Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

[p. 258]

Den xcv. Psalm.

KOmt, laet ons tsamen sijn verheught,
Komt, laet ons juychen en met vreughd
Den rotzsteen onses heyls gaen prijsen;
Gaen wy hem singen te gemoet
Met psalmen en met snaeren soet,
En lof en eer en danck bewijsen.

2 Want hy, de Heer, is sterck en groot,
Die ons kan helpen uyt de nood,
Een Koningh boven alle Goden;
De wereld is gevest door hem,
’t Geberghte rees op sijne stem,
De hooghte quam op sijn geboden;

3 De waeteren, de zee, de strand
Sijn al gemaeckt door sijne hand,
Hy schiep het nat en oock het drooge:
Elck koom sich voor hem neder slaen,
Elck bidde sijnen schepper aen

[p. 259]

 

Met herten reyn en knien gebooge.

 

 

 

4 Hy is een Herder die ons leydt,

 

Wy sijn de schaepen die hy weydt,

 

Hy is ons God, wy sijn verkooren,

 

Sijn volck, sijn erfdeel en sijn lot,

 

Maer weest niet wrevligh tegen God

 

So gy hem heden komt te hooren.

 

 

 

5 Verstockt doch uwe herten niet,

 

Gelijck tot Massa is geschiedt

 

En Meriba, de dorre landen,

 

Daer hem wel eer ons voorgeslacht

 

Versocht en proefde sijne macht,

 

En saegen’t werck van Godes handen.

 

 

 

6 Van wien hy sey: Ick ben met haer

 

Gequelt geweest wel veertigh jaer:

 

Wat heb ick niet van haer geleden?

 

Een volck, van herten dom en blind,

 

Dat nemmermeer en heeft bemint

 

Mijn wegen, die sy mosten treden.

 

 

 

7 Waerom ick sprack in arrhen moed

 

(Dewijl mijn gramschap was in gloed

 

En over haer geraeckt aen’t blaecken)

 

En zwoer by mijne heyligheyd

 

Dat sy noyt souden sijn geleydt

 

Daer mijne ruste was te smaecken.