Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den xciiij. Psalm.

GY, die den boosen dreyght te straffen
Om voor den vroomen recht te schaffen,
Gy, die een God der wraecke zijt,
Koom af van u verheven Throon
En geef den hooghmoet haren loon;
Heer, maeck u op, ’t is meer dan tijd.

2 Hoe lange sullen noch de boosen
Sich kittelen en minne-koosen?
Hoe lange duyrt haer vreughde-tijd?
Hoe langh haer ydle hovaerdy?
Hoe langh haer roem en snorckery?
Hoe langh haer schampen en verwijt?

3 Sie, Heer, hoe zy uw volck vernielen

[p. 256]

 

En prangen de benaeude zielen

 

Van die gy tot uw erf verkoort;

 

De vreemdelingh, de weeuw, de wees,

 

Sijn onder haer in staege vrees

 

En werden nu of dan vermoort.

 

 

 

4 God, seggen sy, kan sien noch mercken

 

Wat hier op aerd de menschen wercken;

 

Hy hoort niet watter om magh gaen:

 

Maer, ach, gy domm’ en sotten hoop,

 

Hoe langh geeft gy de dwaesheyd loop?

 

Wanneer sult gy uw stuck verstaen?

 

 

 

5 Hy, die daer plant het oogh en ooren

 

Sou die niet selver sien en hooren?

 

De heydnen sijn niet vry van straf

 

Die noch met blindheyd sijn bevaen,

 

Hoe soudt gy dan sijn hand ontgaen

 

Dien hy sijn wil te kennen gaf?

Pause.

6 God kent den mensch en sijn gedachten
En weet, dat al wat sy betrachten
Is niet als ydelheyd en wind;
Wel saeligh is de man, o Heer,
Die by u komt om les en leer
En in uw wet sijn tuchtingh vind.

7 Om met geduld te kunnen draegen
Het zwaere kruys ter droever daegen
Tot datter komt een beter tijd,
Wanneer de goddeloose raeckt
In kuylen, die hy had gemaeckt:

[p. 257]

 

Een tijd, die leedt en lijden slijt

 

 

 

8 Want God en laetse niet verlooren

 

Die hy ten erve heeft gekooren,

 

Dies sal den vroomen recht geschien,

 

So dat hy weer begunstight werd,

 

Van al wie oprecht sijn in’t hert,

 

Als sy sijn onschuld blincken sien.

 

 

 

9 Op wien had ick my te verlaeten

 

Om tegen die de vroomheyd haeten

 

Een onbeschroomde borst te bien?

 

Och! had my God niet by gestaen

 

En mijne saeck genoomen aen

 

Men had my al in’t graf gesien.

 

 

 

10 Ick riep tot God, en hy verhoorde;

 

Ick struykeld’ en hy onderschoorde:

 

Wanneer ick vond mijn ziel ontrust

 

Vertrooste hy mijn weeck gemoedt

 

En heeft my met sijn woord gevoedt,

 

En gaf my nieuwe levens lust.

 

 

 

11 Souw dan by God oyt sijn geleden

 

Een richter-banck, daer tegen reden

 

Het recht der vroomen werd verkromt,

 

Daer men onnoosel bloed vergiet,

 

Daer men de deughd verwesen siet

 

En den onschuldigen gedomt?

 

 

 

12 Dus sprack ick: en hy heeft bewesen

 

Dat hy mijn toevlucht wilde wesen,

 

Mijn burgh, mijn rots, mijn toeverlaet,

 

Die’t punt van’t onrechtvaerdigh zweerd

 

Wel tegen sijnen meester keert,

 

En met sijn eygen roede slaet.