Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den Cxxxij. Psalm.

GEdenck aen dijnen Koningh, Heer,
Hoe dapper dat hy was belaen
Om sich sijns woords en eeds t’ontslaen,
Die hy aen sijnen God wel eer
Uyt heylgen yver had gedaen.

2 Het gae, sey David, my niet wel
So ’k in mijn huys mijn voeten set,
So ick gae leggen op mijn bed,
So ick my daer ter ruste stel,
So ick my ’t slaepen niet belet:

[p. 364]

 

3 So ick my daer ter koetse vly,

 

So vaeck mijn oogen daer beknelt

 

Voor dat ick heb een plaets bestelt

 

Die voor den Heer’ een woonplaets zy,

 

Voor Iacobs alderstercksten held.

 

 

 

4 Wy hoorden waer dijn Arke waer:

 

Hoe dat de kist van het Verbond

 

In Ephrajim te Silo stond:

 

Maer neen, het was in’t veld van Iaar

 

Daer men des Heeren Arke vond

 

 

 

5 Wy willen t’sijner tent inslaen,

 

Wy willen ons daer buygen neer

 

Voor sijne voetbanck, hem ter eer.

 

Stae op om in u rust te gaen,

 

Gy, en de kist dijns machts, o Heer.

 

 

 

6 Deughd sy der Priesteren gewae:

 

Uw volck maeck sich ter vreughde ree,

 

En, so oyt David oprecht dee,

 

So vind’ hy oock voor u genae

 

Die gy gesalft hebt in sijn stee.

Pause.

7 God heeft aen David dus geseyt:
Ick geef u Stoel aen uwen soon,
Hy voer nae u de Koninghs kroon,
En heersch’ in volle majesteyt
Daer ick u had geset ten throon.

8 En so uw zaed mijn wet betracht’

[p. 365]

 

En van mijn wegen niet en wijck

 

Noch in gehoorsaemheyd bezwijck,

 

So blijft de kroon in haer geslacht,

 

En Israel haer errif-Rijck.

 

 

 

9 Want Sion heb ick lief gehad;

 

Sy is mijn uytverkoore Bruyd,

 

En ’t is by my een vast besluyt

 

Te rusten eeuwigh in haer stad:

 

Dees kies ick my ter woonstee uyt.

 

 

 

10 Daer sal het vloeyen om en om:

 

De wijnstock sal vol druyven staen,

 

De schoof met goeden tarw gelaen,

 

Daer ick mijn heyligh Priesterdom

 

En al haer vrinden sal versaen.

 

 

 

11 Daer Davids Rijck sal groeyen aen

 

So sich een hoorn in tacken spreyt,

 

Daer ’k mijn gesalfden heb bereydt

 

Een lampe, die niet uyt sal gaen,

 

Maer lichten in der eeuwigheyd.

 

 

 

12 Sijn vyand, en al wie hem haet,

 

Sal ick met schand en schaemte slaen,

 

Maer sijne kroon sal niet vergaen,

 

En al sijn land, sijn rijck en staet

 

Sal als in staegen bloeysem staen.