Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 398]
| |
 En die de ziel ten Hemel trecken.
Lof zy de Heer, die Salems muyren
Bouwt weder op, om langh te duyren:
Die Israels verdreven schaeren
Uyt alle hoecken doet vergaeren.
2 Looft God, die de gebroocken herten
Geneest en vrijdt van seer en smerten,
Die de verslaegene gemoeden
Weet met sijn troostsaem woord te voeden:
Looft God, dien het getal bekent is
Der Sterren, schoon het sonder end is:
Hy kent die schepsels al te saemen
En roept haer al met eygen naemen.
3 Groot is de Heer, en al sijn wercken:
Wy raecken niet met onse vlercken
Tot aen sijns wijsheyds hooge kimmen:
’t Vernuft en kan so ver niet klimmen.
Het nedrigh hert wil hy verheffen,
De trotse wil hy slaen en treffen:
Den eenen helpt en richt hy weder,
Den anderen stoot hy ter neder.
| |
[pagina 399]
| |
4 Op, op dan om den Heer te zingen:
Doet Psalmen door den Hemel dringen,
Prijst hem met harpen en met luyten,
Dat stem en snaer sijn daeden uyten;
Hy spant de wolcken, als gordijnen,
Dat daer de Son niet door kan schijnen,
Hy doetse dicken tot een regen
En laeft het land, om vocht verlegen.
| |
Pause.5 Hy doet het gras te velde groeyen
Om rund en schaepen mee te voeyen;
Hy schaft het aes aen jonge raeven
Wanneer sy roepen om sijn gaeven.
Hy heeft geen lust in oorlogs-paerden,
In punt van pieck of snee van zwaerden,
In sterck gewricht, in pees en zeenen
En spier van grove manne-beenen:
6 Maer neemt sijn vreugd, en schept behaegen
In menschen, die hem liefde draegen,
In die sijn dienst met vrees betrachten,
In die op sijne goedheyd wachten.
Ierusalem, gy stad des Heeren
Bereydt u om dien God te eeren;
Gy Zion, dien hy heeft verkooren,
Doet sijnen lof met zingen hooren.
7 Hy heeft u poorten vast geslooten,
Hy heeft u rijcklijck overgooten,
Hy stort op u een milden reegen
Van heyl en allerhande zeegen;
| |
[pagina 400]
| |
Hy laet sijn vrindschap u bestraelen,
Hy geeft u vree in uwe paelen,
Uw schooven sijn met terw gelaeden,
Hy doet u met haer bloem verzaeden.
8 Het aerdrijck hoort nae sijn geboden,
Sijn woord, als uytgesonde booden,
Loopt rasser als de snelle winden:
Wat hy ontbiedt, dat laet sich vinden.
Hy geeft ons sneeu als wolle-vlocken
En deckt het al met witte rocken:
Hy spreydt den rijp, so dicht als assen,
En doetse ’smorgens vroegh op passen.
9 Hy doet de winter-daegen klemmen;
De vloed verstijft, de stroomen stremmen:
De vorst die nijpt, de menschen klaegen
Wie kan dees bittre kouw verdraegen?
Maer strax, als’t hem gelieft te spreecken,
So keert de wind: de schollen breecken,
Het ys is wegh en weer verdweenen,
De waetren drijven als voor heenen.
10 Hy slaet sijn oogh op goe en quaede,
Maer Iacob doet hy meer genaede:
Israel heeft hy uytverkooren,
Daer laet hy sijne wetten hooren,
Sijn wil, sijn woord, sijn recht en keuren,
Dat andre niet en mocht gebeuren.
So zijn wy sijne gunst-genooten
Waer van de heydnen sijn verstooten.
|
|
