Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 113]
| |
 Ghy hebt de volckeren verdreven
En dees weer in haer plaets geplant:
Die uytgeroeyt, en dees doen leven.
2 Want sy en quaement niet te erven
Door boogh of speer en ’tbloedigh kerven
Van sabelen en eygen zwaert,
Haer arm en heeftse niet bewaert;
Maer uw hand, van andre kracht,
En ’t licht, dat van uw aensicht daeghde,
Heeft doen dat groote werck gewracht,
Om dat dit volck u wel behaeghde.
3 Gy zijt, o God, noch even krachtigh,
Gy zijt mijn Koningh, sterck en machtigh,
Doe Iacob bystand, en bestel
Noch hulp en heyl voor Israel.
Soo stoot een stercke Stier om veer
Sijn zwacker vyand met sijn hoornen,
Gelijck gy werpen sult ter neer
De haeters uwer uytverkoornen.
4 Want mijn vertrouwen sal niet wesen
Op mijnen boogh, of pijl, of peesen:
Mijn swaerd, hoe seer het steeckt of snijt,
Sal het niet zijn dat my bevrijt;
Maer gy hebt ons verlost, o God,
Van die ons haeten en bestrijen,
Gy hebt haer doen gebracht tot spot.
| |
[pagina 114]
| |
En ’t haerder schande doen gedyen.
| |
j. Pause.5 Dies sullen wy u altijts roemen
Soo langh men dagh en uyr sal noemen,
Uw naem sal eeuwigh zijn gelooft,
Uw eere nimmermeer verdooft.
Doch nu zijn wy in schand gestelt
En als verstooten van uw oogen;
Wy brachten ’t leger wel te veld,
Maer gy en waert niet mee getoogen.
6 Gy hebt ons weer te rugh doen wijcken,
Ons Krijghs-luy zijn geworden lijcken,
Ons vyand heeft gerooft, geruyt,
En al het ons gemaeckt tot buyt:
Gy hebt ons, Heer, ter banck gebracht
Als arme schaepen om te slachten,
Wy zijn verstrooyt, en in de macht
Der Heydenen, die u verachten.
7 Gy laet u dierbaer volck verkoopen
Voor kleyne prijs met groote hoopen,
Voor weynigh gelds een mensche-kop,
En steeckt geen winst of voordeel op;
De smaed der buyren is ons lot,
Ons aensicht derven wy niet toonen,
Wy zijn een hoon, een schimp, een spot
Der gener die rondsom ons woonen.
8 Wy loopen, onder die ons haeten,
Voor ’t spreeck-woord over steegh en straeten,
En’t volck dat aen u niet gelooft
| |
[pagina 115]
| |
Dat lacht ons uyt en schut het Hooft.
Mijn schand’ is voor my al den dagh
Dewijl ick ben van u verstooten;
Ick ben beschaemt, soo veel ick magh,
Mijn voor-hooft derf ick niet ontblooten.
9 Want waer ick wend mijn oogh’ en ooren,
Het lastren moet ick sien en hooren:
’t Is niet dan wraeck, en spijt en smaed
Wat uyt mijns vyands lippen gaet.
Dit is ons over ’t hooft gegaen:
Noch hebben wy u niet vergeten,
Noch tegen eer en eed gedaen,
Noch trouwloos uw verbond versmeten.
| |
ij. Pause.10 Wy sijn niet achterwaerts geweecken,
Ons hert is vry van slimme streecken,
Ons wegen recht; geen kromme paen
Sijn weetens by ons in gegaen:
Nochtans soo hebt ghy ons gestelt
Een proye van verwoede draecken,
De dood heeft ons in haer geweld
En staet gereed met holle kaecken.
11 Ach! hadden wy u oyt versmeeten,
Of hadden wy dijns naems vergeeten
En dijner grooter wonder-daen,
En tot een vreemden God gegaen,
Dat souw uw al door-straelend oogh,
(Dat in de diepste herte-gronden
Kan alles doorsien van om hoogh)
Wel duydlijck hebben ondervonden.
| |
[pagina 116]
| |
12 Maer neen, o God: men doet ons lijden
Om dat wy uwen naem belijden,
Om uwent wil sijn wy geacht
Niet meer als schaepen, diemen slacht.
Waeck op, waeck op, en slaept niet meer;
Waerom wilt ghy noch langer wachten?
Toont ons dijn oude gunste weer
En wilt ons niet altijds verachten.
13 Waerom verberght ghy uwe oogen?
Waerom doch werd ghy niet bewoogen?
Waerom vergeetj’ons in de noot
Die ons soo dapper druckt en stoot?
Ons geest is zwack, ons siel is laf,
Ons lichaem valt by nae ter aerden:
Stae op, op God, komt eenmael af
En wilt uyt liefd’ons saeck aenvaerden.
|
|
