Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 291]
| |
 Die ons des Heeren moogentheden
En nae waerdy sijn roem verhael?
2 Wel hem, die na gerechtigheyd
Een onbesproocken leven leydt:
O God, laet my u wel behaegen
Op dat ick aen die liefde deyl
Die gy dijn volck hebt toegedraegen;
Weest gy mijn troost, mijn hulp en heyl:
3 Op dat mijn oogh aenschouwen magh
’t Goed dat uw hand te storten plagh
Op die gy eertijds had verkooren
Tot uwen volck, en eygen erf,
Op dat ick met haer bly magh wesen
En niets van haere vreughd en derf.
| |
j. Pause.4 O God, wy hebben ons ontgaen:
Ons’ Ouders hebben ’tmee gedaen:
Wy hebben, en oock zy gesondight:
Op uw so menigh wonderwerck
Van haer gesien, of haer verkondight,
En naemen sy noch oogh noch merck.
5 Gedachtigh sijn sy niet geweest
Der deughden die gy haer beweest,
Maer raeckten op den tocht aen’t meuyten,
Doen haer, vervolgt van Pharoos heyr,
| |
[pagina 292]
| |
Het waeter scheen te sullen steuyten,
Het waeter van het roode Meyr;
6 Doch hebt gys’ om uw eer bewaert
En dus uw macht geopenbaert:
Men sloegh de Zee en zy verdrooghde,
Het volck gingh door den afgrond heen,
De hand, die haer te krencken pooghde,
Wierd van des Heeren overstreen.
7 Die hilp haer uyt des vyands macht
Die nu versoopen en versmacht
Drijft door de zee met ros en waegen;
Doe sagh den wederspanner wel
Dat hy sijn God geloof most draegen,
Des looftmen hem in Israel.
| |
ij. Pause.8 Maer al het werck, om haer geschiet,
Dat kleefd’ in haer gedachten niet
Des sy op sijnen raed niet achten,
Haer lust streckt tot een andren dis,
Des tergtmen God met nieuwe klachten,
Sy eyschen vleesch ter wildernis.
9 God schaft haer vleesch en straf daer toe,
Noch werden sy geen muyten moe,
De hoofden moeten ’t nu ontgelden:
Men schrolt op Moyses en sijn broer
Die sy met quaede woorden schelden
En stellen ’tleger heel in roer.
10 Het aerdrijck opent sijnen mond
| |
[pagina 293]
| |
Die Korach en sijn maets verslond;
Het vyer quam af, de vlammen dooden
Twee honderden en noch een half:
Te Horeb roeptm’ om ander Goden
En buyght sich voor ’t gegooten kalf.
11 Het beeld van een gras-eetend dier
Werd haeren God, voor wien sy’t vyer
Een heylgen auter deeden branden,
En hy, die haer met grooter macht
Had wegh gevoert uyt Pharoos handen,
Was heel en al uyt haer gedacht.
| |
iij. Pause.12 Men denckt om syn verlosser niet,
De wercken, over haer geschiedt
So groot en veel, zijn haer ontgleden:
Wat dat God in Egypten dee
(Daer sy de slavernye leden)
Wat wondren aen de roode Zee.
13 Des sprack hy met een grammen moed,
Dit volck dat so veel boosheyd doet
Sal ick verdelgen en vernielen:
En ’twaer geschiedt, so door’t gebedt
De straf van so veel duysend zielen
Van Moyses niet en was verset.
14 Het lustigh land, haer toegeseyt,
Versmaen sy met ondanckbaerheyd,
Het muytend volck heeft oogh noch ooren;
Gods woorden vinden geen geloof,
Men mort en wil noch sien noch hooren,
| |
[pagina 294]
| |
En voor sijn stem is’t alles doof.
15 Des hief hy tegen haer sijn hand
En zwoer, dat hy in’t woeste land
De muyters souw ter neder vellen,
En haer alom-verstroyde zaed
In handen van den heydnen stellen
Tot straf van het begangen quaed.
| |
iiij. Pause.16 Aen Baal-Peor raecktmen vast,
Men gaet by Midian te gast
En eet het offer van de dooden:
Dies God geterght tot toorn en straf
Om dat sy dienden vreemde Goden
Sond plaegen van den Hemel af.
17 Tot dat den dappren Pineas
Die vol van heylgen yver was
Bestont in’t Richters ampt te treden:
De plaegh hiel op, en ’tbloedigh feyt
Wierd hem tot in der eeuwigheden
Gereeckent tot gerechtigheyd.
18 Oock hebben sy tot Meriba
Den Heer vergramt, daer Moyses nae
Om haerent wil voor moste lijden:
Wijl hy geterght door al ’tgebas
Van’t twistend volck sich liet ontglijden
Een woord dat onvoorsichtigh was.
| |
[pagina 295]
| |
v. Pause.19 Sy hebben, so haer was belast,
Den volckeren niet aengetast
En spaerden die sy mosten dooden;
Men heeft met heydnen omgegaen,
Haer quaed gevolght, en voor de Goden
Der vreemdelingen dienst gedaen.
20 De Duyvel heeftse by de krop:
Sy offren hem haer kindren op,
Onnoosel bloed werdt nu vergooten
Den beelden Canaans ter eer,
Men kapt en tapt uyt hals en stroten,
En ’tauter roockt van ’toffer-smeer.
21 De aerd, ontheylight door het nat
Dat uyt onschuldig’ aeren spat,
Dronck sig aen sulcken grouwel droncken;
Haer doen was vuyl aen alle kant,
So dat voor God haer wercken stoncken
Van geestelijcke hoere-schand.
22 Des raeckt Gods gramschap in de vlam
En ’tvolck dat hy ten erfdeel nam
Was nu een grouwel in sijn oogen;
Hy leverts’ in der heydnen macht
So dat sy heerschen met vermogen
Op dit, wel eer so lief, geslacht.
| |
vj. Pause.23 Dus raeckt heel Israel in druck:
| |
[pagina 296]
| |
Haer vyand krijght haer onder ’tjuck,
En doetse buygen en verneeren;
Noch redde God haer menighmael,
Maer ’tquaed is quaelijck af te leeren,
Sy vallen tot haer oude quael.
24 ’t Geschrey gaet nae den Hemel toe
En God haers jammers weder moe
Aensiet sijn volck en neyght sijn ooren;
Hy heeft gedacht aen sijn verbond
Dat hy haer vaedren had gezwooren,
Des Israel genaede vond.
25 Hy heeft der heydnen hert geraeckt,
Gevangens werden los gemaeckt:
O Heer, wilt ons oock weder vryen
En brenght ons uyt den volckren t’saem
Op dat wy moogen ons verblijen
En loven uwen heylgen naem.
26 Verlossingh geeft tot vreughde stof;
Den God van Israel sy lof
Van eeuwigheyd in eeuwigheden;
Het volck met algemeene stem
Gedachtigh wat het heeft geleden
Segg’, Amen, Amen, lof sy hem.
|
|
