Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 379]
| |
 Gy siet my tot het binnenst toe,
’t Zy dat ick leegh of beezigh zy,
Of sit of rijs, of gae of ry,
Wat dat ick denck of magh versinnen
Gy weet het eer ick ’t sal beginnen.
2 ’t Sy ick vertreck, of stille legh,
Gy weet mijn leger en mijn wegh,
Gy weet het willen van mijn hert
Al eer het uytgesproocken werdt,
Gy weet waer van ick denck te rippen
Eer dat het woord is op mijn lippen.
3 Gy zijt om my aen alle kant,
Waer ick my draey, ick vind uw hand;
Wil ick te rugh: ick sie u daer;
Wil ick voor uyt: gy volght my naer.
O wijsheyd, die ick niet begrijpe
Hoe ick daer op mijn sinnen slijpe!
4 Waer gae ick heen? waer bergh ick my
Daer ick voor u geschoolen zy?
Begeef ick my ten hemel waert:
Vaer ick ter hellen onder d’aerd:
| |
[pagina 380]
| |
Ick kan u nergens niet ontschuylen,
Noch in de hooght, noch in de kuylen.
5 Schoon my de wind haer wieken bood
En ick van ’t oost nae ’t westen vlood,
Van daer de Son des morgens straelt
Tot daer hy ’s avonts onderdaelt;
Wat bate my den dienst der winden?
Uw hand sou my daer oock al vinden.
6 So ick my op de nacht vertrouw
Als of sy my bedecken souw:
Geen nacht so doncker, noch so dicht,
Of s’is rondom my als een licht;
De nachten sijn voor u niet duyster
Maer even als der Sonnen luyster.
7 Want gy voorsiet my ver en diep,
Gy zijt, die mijne nieren schiep,
Gy kent my tot het minste dingh
Sints dat mijn moeder my ontfingh.
Lof zy u, Heer, want in uw wercken
Sijn wondre dingen aen te mercken.
| |
Pause.8 Mijn ziele voelt sich als ontset
Wanneer ick op mijn werden let:
Hoe datter was noch knurf, noch been,
Noch vel, noch vleys, noch aer, noch zeen,
Die niet in u gesicht en speelde
Daermen my in’t verborgen beelde.
9 Eer dat ick was het geen ick wierd
| |
[pagina 381]
| |
(Als’t werck dat verw of naelde cierdt)
Eer ick geheel was opgemaeckt
En uyt des moeders vorm geraeckt,
En eer den dagh my wierd gegeven
Saeght gy’t als of het was geschreven.
10 Als ick in uw gedachten komm’
Hoe diep, hoe hoogh, hoe groot van somm’,
Hoe veele sijn sy in getal?
Wie isser, diese tellen sal?
Men telden eer het zand der duynen
Die aen de strand de zee betuynen.
11 So ick ontwaeck, gy zijt by my.
O God, dat eens de uyre zy
Dat gy de goddeloose doodt,
Dat gy de boose van u stoot
En wie met hongerige kaecken
Nae bloed als graege wolven haecken;
12 Wie tegen u sijn tonge wendt,
Wie uwen naem met laster schendt,
Wie tegen u sijn hooft opsteeckt,
Wie wel van uwe haeters spreeckt.
Dit waer mijn wensch, en ’theeft sijn reden,
Want die u haet dient niet geleden.
13 Die tegen u is doet my pijn,
En uwe vyand is de mijn.
Ick spreeck geen losse leugen-tael
Daer’t ergens aen de waerheyd fael;
Doorgrond my vry ick sal niet vreesen
Op ’taldernaeust beproeft te wesen.
14 O Heer, dat ick niet in en slae
| |
[pagina 382]
| |
Een wegh, die ten verderve gae,
Die my het pad bezijden ley!
Brengh’ gy my nae de rechte wey
Om my daer eeuwigh te verzaeden:
Gy, Heere kent de beste paeden.
|
|
