Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 157]
| |
 Oft voor de wind of tegen gaet,
Mijn ziel is stil en onbekommert:
Ick hebbe rust in mijn gemoed
Om dat my God altijts behoedt
En met sijn vleugelen belommert
2 Hoe langh hebt gy’t op een alleen
Daer doch de Dood al is te been
Om geen te spaeren van u allen,
U naeckt de wisse stervens uyr,
En sult gelijck een oude muyr
Eer langen tijd daer henen vallen.
3 Sy koomen t’saem en houden raed
Om hem te stooten uyt sijn staet,
Hy is haer al te hoogh getreeden.
Tot list en leugens streckt haer lust,
Haer tonge streelt, haer mond die kust,
Maer ’t hert is vol van bitterheden.
4 Doch gy, mijn siele, weest in vree:
Want God is met sijn hulpe ree,
Van hem staet alle goed te wachten,
Hy is mijn heyl, mijn roem, mijn eer,
Mijn toeverlaet, mijn boesem-weer,
| |
[pagina 158]
| |
Die my mijn vyand doet verachten.
| |
Pause.5 God is mijn rotz, mijn burch, mijn schans,
Daer tegen heeft geen mensche kans,
Dies, wie gy sijt, wilt hem vertrouwen:
Hy sy u toevlucht in den nood,
Stort uwe herten in sijn schoot,
En het en sal u niet berouwen.
6 Wat ’s doch by menschen in’t gemeyn,
’t Sy rijck of arm, ’t sy groot of kleyn,
Als wind en ydelheyd en leugen?
Wilt gy de proef en recht bescheyd?
Weeght menschen tegen ydelheyd
Sy sullen’t licht niet haelen meugen.
7 Vertrout u niet op goed of geld
Gerooft, geruyt door snood geweld,
En komt gy eens een tijd te treffen
Dat uwen rijckdom dapper wast
Door knevelen en overlast,
Wilt u daer op niet hoogh verheffen.
8 De Heere sprack, en sey een woord,
En tweemael is’t van my gehoort:
Dat hy is sterck en groot van krachten
Dat hy barmhertigh is en goed:
Waerom een yder, na hy doet,
Van hem vergeldingh heeft te wachten.
|
|
