Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 193]
| |
 Wijl mijn verstand Gods hooghte peylt,
En om de waerom al te diep
In het gericht des Heeren liep.
2 Ick merckte met een nijdigh oogh
Hoe het geluck sich gunstigh boogh
Tot nut en vreughde der verdwaesden,
Hoe hier de goddeloose graesden;
Ick sagh den loop haers levens aen,
’t Was altijds op een effen baen,
Geen pijn noch quael tot aen haer dood;
Haer krachten frisch en even groot.
3 Dus sprack ich uyt een zwack gemoet:
’t Gaet desen niet als’t andren doet:
Wat tegenspoedt, wat wee, wat plaegen,
Wat rampen hebben sy te draegen?
Daerom zwelt haer den boesem op
En in haer opgeblaese krop
Is wind van nortse hovaerdy:
In ’t hert geweldt en tyranny.
4 Haer oogen puylen uyt van vet,
Daer ’s niet dat haere weelde let,
Iae het geluck, dat sy verwachten,
Stijgt selver boven haer gedachten.
Den armen stroopen sy de huydt,
Iae suygen’t mergh ter schoncken uyt:
De goede wert van haer verdruckt,
| |
[pagina 194]
| |
Geknilt, geknevelt en gepluckt.
| |
j. Pause.5 Noch wijder gaet haer sotterny;
Den Hemel selver is niet vry;
Sy quaemen nergens daerse ’t gaeven,
Haer woord moet hoogst van alle draeven.
Daerom so valt het volck haer toe
Des gullen waeters eenmael moe,
Dat haer so ruym geschoncken wert,
En spreeckt met een vertwijfelt hert:
6 Souw God sich oock wel trecken aen
Hoe dat op aerd de dingen gaen,
En die ten Hemel is geseten
Sou die oock van de menschen weten?
Dit volck past immers op geen God
En vreest noch hem, noch sijn gebod,
Nochtans so sijnse wel gerust
En hebben wat haer hertje lust:
7 Waer toe so neem ick dan de pijn
Om suyver en om reyn te sijn?
Waer toe in onschuld my gewassen?
Waer toe getreurt in sack en assen?
Dewijl ick doch van dat het daeght
Met alle rampen werd geplaeght
En alle mergen in mijn huys
Sie nieuwe straf en ander kruys?
8 Ick was by nae al mee verleyt,
Doch trad te rugh, en heb geseyt
Sal ick dan trouweloos verdoemen
| |
[pagina 195]
| |
Al die sich Godes kindren noemen?
Maer als ick noch by mijn vernuft
De waerom socht, bleef ick versuft:
Die steylte was my al te hoogh
En buyten reyck van ’s menschen oogh:
9 Tot dat ick gingh my selven af
En my ten heylighdom begaf
Om uyt des Heeren woord te spooren
Wat eynd’ den boosen was beschooren.
Daer sagh ick, Heer, wel klaer, hoe dat
Sy van u sijn gestelt op’t gladt,
Hoe los sy staen, hoe op een kort
Gy haer in’t slijck ter neder stort.
| |
ij. Pause.10 Hoe schielijck, als u gramschap blaeckt
Sijn sy verwoest en wegh geraeckt!
Gy veltse door een enckel schricken
En doets’ in volle weelden sticken.
Het gaet met haer, als met een beeldt
Dat ’s nachts in ’s menschen sinnen speelt
Wanneer hy slaept, en henen raeckt
So haest hy van sijn droom ontwaeckt.
11 Doe my den boesem zwol van spijt,
Doen ick geprickt wierd van de nijdt
Die my een doorn was in mijn nieren,
Was ick voor u, gelijck de dieren,
Onwetend, dom en sonder ree,
Gelijck het onverstandigh vee,
Dat sonder kennis henen vaert
En volght de drift van haeren aert.
| |
[pagina 196]
| |
12 Maer naemaels, beter onderrecht,
Heb ick my vast aen u gehecht
En ben by u gestaegh gebleven:
Gy hebt my uwe hand gegeven
En my wel trouwelijck gevat;
Gy sult my leyden op het padt
Door uwen raed, en voeren op
Den alder-hooghsten eeren-top.
13 Wie isser in den Hemel dan
Als gy, daer ick op bouwen kan?
En wat is, nevens u, beneden
Waer aen mijn lust sich kan besteden?
Als al de wereld van my wijckt,
Wanneer mijn vleesch en hert bezwijckt,
Sijt gy, o alderhooghste Godt,
Mijn heyl, mijn rotz, mijn deel, mijn lot.
14 Die sich te wijd van u begeeft
Wat is het eynde dat hy heeft?
Wat is het dat hem staet te wachten?
Gy roept hem uyt, en sijn geslachten.
Wat my belanght, het is my goed
Te wesen onder uw behoed:
Op u sal ick betrouwen, Heer,
U sal ick roemen meer en meer.
|
|
