Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

[p. 238]

Den Lxxxviij. Psalm.

O God, tot u ist dat ick schrey,
’t Sy dat de Son my komt beschijnen
En doet de donckre Nacht verdwijnen
’t Zy dat die met haer zwerte sprey
Al wat beneden is komt dreygen:
Wilt tot mijn bee uw oore neygen.

2 Mijn siel, nu sat van tegenspoed,
Had my by nae geheel begeven,
Ick was aen’t eynde van mijn leven,
Geen warmte wasser in mijn bloed,
Ick was heel zwack, en sonder krachten,
En by de dooden nu te achten.

3 Ick was al onder die getelt
Die in den strijdt door’t zwaerd verslaegen
Een duystren graeve sijn gedraegen,
Die in’t vergeet-boeck sijn gestelt
Noch meer in uw gedachten leven:
Van uwe hand en hulp begeven.

[p. 239]

 

4 Gy hebt my in een kuyl geleyt

 

Daer ick door dicke duysternisse

 

Het licht als in een afgrond misse;

 

Op my valt uwe grimmigheyd;

 

Gy doet uw zwaere waeter-baeren

 

My stolpen over hooft en hayren.

 

 

 

5 Geen man, die my van eertijds ken,

 

Laet sich ontrent mijn lijf meer vinden;

 

Gy maeckt dat ick mijn naeste vrinden

 

Tot eenen grooten grouwel ben.

 

Ick ben beset en dicht beslooten

 

En sie niet hoe ’ker deur sal stooten.

Pause.

6 Dewijl mijn siel geen uytkomst vindt
Schrey ick tot u, mijn oogen treuren,
Och, mocht u bystandt my gebeuren!
Och, wierd ick weer van u bemint!
Tot u, o Heer, streck ick mijn ermen,
En ben den ganschen dagh aen’t kermen.

7 Sult gy doen wonder aen de doon?
Of sullen die ter kuyl uyt rijsen
Om u de wereld deur te prijsen
En stellen uwen lof ten toon?
Sal men uw eer int graf vertellen
En uwe goedheyd in der hellen?

8 Wie sal van uw gerechtigheyd
En van uw wonder-wercken weeten
In’t land daer ’t alles werd vergeten
En in het eeuwigh duyster leyt?
Maer ick roep u des morgens aen,

[p. 240]

 

Laet u mijn bee ter herten gaen.

 

 

 

9 Waerom ist dat gy my verstoot?

 

Hoe langh sult gy my van u jaegen?

 

Ick ben van mijne jonge daegen

 

Bedruckt en worstel met de dood;

 

Ick draegh u schricken, die my raecken

 

En mijn gemoet vol twijfels maecken.

 

 

 

10 De vlam uws gramschap grijpt my aen,

 

Uw hand is tegen my geheven

 

Uw dreygementen doen my beven

 

En als een bloem des velds vergaen,

 

Die my omringen alle daegen

 

Met nieuwe schrick en versche plaegen.

 

 

 

11 Door u ist dat mijn metgenoot

 

En mijn bekende van my wijcken,

 

Daer’s niemant, die nae my komt kijcken,

 

Ick ben van man en maeghd ontbloot;

 

Door u verlies ick al mijn vrinden

 

Om datse my in lijden vinden.