer deed terugge varen.

 

Ik mis: de oude knecht en vaart niet zonder vracht,

 

hij voert mijn eerste leven;

 

mijn zieltje vaart met hem, om in een donk're nacht

 

gestadelijk te zweven.

25

Het is, o Rosemond, een deel van uwe ziel,

 

een stukje van uw leven,

 

dat in mijn hartje speelt en zo mij dat ontviel,

 

zou ik de geest weer geven.

 

Het is een deel van u, dat dikwijls uit mijn bloed

30

weer tracht bij u te kruipen,

 

en, zo gij 't niet gestaag met uwe adem voedt,

 

zal 't eens weer heen gaan sluipen.

 

Opdat dan, Rosemond, één ziel ons beiden voê,

 

zo drukt mij met uw lippen

35

zolang, totdat ons tweên van alle vreugde moe,

 

één leven zal ontglippen.