Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 197]
| |
 Smoockt noch het vyer van uw ontsteken tooren?
Sijn wy dan niet uw schaepen, uw verkooren,
De kudde, die tot uwen kooy behoort?
2 Gedenckt des volx so hoogh by u geschat,
Dat gy van oudts hebt selver willen werven
Tot uw gemeent, tot uytgelesen erven;
Denckt aen dijn bergh en eertijdts lieve Stadt.
3 Spoeyt u, o God, ten hoogen hemel af:
Uw vyand heeft het heylighdom geschonden;
Aen sijn verderf sy maet noch eynd gevonden,
Verheft uw hand tot sijn verdiende straf.
4 Uw vyand brult als een verwoede stier
In’t midden daer uw volck te saem vergaedert;
Daer u gemeent de heylge bond-kist naedert
Heeft hy gerecht sijn bloedige banier.
5 Elck woedt en woelt met yver en geweldt,
Men hackt, men kapt, en yder is aen’t houwen,
Men schend, men kerft uw heylige gebouwen
Gelijck men’t hout met felle bylen velt.
6 Dat werck, so fraey gebeytelt en gesneen,
Waer in men sagh de kunst so aerdigh spelen,
Leyt neer gestort door haemers en houwelen,
Veracht, verschopt, en met de voet vertreen.
| |
[pagina 198]
| |
7 Doch daer by blijft de dulle schend-lust niet:
Sy doen het vyer het overschot verteeren,
En ’t heylighdom in puyn en as verkeeren
Wat dat de bijl en moocker overliet.
8 Noch spreken sy: geen plaetse sy gespaert,
Men doe het al vernielen en verbranden,
Geen Kercke sy gevonden in de landen
Daer uw gemeent ten dienste Gods vergaert.
| |
j. Pause.9 Wy sien niet meer ons teykens so men plagh’:
Niet een Propheet is by ons meer te vinden;
Geen heyligh man, die aen ons weet t’ontwinden
Hoe langh dat noch u gramschap blaecken magh.
10 Hoe langh, o Heer, sal duyren dese smaedt?
Sult gy, o God, in eeuwigheden lyen
Den schimp en hoon van uwe weerpartyen?
Wanneer is’t eynd van haere laster-praet?
11 Waerom treckt gy uw handen van ons af?
O Heere, laets’ uyt uwen boesem raecken
En ons met hulp, en troost, en bystand naecken,
Gereedt en heet ter goddeloosen straf.
12 Gy sijt, o God, die in voorleden tijdt
Mijn Koningh waert, mijn redder, mijn beschutter,
Mijn stercke suyl, mijn steun, mijn onderstutter;
Gy hebt my steeds in alle noodt bevrijt.
| |
[pagina 199]
| |
13 Gy hebt de Zee doen scheuren door uw woord:
Gy braeckt aldaer de koppen van de Draecken,
En daer u volck quam droogs voets door te raecken
Daer sijn sy in het holle Meer versmoort.
14 Den Pharäo, de Vorsten van sijn landt,
Sijn’ Oversten, gegeten van de Visschen,
Deed gy tot spijs den volckeren op disschen
Aen d’oever van het dorre woeste land.
15 Uyt steen en rotz gaeft gy een waeter-bron,
En, was’t van noo, gy deed de stroomen droogen;
De dagh, de nacht sijn, Heer, door uw vermoogen:
Van u is’t licht van Sterren, Maen, en Son.
| |
ij. Pause.16 Van u is d’aerd gedeylt in meenigh land,
Elck sijn geset sijn percken en sijn paelen:
Door kouw en wermt, door Vorst en heete straelen
Is ’t jaer-gety gescheyden door uw hand.
17 O groote God, die so vermoogend zijt,
Lijdt gy dan noch dat u dijn vyand lastert?
En dat een volck van alle reen verbastert
Aen uwen naem met vuyle tanden bijt?
18 Verlaet doch niet uw lieve tortel-duyf:
Geeft haere siel niet aen de wilde dieren,
Aen havicken, aen aerenden en gieren:
Dat geen van die haer vleesch en spieren kluyf.
19 Vergeet niet steeds het hoopje dat hier lijdt:
| |
[pagina 200]
| |
Siet op u Bond: want goddeloose schuylen
En leg’ren sich in haer verborgen kuylen
Om haer op’t lijf te vallen metter tijdt.
20 Laet niet, o God, den vroomen die verdruckt
Uw hulp versoeckt, met schaemte van u keeren:
Doet hem dijn naem verkondigen en eeren
Die onder’t kruys ellendig sit en buckt.
21 Stae op, o God, neem dijne saeck eens aen,
En doet het doch den dwaesen eens ontgelden
Die dagelijcx u lasteren en schelden,
En uwen naem met onverstand versmaen.
22 Werd eenmael, Heer, haer roem en raesen moe:
Vergeet doch niet ’t geroep van uw partyen:
Want het gebrom van haere snorkeryen
Gaet onbelet tot aen de Hemel toe.
|
|
