Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

[p. 159]

Den Lxiij. Psalm.

O God, mijn God, des morgens eer
De Son verschuyft de nacht-gordijnen
En doet de duysternis verdwijnen
Roep ick tot u, en soeck u, Heer.
My dorst nae u, so dat ick quijne,
Mijn vleesch werd dor en sonder sap
Terwijl ick zwerf in ballingschap
Door dese maegere woestijne.

2 Mijn siel verlanght by nacht en dagh
Om weer te sien uw Eerlijckheden
En in uw heylighdom te treden
Gelijck als ick te vooren plagh:
Want beter als het lieve leven
Is uwe goedertierentheyd,

[p. 160]

 

Mijn mond tot uwen lof bereyd

 

Sou u aldaer dijn eere geven.

 

 

 

3 Ick sou, die hier dus eensaem zweef

 

In schrael’ en waterloose landen,

 

Ten Hemel heffen hert en handen

 

In uwen naem, so langh ick leef.

 

Mijn siele sou sich daer versaeden

 

Met mergh en vette leckerny,

 

Mijn mond met lippen vry en bly

 

Sou roemen uwe wonderdaeden.

Pause.

4 Als ick door sorgen afgeslooft
Des avonds soeck wat rust te raepen
Denck ick op u, ick kan niet slaepen,
En noyt en zijt gy uyt mijn hooft.
Dewijl gy pleeght mijn hulp te wesen
Sal ick noch singen overluyt
Als gy om my u vleugels sluyt
En sult beschermen als voor desen.

5 Mijn hert was, Heer, aen u gehecht,
Mijn ziele heeft u aengehangen,
Uw hand bestierde mijne gangen
En heeft my over eynd gerecht;
Maer die, die nae mijn leven trachten
(By u so dierbaer en so waerd)
Die sullen onder in de aerd
Tot inder eeuwigheyd vernachten.

6 Men salse storten door het stael
En laeten voor de wilde dieren,

[p. 161]

 

Voor wolven en voor felle gieren,

 

Dat yder daer sijn aes afhael:

 

Doch sal de Koningh vreughde krijgen

 

In sijnen God, en die hem zweert

 

Sal sijn beroemt en hoogh geeert:

 

De leugemond sal moeten zwijgen.