Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 285]
| |
 Laet uwe suchten tot hem gaen,
Valt hem te voet en roept hem aen
En maeckt sijn wonderen bekent
Den volckren aen des werelds end.
2 Men singh en dichte van sijn daeden,
Men schrijve die op trouwe blaeden,
Men rijm’ en roem van sijnen naem,
Die heyligh is en aengenaem.
Gy die hem soeckt en die hem vind
Zijt bly van geest, en wel gezint.
3 Soeckt God, en vraeght nae sijne krachten:
Soeckt hem by dagh, soeckt hem by nachten:
Soeckt na het vrindelijcke licht
Van sijn gezegent aengesicht.
Gedenckt aen sijne wonderdaen,
Laet u sijn woord ter herten gaen.
4 Gy Abrams zaed, gy sijne knechten,
Gy Iacobs kindren, des oprechten,
Gy die zijn uytverkooren zijt;
Hy is ons Heer, die breed en wijd
Als Koningh heerscht: die d’aerde richt,
Daer heel de wereld onder zwicht.
| |
[pagina 286]
| |
j. Pause.5 In sijn beloften en verbonden
Is noyt veranderingh gevonden,
Sijn woorden hebben stand en kracht
Tot in het duysendste geslacht,
Van eeuw tot eeuw, van stam tot stam;
Hy houdt sijn woord aen Abraham;
6 Sijn woord, daer nae met eed bezwooren
Aen Isaac, sijn uytverkoren,
En voorts in Israel geset
Tot een onbreeckelijcke wet,
En tot een vast verbond gemaeckt
Dat nemmermeer ten eynde raeckt.
7 God sprack tot Iacob in sijn droomen:
’t Land daer gy leght sal u toekomen,
Ick geef het u ten lot en deel,
Al waeren sy dier tijd niet veel,
Al waeren sy niet sterck gemant
En vreemdelingen in het land.
8 Al zwerfden sy door veele Rijcken,
Van volck tot volck, van wijck tot wijcken,
God was met hen en wou noch lee
Dat eenigh mensch haer onrecht dee,
Oock heeft hy om haer voor te staen
Straf over Koningen gedaen.
| |
ij. Pause.9 Houw uwe hand (so dee hy weeten)
| |
[pagina 287]
| |
Van mijn Gesalfden en Propheten;
Oock riep hy honger over ’tland,
En nam des levens onderstand,
So dat alom het brood gebrack:
Noch sorght hy in dit ongemack:
10 Een man heeft hy voor uyt gesonden
Die wierd verkocht, en nae gebonden
En ter gevanckenis gedaen
Met ysers en met boeyen aen,
Tot dat den tijd in’t eynde quam
Dat men hem uyt den kercker nam.
11 Tot dat de Kooningh hoorde seggen
Hoe Ioseph droomen uyt kon leggen:
Dies schicktmen vaerdigh om hem heen
En doet de kluysters van sijn been,
So raeckt hy weer in vryigheyd
En werd voor Pharao geleydt.
12 Die geeft hem het bewind in handen
Van hof en huys van volck en landen:
De Vorsten buygen onder hem,
De krijschluy luystren na sijn stem,
Men volght sijn voorstel in den Raedt,
Op hem so rust de gantsche staet.
| |
iij. Pause.13 Als Israel dit quam te weeten
Is hy ten eersten opgeseten
Tot dat hy in Egypten quam,
Een vremdelingh in ’tland van Cham;
Daer hy soo wies in tal en macht
| |
[pagina 288]
| |
Dat hy den landzaet wierd verdacht.
14 De liefde der Egyptenaeren
Verkeert in haet, en die daer waren
Wel eer bemint in Iosephs tijd
Sijn nu vervolght, verdruckt, benijt,
Met list en valscheyd nae gespiet,
Maer God verlaet sijn volck noch niet.
15 Hy blijft als voor, haer trouwen hoeder.
Des send hy Moyses en sijn broeder,
Twee mannen van hem uytgekipt,
Die door veel wondren in Egipt
Vertoonden in het land van Cham
Van wien haer last en order quam.
16 Op sijn bevel quam diepe duyster,
Den dagh was zwert en sonder luyster;
De knechten volgen ’sHeeren last
En hebben op sijn woord gepast;
Het waeter keert in stinckend bloed,
De visschen sterven in de vloed.
| |
iiij. Pause.17 God sprack, en, siet, de vorschen koomen
Uyt plas en poel, uyt beeck en stroomen,
En griemelen door ’tgansche land
Tot in des Koninghs ledekant:
Het stof, geraeckt van Arons staf,
Een vuyl gewormt en luysen gaf.
18 Door ’t blixem-vyer en haegel-vlaegen
Sijn vee en menschen dood geslaegen,
| |
[pagina 289]
| |
Het weer vernielde struyck en tack,
De vijgeboom en wijnstock brack,
De sprinckhaen en de kever quam
Die al het gras en vruchten nam;
19 Den acker wierd ontbloot van kooren;
Noch sloegh God al het eerst-gebooren
Van mensch en vee op eene nacht
En heeft sijn volck daer uytgebracht,
Dat nu gelaen met rijcken buyt
Treckt door sijn last ter landen uyt.
20 Geen zwacke wierd by haer gevonden,
Geen plaegen hadden haer geschonden;
Egypten juyght nu heel verblijdt:
Sy raecken dese gasten quijt
Wiens blijven door des Coninghs schuld
Het land met schrick en grouwel vuld.
| |
v. Pause.21 Israel toogh, en God die streckte
Een wolck die haer des daeghs bedeckte,
’s Nachts gingh voor hen een vyer pilaer,
Die maeckt de baen by duyster klaer;
Men roept in de woestijn om vleysch:
Hy schaftse quackels op haer eysch;
22 Hy send haer hemelsch brood van boven,
Hy geeftse waeter uyt de kloven
En opent rotzen tot een vloed,
Die hy door ’tdorre loopen doet
| |
[pagina 290]
| |
Gedachtigh wat hy had geseght
Aen Abraham sijn trouwen knecht.
23 Dus voerde God sijn uytverkooren
Die sich van vreughde lieten hooren,
Haer leger was vol vrolijckheyd,
Dien hy der heydnen arrebeyd
En al het land ten besten gaf,
En maeckte daer haer erfdeel af.
24 Op dat sijn Isralijten souden
Sijn rechten heyligh onderhouden,
En leven na sijn wil en wet
Gelijck hy die had ingeset,
En wandelen nae sijne leer.
Looft God en geeft hem prijs en eer
|
|
