|
| |
Den Ciiij. Psalm.
OP, op, mijn ziel, en stort ter lippen uyt
Wat van Gods lof gy in den boesem sluyt.
Mijn Heer, mijn God, wat sijt gy groot en machtig,
In majesteyt en heerlijckheden prachtigh!
Met heldre glans van onbeganghbaer licht
Als met een kleed deckt gy uw aengesicht;
Het hoogh Azuur, daer duysend sterren schijnen
En duysenden, gebruyckt gy tot gordijnen.
2 Gy hebt gemaeckt een welfsel in de locht
En uw paleys gesoldert in de vocht,
| |
| |
In wolcken, die u dienen tot een waegen;
Gy doet de wind u op sijn vleugels draegen;
Het onweer streckt u voor gezwinde boon
Als Engelen van uwen hoogen Throon,
De geesten sijn uw knechten en trawanten,
De straelen vyers uw vaerdige gesanten.
3 Gy hebt de Aerd, op vasten grond gesticht:
Het middel-punt houdt haer in het gewicht,
So dat sy noyt kan op of neder drijven,
Noch gints, noch weer, maer altijds vast moet blijven.
Eer gy de zee en ’t aerdrijck had geschift
Gingh over d’aerd een diepe waeter-drift
Die, als een kleed, de drooghten overdeckte
So dat geen bergh sijn top daer boven reckte.
4 Maer als u stem sich namaels hooren liet
Kreegh elck sijn plaets: het gulle waeter vliedt
En packt sich wegh, ten afgrond afgesondert;
Op uw bevel, dat over d’aerde dondert,
Rijst het geberght, de daelen gaen om leegh,
Nae het gebod dat yder van u kreegh;
In korten tijd was nat en droogh gescheyen,
En zee en aerd, en bergen en valleyen.
| |
j. Pause.
5 Den waeteren hebt gy een perck geset
En hebt de zee gebonden aen uw wet,
Dat, schoon hy strand en oevers komt bescholpen,
Hy niet weer magh het aerdrijck overstolpen.
Uw hand ontsluyt en opent hier en daer
In ’t hoogh en droogh een volle waeter-aer,
Dat beeken geeft en liefelijcke stroomen
| |
| |
Die nederwaerts van het geberghte koomen.
6 Hier drinckt het vee, en tam en wilt gediert.
Wat van de hand des herders werd bestiert,
Wat het gebied der menschen is ontwassen
Lescht sijnen dorst in dees kristalle plassen;
Oock vindmen hier ’tgevogelt van de locht
Dat sich onthoudt ontrent dees klaere vocht,
Dat sijne keel laet uyt de tacken hooren
En streelt met zangh der acker-lieden ooren.
7 Noch komt gy, Heer, met dauw en zaepig nat
Dat van om hoogh op boom en bergen spat
En laeft en weyckt het land met zoeten reegen,
Het aerdrijck drinckt sich zadt door uwen zeegen.
Gy geeft in ’t veld en beemden ruym gewas
Dat sich het vee daer voede met het gras,
Den hof schaft moes, en kruyd, en fruyt, nae wenschen,
Den acker tarw, ten dienste van de menschen.
8 Gy geeft ons wijn die ’t droevigh hert verheught:
Gy geeft ons vet en oly die verjeught
En ’taengesicht kan helderen en klaeren,
Gy geeft ons brood uyt volle kooren-aeren;
De Cederen, de boomen van uw woudt,
Dat grof gewas, dat eel en weeligh hout
Van u geplant, die Maen en sterren tergen,
Versaedight gy met sap uyt Libans bergen,
9 Uyt Liban, daer’t gevogelt velerley
Sijn nesten maeckt en leght en broedt sijn ey:
Daer dennen, die tot aen de wolcken steygren,
Sijn wooningen voor oyevaers en reygren;
| |
| |
Gy geeft de klip en steenrotz aen de geyt
Die met den bock daer vroolijck springht en weydt,
Aen ’tbloo konijn en haesen hooge bergen
Om sich in ruycht en holen te verbergen.
| |
ij. Pause.
10 Gy hebt de Maen met meer en minder licht
Tot onderscheyd der daegen hoogh gesticht,
Gy hebt gemaeckt de Son met sijne straelen,
Die weet sijn uyr van rijsen en van daelen:
’t Werd licht wanneer hy opgeresen is,
Wanneer hy duyckt so volgt de duysternis.
Het schuwe wild verlaet de woeste wouden
Daer sy uyt vrees des daeghs sich binnen houden.
11 De jonge leeuw, die nu van honger raest,
Gaet op den roof en wenscht te zijn geaest,
En eyscht van u met briesschen en met brullen
Sijn voedsel om den leegen buyck te vullen:
Hy speckt sijn aes by ’t voordeel van de nacht,
Maer als het daeght so scheydt hy uyt de jacht
En nu verzaedt om voor dien dagh te leven
Gaet hy sich weer nae bosch en hol begeven.
12 Dan spoeyt de mensch, die ’s nachts is uytgerust,
Sich nae sijn werck, dat hy wil doen met lust,
Of dat hy moet om sijnen kost te raepen,
En werd het nacht hy geeft sich weer te slaepen.
So heeft het al sijn beurt nae uw beschick.
Wat sijn, o Heer, uw wercken wonderlick!
Hoe groot sijt gy in al uw onderwinden!
Wat wijsheyd is in al uw doen te vinden!
| |
| |
13 Het aerdrijck heeft dit niet alleen gevoelt
Maer oock de Zee, die’t wijd en zijd bespoelt:
De woeste Zee, daer groot’ en kleyne dieren
Met groot getal in wriemelen en zwieren
Daer menigh schip met seyl en taeckel drijft
Dat hem den rugh met scherpe kielen klijft,
Daer Wallevisch en Leviathans woonen
En logge vreughd op haere wijz betoonen.
| |
iij. Pause.
14 Al wat op ’t land en in het waeter leeft
Wacht, Heer, op u dat gy hen spijse geeft,
’t Siet al op u met hoopen en verlangen
Om t’sijner tijd van u sijn kost t’ontfangen;
Wanneer gy dan doet uwe handen op
Elck gaert en raept en vult den buyck en krop,
Elck even noest om van uw gunst te leven:
’t Werd al versaedt van ’t geen gy hebt gegeven.
15 Laet gy u sien, so werd het al verquickt;
Verberght gy u, so werd het al verschrickt;
Neemt gy den geest, en komt men die t’ontbeeren,
So sterft het al en moet in stof verkeeren.
Blaest gy weerom den geest en aedem in
Het krijght van nieuws sijn werden en begin,
Het leven komt in aderen en peesen
En op der aerd verneemtmen ander weesen.
16 De Heer zy lof tot in der eeuwigheyd
Wiens liefde noyt van sijne wercken scheyd:
Wiens wijs beleyd, wiens sorgen noyt en slaepen
Om te behoen het geen hy heeft geschaepen,
| |
| |
De Heer zy lof, voor wien het aerdrijck beeft
Wanneer hy maer een suyr gesichte geeft;
Roert hy ’t geberght, sy sijn van angst aen ’t roocken,
De rotze zweet, de dorre klippen smoocken.
17 Ick sal, terwijl ick hand en beenen roer
En mijnen geest in lijf en leden voer,
Hem singen lof met liedekens en Psalmen,
Dat Godes eer ten Hemel toe sal galmen.
Wat blijschap sou door mijne sinnen gaen
Wanneer ick sal mijn harp en snaeren slaen,
Wat soeter vreughd gevoelde mijne ziele
Indien den lof den Heere wel geviele!
18 De Heere sal, wat godloos is van aerd,
Wat boosheyd mint (ontseyd te vuyr te zwaerd)
Gaen roepen uyt, dat niets sal over wesen.
Looft God, mijn ziel, sijn naem sy hoogh-gepresen.
| |
***
Voor hem en sal den sondaer niet bestaen,
Al wat hem haet sal hy ter neder slaen:
Sijn straf is ree, sijn zwaerd al opgeheven:
Gy, mijne ziel, wilt hem sijn eere geven.
|
|
Auteursrechtvrij